Vriendinnen Bestaan Niet.

17

Ik sta op en zie dat Nadir niet meer naast mij ligt. Ik sla de lakens van mij af en loop naar beneden waar ik Nadir de tafel zie dekken.

Hij komt naar me toe en geeft mij een kus op mijn voorhoofd.

"Straks gaan we naar je moeder ze wilt je graag zien".

Ik knik naar hem en sluit me dan aan tafel aan. Ik eet mijn ontbijt op en nadat ik klaar ben ruim ik het af. Ik besluit om nog even tv te gaan kijken voordat ik ga douchen.

Ik trek mijn kleren uit en stap de de douche in, na een half uur gedoucht te hebben droog ik mezelf af en trek ik een jeans met een zwarte shirt aan.

Ik loop naar beneden en zie dat Nadir al op mij aan het wachten is.

"Klaar schat?"

Ik knik en hand in hand lopen we naar de auto. Als we er eindelijk zijn houdt Nadir mij tegen om uit te stappen.

"Lieverd vergeet niet dat ik er altijd voor je zal zijn en je je nergens zorgen over hoeft te maken".

Ik geef hem een kus en loop met knikkende knieën naar de deur. Met trillende vingers bel ik aan bang om mijn familie onder ogen te komen. Ik kan maar niet vergeten hoe baba naar mij keek ik zag alleen maar woede.

Als ik mijn moeder zie blijf ik staan, na al die maanden dat ik niet langs ben geweest is ze veel veranderd.

Ze is dunner geworden, ze heeft wallen onder haar ogen en haar haar is minder geworden. Ze wenkt ons om naar binnen te komen en naar de woonkamer te gaan.

Als ik de woonkamer in loop zie ik mijn broer op de bank zitten. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen tegen over hem. Mijn moeder vraagt of we een kopje thee willen en loopt dan naar de keuken.

Als ze de woonkamer weer in loopt komt ze met 2 kopjes binnen lopen. Ze legt ze neer en kijkt mij aan. Ik zie tranen over haar wangen glijden ik snap het niet.

Ik heb haar al zoveel maanden niet gezien maar toch stromen de tranen niet naar beneden bij mij. Het is zo lang geleden dat ik het me er bij neergelegd heb dat mijn ouders geen contact meer met mij willen.

Ik sta op en loop naar mijn moeder toe en veeg haar tranen weg. Ik trek haar naar me toe en omhels haar stevig. Dit heb ik de afgelopen maanden gemist mijn moeders armen om mij heen.

Ze maakt zich van me los en kucht ongemakkelijk. Ik zie haar van mij naar mijn broer kijken en mijn broer die zijn blik naar de grond brengt.

Mijn broer staat op zonder mij nog een blik te geven en verlaat dan het huis. Wat heeft hij opeens? Al vanaf het moment dat ik naar binnen kwam heeft hij geen een woord tegen mij gezegd.

We zijn maanden verder en hij is nog steeds boos. Ik zou boos op hem moeten zijn en niet andersom ik dacht dat wij elkaar alles konden vertellen. Hij gaf mij niet eens de kans om het aan hem uit te leggen hoe het zat ook al viel er niet veel om uit te leggen.

Hoe erg ik het ook vond dat hij mij heeft geslagen ik heb het hem toch vergeven.

"Benti laat hem maar even hij is er nog steeds niet bij met zijn hoofd. Ik heb je hierheen gevraagd, omdat ik je mis en ik je wat wil vertellen".

Ik zie dat Nadir een knikje geeft naar mijn moeder en de woonkamer verlaat.

"Lieverd ik weet niet hoe ik dit moet vertellen".

"Wat vertellen?"

"Ik denk wel dat je heb gemerkt dat ik de afgelopen maanden ben veranderd".

"Zeg me niet dat ik denk dat je gaat zeggen".

De tranen schieten al omhoog en ik kijk mijn moeder bang aan. Ik wil het eigenlijk niet horen wat ze nu tegen mij gaat zeggen.

"Schat ik wil niet dat je je zelf kapot gaat maken als ik je dit zeg. Ik heb kanker ik wist het al een tijdje maar ik wou jullie er niet mee belasten".

Terwijl ik mij zorgen maakte over andere dingen ging mijn moeder kapot. Ik moest weten dat toen ik haar zag huilen alles mis was.

Ik neem haar stevig in mijn armen en begin als een klein kind keihard te huilen. Mijn gesnik wordt steeds luider en luider.

Ik kan het niet beseffen dat mijn moeder kanker heeft de vrouw die mij 9 maanden gedragen heeft. Ik trek aan mijn haren en begin onregelmatig adem te halen.

Ik hoor dat Nadir mijn moeder roept en vraagt of hij water wilt halen. Ik heb spijt dat ik mijn moeder niet bezocht heb in al die maanden.

Spijt dat ik er niet voor haar was in die moeilijke periode toen ze te horen kreeg dat ze het had.  Ik heb overal spijt van wat ik haar heb aangedaan, het besef dat ze er opeens niet meer kan zijn vreet aan me.

Ik zie nu pas hoe egoïstisch ik ben geweest ik dacht alleen maar aan mezelf en heb geen seconde aan haar gedacht. Ik heb daarom ook enorm veel respect voor mijn moeder ondanks ik haar heb teleurgesteld ze mij toch nog met open armen ontvangt.

Ik wil er  hoe dan ook voor haar zijn in de maanden/ jaren die ze nog te leven heeft. Je beseft niet dat iemand uit je familie die kerngezond is op een dag gewoon wakker wordt met kanker.

Ik dacht altijd dat het bij mijn familie nooit zou gebeuren dat ik nooit naar het ziekenhuis zou moeten,omdat een van mijn ouders of broer daar zou liggen.

Ik weet zeker dat mijn moeder sterk genoeg is en deze strijd aan kan. Ik wil haar op dit moment niet los laten bang dat ik haar morgen al kwijt raak.

Ik hoor de deur open gaan en zie mijn vader met een rood hoofd binnen lopen. Als hij mij ziet worden zijn ogen groter en loopt hij dreigend op mij af. Hij trekt me aan mijn haren mee.

Ik kijk hem aan en zie dezelfde blik als een paar maanden geleden.

"Je bent mijn dochter niet meer en wil je hier dus ook niet meer zien voor de deur.".

Hij gooit me op straat en ik zie dat Nadir verschrikt bij de deuropening staat. Hij tilt me op en neemt me mee naar de auto.

In de auto kijkt Nadir mij zielig aan. Ik veeg mijn tranen weg en probeer normaal op adem te komen.

"Het komt goed Aicha".

"Hoe kan je dat op dit moment zeggen. Ik krijg net te horen dat mijn moeder kanker heeft waar ik niks van af wist, mijn broer die mij niet eens meer aan kijkt en mijn vader die zegt dat ik zijn dochter niet meer bent".