~HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI~

SIFIRDAN^

           Hep zor olan başlangıç yapmaktır. Cümleleri kurmakta, kendini ilk izlenim olarak doğru ifade etmekte, girizgah yapmakta zorlanırsın mesela. İlk kelimeden sonra zihnin açılır. Sanki kelimler sırayla önüne teker teker dökülür. Güzel bir histir ama, doğrusunu söylemek gerekirse mutluluk da verir. Yaptığın bir çok şeyden daha fazla mutlu eder hatta.

          Bakarsak şöyle bir hayatımıza aslında her şeyin başlangıcı zordur. Sınavda çözülen ilk soru, işin ilk günü, çocuğunun doğduğu ilk an, ilk arkadaş edinme deneyimleri vs. gibi devamını getirebiliriz pek çok örnekle. Yani hep başlangıçlar yorar, heyecandan elini buz kestirir, yüzünün rengini soldurur ve birazda ürkütür. Beni de bu aralar çekindiren bir başlangıç oldu hayatımda, göze almam gereken, hayalini yıllar önce kurduğum bir başlangıç...

          Uzun zamandır çalıştığım, çabaladığım, hayal kurduğum, hayalini kurarken mutlu olduğum, bir başlangıcı yaptım yakın tarihte. Nasıl oldu, ne yaptım, ne dedim, nasıl davrandım farkında değilim aslında. Ne kadar istekli olursan ol, ilk vakitler hep bir sıkıntılı oluyor bunu biliyorum. Aksini iddia eden vardır illaki lakin heyecan, korku, ne yapacağını bilememezlik fikrimce herkeste oluyordur. Öyle bir an oluyorki, yıllarını o aklının bir köşesindeyken geçirmişsin ve artık o şey senin hayatın olmuş. Bir boşluk oluyor beyninde ve bir de soru? Şimdi sıradaki hayalim ne olmalı?

          İnsan affalıyor biliyor musun? Ben şimdi ne yapmalıyım diyor hep. Kendi yolunu kendin çiziyorsun, kimsenin müdahelesi olmadan. Hayatına kendin yön veriyorsun. İyi veya kötü artık bu kavramlarla da kimse ilgilenmiyor. Sonuç odaklı oluyorsun. Bitti veya bitmedi, oldu yahut olmadı, geçtin ya da kaldın. Deneyimsizsin, fakat her saniyen bir o kadar keyifli. Çünkü hayalini yaşıyorsun, acemisin fakat her yeni bir şey öğrendiğinde yeniden doğmuş gibi oluyorsun. İlk gün gibi.

          Bir seneyi ardımda bırakıyorum. Daha umut dolu, daha pozitif ve daha enerjik. Kendime inancım var artık eski halimin aksine. Olması gerekenleri mi yapıyorum ya da kendi olması gerekenler kavramımı mı oluşturuyorum acaba? Aman zaten bu o kadarda önemli değil. Önemli olan doğru yaptığından emin olmak ve kendi iç sesinle her gece muhasebe ettiğinde bir ''oh!'' çekip ''elhamdülillah'' diyebilmek. Şayet bunu diyemiyorsak orada gözden geçirmek ve dikkatli olmamızı gerektirecek bir şeyler var demektir.

          Sonlara yaklaşıyoruz, sen de hissediyorsundur zaten. Yine yanımdasın, bu beni ayrıca heyecanlandırıyor ve ümitvar ediyor bilmeni istiyorum. Gözlerinin bu satırlarda dolaşıyor olması beni her şey için çok daha fazla yüreklendiriyor. Bu sebeple, noktalarımı sıklaştırırken bir soru sormadan buradan ayrılmak istemiyorum;

          Peki sen bu aralar kendin için neyin başlangıcını yapıyorsun ya da çok yakın tarihte ne gibi bir başlangıç yaptın? Mutlu musun? Mutlu olmaman için hiçbir sebep yok unutma. Keşkeler seni içten içe yok eder. Sen yok olduktan sonra geriye kalanların var olması hiçbir anlam ifade etmez. İyi olmaya, iyi hissetmeye bak. Önce kendin için sonra yine kendin için.

Allah'a emanet...