Vriendinnen Bestaan Niet.

30

Allebei staan we op en lopen we weer terug naar de kamer waar mijn moeder ligt. Ik zie dat ze aan het slapen is en Abdel en ik lopen zachtjes naar de stoelen toe. Na ander half uur besluit Abdel om eten te gaan halen.

Toen hij terug kwam was yemma al wakker en besloten we met ze alle te gaan lunchen.  Ik zie dat mijn moeder haast niets door haal keel krijgt en na een tijdje zet ze haar bord weer op tafel.

Ze probeert zich sterk te houden voor ons. Yemma begint te praten over vroeger hoe vervelend Abdel en ik niet waren. Hoe Abdel altijd werd geslagen met de slipper, omdat hij niet luisterden.

Deze verhaaltjes die ze verteld doen mij goed niet alleen, omdat Abdel het vroeger zo erg had maar ook, omdat we met ze alle vergeten dat we in het ziekenhuis zitten. Het lijkt net alsof we op de bank zitten en aan het genieten zijn van de verhalen van mijn moeder.

Ze probeert de situatie leuk te maken terwijl dit alles behalve leuk is. Na een tijdje neem ik afscheid van mijn moeder en Abdel en beloof ik hun dat ik morgen blijf slapen. Ik geef hun beide een kus op hun wang en loop met tegenzin het ziekenhuis uit.

Ik start mijn auto en rijd richting mijn huis. Ik zie er tegen op om Nadir te zien maar om hem hele tijd te ontlopen is ook niets. Als ik thuis kom merk ik dat alle lichten uit zijn en zie ik Nadir nergens.

Ergens ben ik wel opgelucht dat hij er niet is, want ik had  geen zin om hem nu onder ogen te komen. Ik besluit om voor mezelf even snel salade te maken en nadat ik het heb opgegeten ga ik liggen in bed.

Zo zie je maar weer dat je dag niet stuk kon gaan althans dat dacht je. Je had in de ochtend en middag gelachen om de domste dingen. Je kreeg alle liefde die je maar kon wensen maar toch ging je kapot van binnen.

Eenmaal s' avonds in je bed denk je na over je dag en begin je spontaan te huilen. Je huilt om het feit dat wat eerder plaats vond je niet ben vergeten ondanks  dat je vandaag gelachen heb.

Je begint na te denken over de problemen die je heb en je huilt geluidloos verder. Bang dat iemand waar van je houd je zou horen, omdat niemand weet van je verdriet.

Je wilt de mensen waar van je houdt niet pijn doen en teleurstellen dus krop je alles op en doe je alsof het goed met je gaat maar in werkelijkheid ga je kapot van binnen.  De volgende ochtend sta je weer op en doe je alsof je gisteren niet heb gehuild, alsof je hart niet in nog meer stukjes is gebroken.

Je begint met je ochtend ritueel alsof gisteren helemaal niet is geweest, alsof gisteren niet was dat je je kapot heb gehuild. Je begroet je familie alsof er niks aan de hand is, alsof je vrolijk naar bed bent gegaan en weer vrolijk bent opgestaan.

Niemand kent de echte jij, niemand weet hoe vaak je jezelf wel niet in slaap heb gehuild. Niemand weet hoe vaak je de hoop heb verloren, hoe vaak je teleurgesteld ben geweest.

Niemand weet wat er door je heen gaat wanneer je verdrietig ben. Je bent mentaal en fysiek gebroken, maar elke dag loop je weer rond met een glimlach op je gezicht, omdat dit, dit is wie jij bent. Jij bent het meisje dat nooit gestopt is met lachen ondanks de tegenslagen die je tegemoet kwamen.