Kibar Feyza

19- / Özgür'den Korkun /

" Polisi aramayacaksın. Ben sana ne yapacağımı biliyorum."

Eve ilk geldiğinde bile Özgür'ün gözlerinde böyle bir ifadesizlik görmemişti. Ne düşündüğünü anlayamıyordu ve ne yapacağını çok merak ediyordu. Haksızdı, bu aileye zarar verebilirdi ama isteyerek yapmamıştı. Ama yine de bir ceza alacağı belliydi. Özgür, Feyza'nın bileğini çekiştirerek odasına çıkarttı. Odaya çıkarken merdivenlerde Seyhan ve Bekir'le karşılaştılar. Seyhan Feyza'nın yüzüne bile bakmak istemiyordu.

Odaya girdiklerinde Feyza elini kolunu nereye koyacağını şaşırmıştı. Özgür, duyduklarını sindirmeye çalışıyordu. Bir haftadır Feyza'ya neler olduğunu kendisi hakkında ne düşündüğünü merak ediyordu. Ve karşılaştığı bu durumda ne yapacağını bilemiyordu. Onu hala seviyordu ama...

" Ne düşünüyorsunuz Özgür Bey?"

" Çok güzel şeyler düşünüyorum. Bizi kandırmanın, beni kandırmanın bedelini ödeyeceksin."

" İsteyerek yapmadım, mecburdum. Polise teslim edin beni. Hak ettim bunu."

" Seni polise teslim edersem senin için kolay bir çıkış yolu olur. Ben senin için daha başka şeyler düşünüyorum."

" Beni korkutmaya çalışıyorsun ama senden korkmuyorum."

" Birincisi siz diye hitap edeceksin. İkicisi korksan iyi edersin."

" Peki, Özgür Bey. Bana ne yapacaksınız?"

" Şimdiye kadar Kolpacı için çalışıyordun ama bundan sonra benim için çalışacaksın."

" Nasıl yani?"

" Şöyle yani, Kolpacı'ya çalışıyormuşsun gibi görüneceksin ama bana çalışacaksın. Kolpacı hiçbir şey bilmeyecek. "

" Ya dediğinizi yapmazsam..."

" Neden yapmayasın? Daha önce de Kolpacı için çalıştın. Hırsız değil misin sen? Birde gururlu kız ayakları yaptın o kadar. Sen misin gururlu? Bunu bize borçlusun Kibar Feyza. İstersen para da veririm. -Bu sözler karşısında Feyza gözyaşlarını tutamadı- Bak bak birde ağlıyor. O akıttığın sahte gözyaşları bana sökmez. Seni polise ihbar etmeyeceğim ama sen 'keşke beni polise ihbar etseydiniz' diyeceksin. Bu eve geldiğin güne lanet edeceksin. Keşke bu adamı kendime aşık etmeseydim diyeceksin." Son cümlesini Feyza'nın kulağına bağırarak söyledi.

" Ben sizi kendime aşık etmedim. Siz bana aşık oldunuz. Aynı benim size aşık olduğum gibi."

" Bırak. O da oyununun bir parçasıydı. Acaba daha kaç kişiye yaptın aynı numarayı."

" Numara falan değil. Hissettiklerimin hepsi gerçek. "

" Sen git başkasını kandır. Şimdi git odana ben seni çağırana kadar da sakın çıkma." -Feyza Özgür'ü ilk defa böyle görüyordu. Acımasızca bakıyordu ve kırıcı konuşuyordu-Bakma suratıma odana git ve ben sana çık diyene kadar çıkma." Kapıyı açar açmaz gözyaşlarına hakim olamadı Feyza.

Özgür, Feyza'nın kendisinden korkmasını, çekinmesini istiyordu. Ona kızgındı. Bütün bu olanların bir oyundan ibaret olduğunu düşünüyordu. Feyza'nın hislerinden emin olamıyordu. Ama en çok da kendisine kızıyordu. Bu kıza olan zaafından nefret ediyordu. Feyza'nın değiştiğine inanmıyordu. O hala bakıcıydı onun gözünde. Hırsızlığı ona yakıştıramıyordu. Peki neden bu kadar sinirliydi? Bu kıza istediği gibi bir ceza veremeyeceği için mi yoksa onun kalbini kıracağını bildiği için mi?