Vriendinnen Bestaan Niet.

22

Ik knipper een paar keer met mijn ogen en zijn woorden dringen nu pas tot me door. Zijn vrouw? Is Aicha al die tijd met die zemmer geweest? Ik zie de dokter de kamerdeur openen en naar binnen gaan.

Woedend loop ik terug naar mijn kamer waar ik met mijn vuist tegen de muur aan sla. Ik trek de dekens van het bed af gooi de stoelen de kamer rond en begin dan weer met mijn vuist tegen de muur aan te slaan.

Verpleegsters komen snel de kamer binnen en proberen mij rustig te houden. Als ze zien dat het niet lukt geven ze mij een spuitje waar ik rustig van wordt en leggen zij mij neer op het bed.

Als ik eenmaal lig voelt mijn lichaam slap aan en val ik langzaam in slaap.

Pov Aicha
Met tranen die langs mijn wangen glijden laat ik zijn hand los.

"Het is beter als we elkaar niet meer zien en niet meer spreken. Als we elkaar op straat zien gewoon langs elkaar lopen".

Hoe pijnlijk het ook is om dit te zeggen ik zeg het toch. Ik ben met Nadir en dat blijf inshallah zo. Ik zie dat Hicham mijn hand weer vastpakt.

"Hicham niet doen ik ben getrouwd".

Hij knikt en laat mijn hand los. Ik veeg mijn tranen weg en loop de kamer uit, opzoek naar een wc. Als ik de wc gevonden heb bekijk ik mezelf in de spiegel ik zie er niet uit maar dat maakt niks uit.

Ik strijk mijn kleren recht en verlaat de wc's en loop dan naar de kamer van Nadir. Ik zie hem nog even rustig liggen als toen ik hier net langs liep.

Ik loop naar binnen en pak een stoel en zet het naast zijn bed neer. Voorzichtig pak ik zijn hand en wrijf ik er over heen. Ik voel me schuldig dat ik als eerst bij Hicham ben geweest maar dat was alleen om het definitief af te sluiten.

Ik weet nu dat ik er alles aan ga doen om Nadir tevreden te houden, want hij is tenslotte mijn man. Ik snap niet dat ik getwijfeld heb aan het feit dat Hicham veel leuker was.

Als ik naar Nadir kijk voel in me in de wolken hoe vaak ik hem ook niet kan uitstaan het blijft wel mijn man. De tranen stromen opnieuw naar beneden, ik vind het erg om hem zo te zien liggen.

Na een paar uurtjes in zijn kamer te hebben gezeten en hij nog steeds niet wakker is geworden komt er een verpleegster binnen.

"De bezoekuren zijn om ik wil u vragen of u afscheid wilt nemen en dan de kamer wilt verlaten".

Ik moet iets verzinnen om bij Nadir te blijven, ik wil bij hem zijn wanneer hij wakker is.

"Uhm ik heb aan de dokter gevraagd of het goed is als ik hier blijf slapen tot dat hij naar huis mag gaan en dat was oké".

Ze gebaart iets met haar handen en loopt dan weg. Ik heb niet eens kleren bij, die haal ik morgen dan wel. Ik besluit om Nadir een stukje te schuiven en om naast hem in zijn bed te gaan liggen en na een tijdje val ik in slaap.

Ik wordt wakker door het felle licht die naar binnen dringt. Ik rek me uit en sta dan op om snel thuis spullen te pakken en met ontbijt voor Nadir terug te komen.

De verpleegster zei gister dat het slaapmiddel wel uitgewerkt zal zijn tegen de ochtend. Ik pak snel mijn autosleutels en loop dan richting de lift.

Als ik het geluidje hoor dat we op de begane grond zijn ren ik bijna door de gang om naar mijn auto te gaan. Als ik bij mijn auto ben scheur ik de parkeerplaats af en rijd ik naar huis.

Ik pak 2 setjes kleren inclusief bh en ondergoed en stop alles in een tas. Als ik klaar ben maak ik snel een ontbijtje klaar voor Nadir en stop ik dat in een zak die ik ook meeneem.

Ik stap weer de auto in en rijd met een volle vaart weer terug naar het ziekenhuis. Als ik aankom parkeer ik snel en loop ik met snelle passen naar de lift en druk ik op verdieping 3.

Als ik er ben loop ik blij naar de kamer van Nadir en zie ik hem met zijn ogen open kijken naar de tv. Zachtjes maak ik de deur open en zie dat hij niet door heeft dat ik er ben.

Ik kuch en dan draait Nadir zich om naar mij en ik loop met zijn ontbijt naar hem toe. Ik geef hem een kus op zijn mond en maak dan het zakje open met zijn ontbijt.

"Nadir?"

"Hmmm".

"Ik wil even zeggen dat het mij spijt van eergisteren. Ik had je niet moeten slaan voordat".

"Oké"

Ik kijk hem raar aan normaal zou hij of te keer gaan of zeggen dat het niet uitmaakt maar nu zegt hij oké. Ik leg me er bij neer en ga naast hem zitten en samen kijken we naar de tv.