Vriendinnen Bestaan Niet.

28

~
Pov Aicha
Ik zie dat een onbekend nummer mij belt en weet niet of ik moet opnemen. Iets in mij zegt dat ik gewoon moet opnemen.

Abdel: Salaam Aicha waar ben je?

Aicha: Uhm hallo Abdel?

Abdel: Waar the fuck ben je?

Aicha: Thuis.

Niet veel later hoor ik dat hij heeft opgehangen. Waarom belt hij mij om vervolgens te vragen waar ik ben en om dan op te hangen.

Als ik naar de keuken loop hoor ik opeens keiharde gebonk op de deur. Snel loop ik naar de deur en zie ik Abdel voor de deur staan.

Hij wenkt me om mee te lopen en nietsvermoedend stap ik de auto in. Als Abdel geparkeerd heeft voor een ziekenhuis begin ik langzaam te trillen.

Zeg me niet dat ik denk dat het is, ik kijk hem aan en hij knikt langzaam naar mij. Volgens mij weet hij precies wat ik nu denk.

Samen lopen we naar de balie waar hij staat te praten met de balie medewerker en daarna lopen we naar de lift toe.

Als we in de lift staan draai ik mezelf om zo dat ik met mijn rug naar hem toe sta en staar naar mijn voeten

"Yemma moest gisteren met spoed naar het ziekenhuis en is daar opgenomen".

"Ze wou dat ik je persoonlijk ging halen".

Ik zeg nog steeds niks en staar verder naar mijn voeten. Heb je dat ook soms dat je je leeg voelt van binnen. Dat het lijkt alsof je tranen op zijn, je wilt wel huilen alleen lukt het je niet.

Op dit moment wil ik gewoon slapen of iemand horen zeggen dat dit allemaal een droom is.

Dat dit niet echt is dat dit alleen maar een test was om te kijken hoe sterk ik zou blijven en dit alles voorbij is.

Dat mijn moeder geen pijn meer heeft, ik weet dat ze niet lang meer te leven heeft en het doet me pijn om te zien dat ik hier niks aan kan doen.

Het doet me pijn om mijn alles zien kapot te gaan. Het doet me pijn dat ik mijn moeder dalijk niet meer kan knuffelen en zeggen hoeveel ik van haar houd.

Ik haat mezelf er echt voor om wat ik haar allemaal heb aangedaan. Ze was zo trots op mij en vroeger vertelde ze dat altijd. Wat mis ik het om in haar armen te liggen als klein kind.

Wat mis ik het om als klein kind bij haar in bed te liggen. Ik mis alles en het ergste van dit allemaal is dat ik haar straks niet meer kan aan kijken en zeggen dat ik nog steeds haar kleine meisje ben ondanks ik al getrouwd ben.

Waarom wordt net degene waar van je het meest houdt afgepakt? Je moet je dierbare koesteren, want voordat je het weet kunnen ze er niet meer zijn.

Ik snap het niet meer waarom zit alles tegen? Ik gaap en doe snel mijn hand voor mijn mond.  Als ik naar rechts kijk zie ik Abdel met moeite zijn ogen open houden.

Ik ben blij dat hij mij gebeld heeft maar ik weet zeker dat hij nog boos is. Ik zijn trots die hem teleurgesteld heeft. Zelf ben ik ook heel erg teleurgesteld in mezelf.

Ik zou het echt niet weten wat ik zou moeten doen als yemma er niet meer is. Ik zie Abdel opstaan en richting de deur lopen als er een dokter de kamer binnen komt lopen.

Ik hoor hem fluisteren of ze al informatie hebben over mijn moeder maar de dokter schudt van nee.

Ik snap het niet is het zo moeilijk om uit te zoeken wat er precies aan de hand is en waar is baba toch.

Boeit het hem niet dat zijn vrouw hier in het ziekenhuis ligt. Abdel komt vermoeid weer terug op zijn plek zitten en zucht heel hard.

Ik schraap me keel om iets te zeggen als ik yemma zachtjes hoor kreunen. Beiden versnellen we naar haar toe en staat ieder van ons aan een kant van haar bed.

Voorzichtig ga ik met mijn hand langs haar wang en voel dat ze koud is. Hoe kan iemand zo prachtig en zo lief voor anderen zo veel door staan.

Als ik alle pijn weg kon nemen van haar zou ik het direct doen zonder te twijfelen. Als de kamer deur open gaat zie ik Nadir in de deuropening staan.

Ik heb dus echt geen zin om met hem in een kamer te zitten. Hoe moet ik gaan verbergen wat ik aan het doen ben. Ik sta op en zeg tegen Abdel dat ik even naar de wc ga en loop Nadir voor bij.

Ik loop gelijk naar de lift en druk het knopje zodat het naar beneden gaat. Als ik op de begane grond ben ren ik naar mijn auto en stap ik in.

Ik rijd naar het dichtstbijzijnde hotel en boek een kamer en ga dan direct naar mijn hotel kamer waar ik gelijk op het bed meer plof.

Ik trek mijn benen naar mij toe en rol me zelf klein en staar naar de muur.

Waarom verpest ik altijd alles? Waarom kan ik nooit iets goeds doen? Als ik Tamra die dag niet tegen was gekomen zat ik nu ook niet in de shit.

Sterker nog als ik Nadir niet had leren kennen was mijn leven nu niet een chaos en was ik getrouwd met Hicham. Maar alles gebeurt met een reden zeggen ze.