İtiraz edemeyeceğim bir ayrılığın acısı bugün yüreğime yine dokundu. Sızlattı kalbimi, sarstı bedenimi. Yokluğuna alıştım sanıp, alışamadığımı görmek ve de hissetmek kötü oluyormuş.
Bazı günler kazınırmış insanın aklına, ölene dek çıkmayacak şekilde. O günlerden en yer edeni, bende bugün yine duyduğum seslere, bastığım taşlara, baktığım yerlere sirayet etti. Her yerde gördüm, duydum, dokundum. Güzel hatıraları, tekrar canlandırdım gözlerimi kapatıp. Kötü olan bazı yaşanmışlıklara rağmen, düşünürken gözümden bir damla düşüyorsa çaresizce, yaşanan onca kötü hatıranın pek ehemmiyeti kalmıyor esasında, hayattaki tek gerçek olanın yanında.
Aldığım nefesin sayısını bile hatırlıyorum, o güne ait olan her şeyi hatırladığım gibi. Tekrar tekrar tekrar düşünüyorum. Nasıl oldu? Beynim, evvela da kalbim kabul etmiyor. İnandıramıyorum kendimi. Eskiden pazartesi gününü sevmeyen ben iki yıldır pazar gecelerini sevmiyorum. Habersizce günlük hayatıma devam ederken ışıklar bir anda sönüvermişti o gün. Zamanın her geçen saniyesi yıllara dönüşmüştü.
Unutmak istemiyorum. Hafızamdan kaybolsun istemiyorum görüntün. Düşündüğümde en ufak çizgilerini bile her seferinde görmek istiyorum. Ama tek tek yok oluyor. İzlerin hepsi tek tek siliniyor. Engel olamıyorum. Velhasılı özlüyorum!
#22eylülanısına
ŞİMDİ OKUDUĞUN
~HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI~
SpiritualSiz ''Benim de hiç sorunum yok. Her şey mükemmel, güllük gülistanlık'' diyen birisini gördünüz mü? Kime sorsanız derdi sıkıntısı başından aşkındır. Neden peki? Hepimizin sorunları var bir türlü tatmin olamayan duyguları var. Kimimizin geçim sı...
