~HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI~

Kelebek misali

Gözlerimi kapatıyorum. Kendi zihin köşküme iniyorum ve inşa ediyorum hayatımı. Akıp gidiyor her şey. Ne tutabiliyorum, ne de anlayabiliyorum. Kaptırdım kendimi, rüzgarda sürükleniyorum âdeta o tarafa, bu tarafa. Engel olamıyorum, olmakta istemiyorum, doğruya doğru. İstediğim halde gerçekleşmeyen şeylerin acısını şimdi çıkarmalıyım. 

Evet, hâlâ oradayım. Bir de kelebek var bana eşlik eden, nereden çıktığını bilemediğim ama iyi ki de var dediğim. Bembeyaz, bulut misali pasparlak beyaz. Etrafta uçuşuyor. Ne güzel şeysin sen, ne saf, ne naif.

Çok küçüktüm onların ömrünün bir gün olduğunu öğrendiğimde fazlasıyla üzülmüştüm. Çok talihsizler diye düşünüyordum. Fakat şimdi, keşke bende kelebek olsam diyorum. Doya doya yaşayabileceğim, kötülüklerden uzak koskoca bir gün. Kirli dünyada (ortalama ) 70 yıl kalmaktansa, yarıştayız misali büyüklerimizin bizi koşturmalarına katlanmaktansa kelebek olmak... 

Çoğu şeyden şikayetçiyim biliyorum. Ama bu karamsarlıktan ya da doyumsuzluktan değil yanlış anlamayın. Sadece bizim bozduğumuz doğal dengenin tekrar geri kazanabilir olma umudu bendeki. Bozduğumuz, yok ettiğimiz şeylerin farkına varabilirsek şayet kazanımı daha kolay olur.

Kelebekler zihin köşkümün nadide misafirleri. Kimseye açmadığım kilitli kapılar onlara sonuna kadar açık velhasılı. Başarabilsem, bilinçaltıma hapsolmamalı zihin köşküme daha çok yer açabilirim belki. Ama gerçekler, olması gereken kurallar bütünü peşimi bırakmıyor. 

Şimdi artık açıyorum gözlerimi odamdayım, bakıyorum buğulanmış penceremden dışarı. Saksıdaki küpe çiçeğimin üstünde, soğuktan korunmak için yapraklarının arasına gizlenmiş, küçük bir misafirim var. Beni burada da yalnız bırakmayan, küçük bembeyaz bir misafir...

Hatırlatmak da fayda var: Kitabımla veya özel olarak herhangi bir bölümle ilgili olan düşüncelerinizi yorum veya mesaj yoluyla bana iletmeniz. İki üç kelamı şahsımdan esirgemeyin. Unutmayın ki sizin fikirleriniz ulaşmak istediğim yolda bana rehber olacaktır. Sağlıcakla : )

Resim: Poulika =)