~HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI~

Yalnızca İkimiz Yani BİZ

Gel seninle beraber gezelim? Biraz benden biraz senden bir yer olsun bu. Yani biz olsun, ne yalnızca ben, ne yalnızca sen. Bencilliğe mahal vermeyelim. Android hayatımızı kapatalım. Sükunetimizi bozacak hiçbir şey olmasın. Sesleri uzaklaştıralım bizden. Gözler konuşsun, kalbin ritmi bir düzene girsin. Sen nefes aldığında ben vereyim, ben nefes aldığımda sen ver. Her konuda uyumlu olalım. Her konuda kendi içimizde düzenli.

Gülmeyi sevelim en önemlisi. Ama beraber gülmeyi. Böyle güldüğümüzde dünya dursun. Zaman kavramı anlamını yitirsin.

Birbirimize bakalım ve anlaşalım. Konuşmadan, ses çıkarmadan, hareket etmeden. Yalnızca gözle ve kalple anlayalım. Bize özel bir dil olsun bu.

Sonra özel bir yer keşfedelim. Yine yalnızca bize ait olan. Biz olan bir yer. Dört duvarı olsun örneğin. Boya olmasın ama. Onun yerine duvarlarında bizim cümlelerimiz yazsın, onlarla bezeyelim. Her bir kelime bizim kalbimizi yansıtsın.

Sonra kıskanç olalım. Kıskanmaktan kastım daima birbirimizi sıkıştırmak ya da bunaltmak değil. Bu devamında güvensizlik hastalığını da getirir buna müsaade etmeyelim. Birbirimizi ölesiye sahiplenelim. Ben seni kıskanayım her şeye karşı, her kişiye karşı. Sen bana yalnızca hak ver. Sen beni kıskandığında da ben sana hak vereyim terslemek yerine.

İşte böyle bir şey olsun bizim diyarımız. Bütün sokaklarının taşları biz koksun. Sensiz buralar çekilmez ama. Güneş bile açmaz. Sende bensiz bulamazsın zaten buranın yollarını. O yüzden toprağı biz yapanın ikimiz olduğunu bilelim. Bulmak da geç kalmayalım birbirimizi. Çünkü buraların artık güneşe ihtiyacı var...