Vriendinnen Bestaan Niet.

23

~
Vandaag mag Nadir het ziekenhuis uit maar ik merk op dat hij afstandelijk doet. Ik zou echt niet weten wat ik verkeerd heb gedaan.

Ik heb mijn excuses aangeboden voor die ruzie die we hiervoor hadden. Ik heb hem goed behandeld ik heb telkens als avond eten iets gehaald voor hem.

Ik ben deze dagen extra voorzichtig en lief geweest en daarom snap ik niet waarom hij zo afstandelijk doet. Ik denk dat het komt door de medicatie die hij moet slikken, het maakt hem humeurig.

Ik pak zijn spullen in en bied hem ondersteuning aan naar de lift. Als we bij de begane grond zijn lopen we rustig naar de auto. Ik maak zijn deur open en help hem instappen en stap dan zelf in.

Als ik begin te rijden is het stil, te stil naar mijn mening. Volgens mij vindt hij deze stilte ook niet fijn en zet dan de radio aan. Als we thuis zijn aangekomen help ik hem uitstappen en maak ik de deur alvast open.

De dokter zei dat hij een week moest uitrusten en niks mocht tillen wat zwaar was en de wonden regelmatig verschoond moeten worden.

Ik zie dat Nadir op de bank ploft en besluit dan maar om te koken, omdat zijn moeder en zus vandaag zouden langskomen.

Ik maak zijn lievelingsgerecht en in de tussen tijd dek ik ook de tafel. Ik zie hem naar boven lopen en loop achter hem aan. Ik verzorg snel zijn wondjes en zie dat hij met moeite zijn adem in houdt.

Ik pak een schone shirt en broek en trek hem dat aan. Als ik klaar ben met hem helpen loop ik snel naar beneden om de deur open te doen. Ik groet mijn schoonfamilie uitbundig en loop dan weer naar de keuken om de lasagne uit de oven te halen.

Ik maak nog even snel een salade voor we aan tafel gaan zitten en roep dan iedereen om aan tafel te komen zitten.

"Je kan echt goed koken schat je moet mij echt leren hoe je zo lekker lasagne kan maken" zegt Souhaila.

"Dankjewel ik kom het je wel een van deze dagen leren".

Als ik de tafel heb opgeruimd en heb afgewassen gaan we met ze alle op de bank zitten. Ik besef me nu pas dat Nadir nog geen ene woord tegen mij heeft gezegd en mij alleen maar boze blikken heeft gegeven.

Ik snap zelf niet waar ik dat aan heb verdient maar oké. Als zijn moeder ons raar aan kijkt, kijk ik meteen naar de grond. Volgens mij voelt ze de gespannen sfeer.

"Nadir waarom praten jullie niet heb al de hele avond gezien dat jullie niks tegen elkaar hebben gezegd".

"Vraag dat maar aan haar yemma".

Ik kijk hem verbaasd aan, ik weet niet wat er moet zijn.

"Wat is jou probleem Nadir? Ik heb toch al sorry gezegd".

"Benti ik denk dat het verstandig is dat wij gaan bedankt voor het eten en je gastvrijheid".

Ik neem afscheid van mijn schoonmoeder en schoonzus en loop dan weer naar de woonkamer waar Nadir zit. Volgens mij voelde ze zich niet erg op haar gemak zo.

"Ik heb je goed verzorgd ben aardig geweest en zo bedank je me? Wat is nou eigenlijk je probleem?" schreeuw ik naar hem.

"Mijn probleem is dat je achter mijn rug om nog steeds met Hicham om gaat".

Ik kijk hem verbaasd aan waar haalt hij het lef vandaan om dat te zeggen. Ik ben alleen maar bij hem geweest en ben geen ene keer van zijn zijde afgeweken in het ziekenhuis alleen als ik naar de wc moest of avondeten ging halen.

"Wat praat je nou weer voor een onzin. Ik ben alleen bij jou gebleven en heb niks anders gedaan."

"Hou je bullshit maar voor je, want mij hou je niet voor de gek. Ik heb je verdomme gezien in het ziekenhuis bij hem. Je zat te janken en hield zijn hand vast" schreeuwt hij.

"Dat is niet wat het lijkt Nadir laat het me je uitleggen".

"Ik hoef niks meer te horen van je. We spreken dit af jij praat niet tegen mij je verzorgt mij alleen tot dat ik alles zelf weer kan en dan praat ik ook niet tegen jou en nu ik het weet van jullie hoef je niet meer stiekem te doen en kan je gewoon na je zemmer van een vriendje toe".

De tranen schieten alweer naar boven, denkt hij echt dat ik nog steeds iets met Hicham heb? Ik heb juist tegen hem gezegd dat hij me met rust moest laten en ik hem nooit meer wil spreken.

Ik loop naar boven naar de badkamer en zet de kraan aan. Wanneer ik het bad helemaal gevuld heb met water draai ik de deur op slot en stap ik in.

In een relatie gaat het om vertrouwen toch? Ik weet dat het niet slim van mij was om naar Hicham te gaan maar wat had ik dan moeten doen? Als ik het hem eerlijk had verteld zou hij mij ook niet geloven dat weet ik zeker.