~HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI~

Sonra Dersin; Niye Beklersin?

Hayallerinin başkalarının eline geçmesine izin verme. Gerekirse, kimseye bahsetme onlardan. Yapıncaya dek, hatta yapamasan da hiç, ölünceye dek, içinde hapset onları. İçinde fısıldaşmalarına bile izin verme. Belki biri girer hayatına o duyar. O da duymasın ya casussa. Emin olamayız kimseden. Hatta kendinden bile. Aman, kendine yapma bunu. 

Hayır, sadece rüyalarına sızsınlar hayallerin, ansızın. Evet, orada güvendeler, tek  sen bilirsin, azimle dolar kalbin. Yapabilecek isteği ve hırsı içinde bir yerler de bulman için bu yeter sana. Eğer söylersen birine, sürekli yoluna taş koymaya çalışacak, bir dünyanın daha yok olmasına izin verme! Yeter yok olan dünyaların sayısı. Seni yargılarlar aslında seni göz ardı ederek, sadece yargılarlar ve infaz! Evet işte tam da böyle ölüme mahkum edilir körpecik umutlar, hayaller. Eğer korumayı beceremezsen bende korunamamış birkaç bir şeyle bekliyorum bir limanda. Başka bir limanda sana buluruz el sallayıp dururuz saatlerce, günlerce. Ama pes etmeyiz dostum. Limana gelirken bunu iyi öğren de gel. Sonra seninle bozuşmayalım şu vakitten sonra benim her salisem kıymetli. Daha çok el sallamam lazım benim. Daha çok...

Hadi, hadi. Gel geç kalma dostum. Bizi bekliyorlar. Gerçi sen ayrı yerde ben ayrı yerde ama aynı gökyüzünde ne fark eder ki. El salla sende. Gelmeyenlere, gelmeyeceklerini bildiklerine, gelip gidenlere... El salla. Belki rüzgar teninin kokusunu alır götürür başka diyarlara. Farklı coğrafyalarda gezer. Belki sensiz ama unutma aynı gökyüzünde.Tanıyan bulunur belki ne dersin? Der ki; var birileri, bekleyen, bekletilen. Gelir mi ki? 

Sana yazmak umutlandırıyor beni dost. Hiç umutlanmamam gereken şeyler için beni yüreklendiriyor. Aman sende sanki olacak!? Olsun ben bekleyeceğim. Elbet görecek biri. Soracak nedenini. Ben ona hayallerimden bahsetmeyeceğim dostum. Tanıyor mu onu soracağım. Belki tanıyan bulunur. Bulunmaz mı?

Sonra Dersin; Niye Beklersin? Beklerim işte...