Vriendinnen Bestaan Niet.

21

~
Ik doe de deur open en schop mijn schoenen uit. Die shisha heeft mij echt misselijk gemaakt en hoofdpijn gegeven. Met een barstende koppijn pak ik een glas water en een paracetamol en ga ik op de bank zitten.

Ik stop de paracetamol in mijn mond en drink het water in een keer op. Niet snel daarna val ik in slaap. Ik wordt wakker door mijn telefoon die overgaat.

Ik kijk op de tafel maar zie het niet, kijk in de keuken maar daar is het ook niet. Ik voel met mijn handen tussen de banken en dan voel ik eindelijk mijn telefoon.

Ik kijk naar het nummer die mij belt en zie een onbekend nummer staan. Ik weet niet of ik op moet nemen maar na enige tijd getwijfeld te hebben neem ik toch maar op.

"Haloo?"

"Goedenavond mevrouw met Annemiek van ziekenhuis van Gent".

Ziekenhuis? Waarom zou de ziekenhuis mij bellen.

"Kan ik u ergens mee helpen?" vraag ik de vrouw vriendelijk.

"Spreek ik met mevrouw Aicha ...?"

"Ja daar spreekt u mee".

"Uw man ligt sinds gister in het ziekenhuis.

Ik haal de telefoon van mijn oor af en staar er naar. Ik hang op en trek gauw mijn schoenen aan en loop richting mijn auto.

Als ik in de auto zit onderweg naar het ziekenhuis rijd ik bijna een oude mevrouw om ver.

Als ik voor het ziekenhuis sta wordt ik opnieuw gebeld door dezelfde nummer. Ik neem op en hoor een andere mevrouw aan de telefoon praten. Ze zegt precies hetzelfde als wat die vorige mevrouw zei alleen noemt ze Hicham zijn naam.

Wacht wat? Heeft hij nou gezegd dat ik zijn vrouw ben? Ik moet nu gaan kiezen wie ik als eerst ga bezoeken. Ik denk ook al dat ik weet waarom ze beide in het ziekenhuis liggen.

Ik stond voor een moeilijke keuze, eigenlijk zou deze keuze niet moeilijk moeten zijn maar ik maakte het voor mezelf moeilijk.

Waarom zou ik bij Hicham langs gaan als Nadir mijn man is. Het is fout dat ik nog aan Hicham denk maar mijn hart klopt nog steeds voor hem. Ik zou beter moeten weten en luisteren naar wat mijn verstand zegt maar mijn hart wilt wat anders.

Ik vraag me af waarom die twee ruzie hadden ook al zou het mij niet verbazen als het om mij ging. Ik snap nu ook waarom Nadir niet thuis was gekomen hij lag namelijk in het ziekenhuis.

Als ik voor de receptie sta vraag ik waar de kamer van Hicham zit. Ik loop naar de lift en druk op de 3e verdieping, ik loop langs de kamers en zie Nadir in de kamer voor Hicham liggen. Zijn deze mensen echt zo dom om hun naast elkaar te zetten.

Ik kijk via het raam naar Nadir en zie dat hij aan het slapen is. Ik buk en loop dan een kamer verder en zie Hicham liggen. Hij ligt met zijn rug naar de deur toe.

Voorzichtig maak ik de deur open en gelijk draait Hicham zich om.

"Oh Aicha je bent gekomen".

Ik knik en zie schrammen in zijn gezicht en een blauwe oog. Heeft Nadir dit allemaal gedaan? Als hij wilt gaan zitten zie ik dat hij moeite heeft met adem halen. Snel loop ik naar hem toe en druk ik hem naar beneden.

"Het is beter als je blijft liggen Hicham".

Hij glimlacht naar me en knikt dan.

Pov Nadir
Ik kijk om mij heen en zie niemand bij het raam. Ik dacht dat ik net een schaduw zag maar kan ook mijn verbeelding zijn. Ik druk op een rode knopje en een verpleegster komt een aantal minuten later naar binnen.

"Kan ik je ergens mee helpen?"

"Ja ik moet naar de wc maar het lukt me niet echt om te lopen kan je me even helpen?"

"Ja is goed".

De verpleegster helpt me bij het uit stappen van me bed en ik bedank haar dan en zeg haar dat ik geen hulp nodig heb.

"Weet je het zeker?"

Ik knik en loop dan met moeite en een erge steek in mijn zij naar de wc. De wc is 5 deuren verder. Waarom hebben ze in vredesnaam geen wc's in de kamer.

Als ik denk aan eergisteren snap ik niet wat Aicha in die arrogante klootzak heeft gezien. Hoe hij over haar zat te praten met die grijns op zijn smoel wist ik het zeker ik moest hem te grazen nemen.

Mijn verstand had ik op nul gezet en had hem een paar raken klappen gegeven en hij mij natuurlijk ook. Als ik de deur open heb gedaan slof ik vermoeit verder.

Ik loop een stukje verder en kijk naar binnen. Volgens mij hebben mijn ogen dit niet echt gezien. Ik zie een meisje zitten die Hicham de hand strak vast houdt, ze lijkt sprekend op Aicha. Ik loop verder en geef er geen aandacht aan.

Als ik met moeite eindelijk geplast heb blijf ik v weer voor dezelfde kamer staan. Ik zie dat het meisje zich omdraait en naar de richting van de deur kijkt. Ik kijk recht in de ogen van Aicha ik zie tranen in haar ogen.

Wat doet zij bij hem? Ze hoort bij mij te zijn en niet bij die zemmer. Ik blijf versteend stil staan als ik een dokter mij voel aan tikken.

"Meneer kan ik u ergens mee helpen?"

Ik besluit om de dokter iets te vragen over Aicha.

"Weet u misschien wie dat meisje is bij die jongen in de kamer?"

"Ja, dat is zijn vrouw. We hebben haar moeten bellen, omdat het er slecht aan toe ging met hem maar zo te zien is hij opgeknapt".