mr. Styles

Part 17

Ο κοσμος γυρω χανεται ενω τα ζεστα του χειλια ακουμπανε τρυφερα πανω στα δικα μου. Τα ματια μου κλειστα ονειρεύονται πρασινα λιβάδια ιδια με τα δικα του. Τα βυσσινί του χειλια δεν πιεζουν τα δικα μου , ισα ισα που ακουμπανε βασανιζοντας με. Θελει να με δει να τον παρακαλαω για ενα φιλι, ενω στην ουσια παρακαλαει ο ιδιος. Προσπαθω να καταλαβω τι παιχνιδια παιζει με το μυαλο μου αλλα δεν μπορω , ειναι πολυ καλος στο να το κρυβει. Το κορμι μου τρεμει, χωρις να ξερω το ακριβη λογο και αυτος το καταλαβενει. Γελαει αχνα και περνω μια βαθια ανασα. Αυτος το παιρνει σαν αφορμη για να με σπρωξει πανω στον παγκο της κουζινας.

Τα χειλια του διεκδικουν τα δικα μου αμεσως χωρις να με αφηνουν να αναπνευσω. Δεν ξερω αμα νιωθει το ιδιο πραγμα που νιωθω εγω αλλα θα το ηθελα. Να ηξερε μονο οτι οταν αυτη τη στιγμη που με φιλαει χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου, οτι στο μυαλο μου επαναλαμβάνεται η λεξη "σταματα" αλλα εγω την αγνοω συνεχιζοντας. Δεν με νοιαζει τι ειναι. Δεν με νοιαζει που με απηγαγαν για χαρη του. Δεν με νοιαζει που ηταν ψυχρος και ειρωνικος μαζι μου ή που με κορόιδευε. Τωρα αυτη την στιγμη ολα εχουν διαγραφει σαν να μην υπηρξαν ποτε. Μου εχει κανει πλυση εγκεφαλου. Τα ματια του, η μυρωδια του μου τραβαει την λογικη σαν ρουφήχτρα εξαφανιζοντας καθε εκατοστο του εγωϊσμου μου.

Η γλωσσα του βυθιζεται στο στομα μου σαν να ψαχνει για κατι πολυτιμο και γω λιωνω. Δεν θελω να τελειωσει. Την εχω δαγκωσει γερα τη λαμαρινα αυτο ειναι σιγουρο. Ο μεγαλυτερος μου φοβος ομως ειναι μην το εκμεταλλευτει. Δεν θελω αμα μαθει τι συναισθηματα απεκτησα για αυτον να του ειναι τελειως ασυμαντα ,γιατι τοτε δεν ξερω τι θα κανω.

Οι γλωσσες μας χορευουν πλεον και οι μνημη μου επανερχεται. Τη θυμαμε αυτη την αισθηση, την εχω βιωσει, την εχω νιωσει ξανα. Κριμα που δεν ημουν 'ξυπνια' για να θυμαμε καθε λεπτομερια. Η παλια Jess , εχει φυγει πλεον. Την πηρε το αγορι με τις καστανες μπουκλες και την πεταξε μακρια. Η παλια Jess δεν θα εκανε ποτε κατι τετειο, δεν θα παρακουγε στις εντολες της λογικης της.

"Jess" ψιθυριζει μεσα στο φιλι μας.

"Jess γαμωτο"

Λεει πριν ξαναενωσει τα χειλια μας. Το οξυγονο εχει φυγει απο τα πνευμονια μου πλεον. Στηριζομαι πανω στο παγκο της κουζινας ενω μαζευω ολο μου το θαρρος βαζοντας τα μικρα μου χερια αναμεσα απο τα μαλλια του.

Φαινεται να του αρεσει γιατι τα χερια του σφιγγουν πιο δυνατα γυρω απο τη μεση μου σαν να μου λεει "μην φυγεις". Δεν θα φυγω.