~HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI~

Kusursuz Kusur

Kendi kusurlarını görmez insan ve gösterilmesini de istemez. En mükemmel kendisidir her zaman. Bu yüzden sen ona söylesen yanlışılarını, düzeltebilmesi için, kabullenmediği gibi birde seni düşman beller aklınca. Halbuki sen ona kimsenin yapmayacağı dostluğu yapmışsındır. Tabi ki öyle, en iyi dost kişinin kusurlarını yüzüne vurandır bence. Sencede böyle değil mi? Bu zamanda kim arkadaşının, dostunun (!) iyi olmasını istiyor ki. Belkide içten içe istiyorda önünü alamadığımız egolarımız izin vermiyor. Olabilir. Çünkü her zaman kendi benliklerimiz önde olmalı, her kim olursa olsun bizim adımızdan önce anılmamalı adı. Böyle zamanlarda iyiliğimizi düşünen birkaç dost bulabilmişsek şayet ötekileştirmek yerine, tutalım yakasından ve bırakmayalım hiç. Ahiretlik derler ya hani, ya da can dostum diyenlerde olur, adı mühim değil, bağı mühim olmalı. 

Yıllar geçtikçe hep dedik, hava kirleniyor, su kirleniyor, ozon tabakası deliniyor vs. birçok şey sıraladık ardı ardına, kampanyalar oluşturduk, kamu spotu çektik, reklam yayınladık. Fakat bu sırada bir şeyi hep gözden kaçırdık. Neyi mi? Birimizde çıkıp demedi ki: ''İnsanlık kirleniyor hey! Görüyor musun sende benim gördüğümü? Görmek yetmiyor iyice bak ki anla. Kimse yakının iyi olmasını istemiyor. Aslında yakınından geçtim biz kendi iyiliğimizi bile düşünmüyoruz ki.'' demedi kimse. ''Ben kendi kendime bile diyemezken başkasına nasıl söylerim?'' diyenlerimiz bile oldu belkide.

Birde şöyle bir tehlike var zannımca; eleştirmeye asla doyamayanlar. Her zaman başkalarını fütursuzca eleştirmek çok kolay geliyor tabi. Bir başladın mı zaten kusur aramaya, ruhuna kadar işlemiş bu illetten kurtulamıyor ki. Konuşuyor, konuşuyor ve konuşuyor. Tüm açıklığıyla, tüm kendilerine göre doğrularıyla, tüm haklılığıyla. Bizim yurdumuzun insanı hep böyledir zaten, uçlarda yaşamayı sever. Orta nokta yoktur. Ya hep ya hiç. Mesela ben en sevdiğim renk gri diyen duymadım. Ya siyah der ya beyaz. Ortası yok, olmamalı.

Konumuza geri dönelim o halde. Evet insanın birbirinin ''yüzüne karşı'' kusurlarını söylemesi benim fikrime göre iyidir. Hatta böylesi ''bulunmaz Hint Kumaşı'' diye değerli kılınan cinstendir fikrini bile savunabilirim. Başka bir insanın kendine çeki düzen vermesini istersin, onu dostun gördüğün için, yakının bildiğin için. Ama hem arkasında konuşursan, hem sanki en mükemmel senmişsin gibi anlatırsan, kendi kusurlarını-hatalarını görmeyip insanlara adeta saldırırcasına eleştirirsen, hem memnuniyetsizliklerinin dışa vurumu olarak bu yolu kullanırsan, işte o zaman ne eleştiri kalır, ne dost ne de başka bir şey. Şunu üzülerek söylemeliyim ki insanlıkta kalmaz.

Bir kuşun uçma yetisini elinden alırsan, bir filin hortumunu yoksayarsan, bir aslanın yelesiz olduğunu düşünürsen, bir zürafanın boyunun uzun olmadığını varsayarsan, ne farklılığı kalır diğer canlıların birbirlerinden? Ya da varoluşlarının, yaşayışlarının ve birbirlerinden farklılıklarının kanıtı olarak ne gösterebilirsin ki? Hepimizin müstesnalığının sebebi bizleri öteki cinslerden ve dahi türlerden ayıran özelliklerimizin bulunmasıdır. O yüzden bu sorunun cevabını ben söyliyeyim, muhtemelen seninle aynı olacaktır yanıtım. Hiçbir şey...

İnsan, insanlığı varoldukça, bu özelliğini korudukça insan olarak nitelendirilir. O zaman biz insan olarak insanlığımızı kaybedersek elimizde ne kalır? ''3'ten 3'ü çıkarırsan kaç kalır?'' sorusuyla cevabı aynı, ipucu vereyim sana. Bedenden ruhu çıkartırsan mesela, cesetten başka ne kalır?  Bu sefer sıra sende dostum, ben kolay sorunun yanıtını az önce verdim, zorunu sana bıraktım. Hem zahmet çekmeden sefa sürülmez değil mi? Cevabını kendine ver ama tüm kalbinle, mantığınla, vicdanınla, her bir şeyinle ver kısacası. Sonra paylaşmak istersen yaz buraya. Ben her zamanki gibi buradayım. Uzaklardan misafir bekleyen biri asla beklediği limanı terk etmez.