~HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI~

Son bakış

Bu gece son gecem burada. Son kez çıktım tahta ve gıcırdayan merdiven basamaklarını tek tek. Son kez sıyırdım pencerenin tül perdesini ve sisli gökyüzüne baktım öylece. 

Aslımın ait olduğu ama benliğimin ait olmadığı bu yere ne kadar da çabuk alışmıştım. Çabuk benimsemiştim buranın taşını, toprağını, kokusunu. Her gece yatağa girerken usulca "acaba bu gece üşümeden uyuyabilecek miyim?" sorusunu gittiğim yerde özleyeceğim belkide. Alışık olmadığım bol oksijen ilk zamanlarda GDOlu büyüyen beni çarpmıştı ben çarpmalarına da alışmıştım oysaki. Her şeyin doğal olması, manav derdinin olmaması, bahçeye inip sebzeyi dalından koparmak vesaire her şeyiyle güzeldi köy yaşamı. Pardon! Babaannem duysaydı köy dediğimi kızardı. Kendisi buranın köy değil kasaba olduğu konusunda baya inatçıdır çünkü :) O yüzden köy yaşamı değil kasaba yaşamı demeliyim.

Evet. Bir de etmek istediğim birkaç kelam daha var. Son olarak onları da şuraya sıkıştırıvereyim. Burası güzel yurdumuzun gayet güzel olan tüm şehirlerinden herhangi birinin herhangi bir ilçesi. Gezdiğim, gördüğüm, düşündüğüm kadarıyla burada artık metropolleşmeye maalesef başlamış. Bir anda olması elbette imkansız fakat olmasını isteyenin de fikrimce pek olduğu da söylenemez. 

Beton yığınlarından, bahçe yerine bizi sıkıştırdıkları teraslardan, mahalle manavı veya bakkalı yerine gittiğimiz süpermarketlerden artık bıkan bizler buralara gelip de rahat edemedikten sonra, aradığımız doğallığı burada da bulamadıktan sonra neyleyim tatili, tatil köylerini. 

Demem o ki, bizim Anadolu'muz bırakın Anadolu olarak kalsın. Çekin kapitalizme maşa olmuş ellerinizi, bizim köylü teyzelerimizden, amcalarımızdan, Anadolu insanımızdan. Rahat bırakın "Saf çocuğu masum Anadolu'nun" dizelerine konu olmuş çocuklarımızı rahat BIRAKIN!