mr. Styles

Part 48

4 μηνες μετα

Η σταλες της βροχης πεφτουν με ορμη και βιαιοτητα πανω στο παραθυρο. Ο ουρανος κλαιει, στεναχωριεται που σκεπαζει το σκοτος. Που σκεπαζει τα ψεματα και τις μασκες στα προσωπα ολων μας.

Και ναι, οι περισσοτεροι φοραμε μασκες στα προσωπα μας. Οι περισσοτεροι απο εμας παιζουμε θεατρο για να αποδειξουμε κατι. Αλλοι λυπη, αλλοι ψευτικη χαρα μεσα απο τα συντρίμμια τους. Δεν ειναι τοσο δυσκολο να κρυβεις την αληθινή ψυχολογια σου. Απλα σηκωνεσαι το πρωι με την καρδια σου να καιει, πλενεις το προσωπου σου και αντι να αφησεις τα δακρυα να σκεπασουν τα μαγουλα σου, στολιζεσαι με ενα χαμογελο. Λες την χαρακτηριστηκη φραση "Ειμαι καλα" και ολοι σε πιστευουν. Δεν μπορει να εισβαλει κανενας στο μυαλο σου και να σου πει οτι λες ψεματα, οτι η μονη σου σκεψη ειναι αυτος. Δεν σε ξερουν, χαβουν τα φθηνα, ασυμαντα για αυτους μυστηκα σου.

Παλιοτερα πιστευα οτι ολα αυτα τα ελεγαν μονο οι ανθρωποι που βρισκοταν στα τρελοκομια, οι ανθρωποι που εχουν αποχαιρετήσει τη ζωη γιατι κουρατηκαν. Αλλα οπως παντα βγηκα λαθος.

Εγω η ιδια ειμαι ετσι. Η μοναξια μου αρχιζει να με τρωει. Η μασκα στο προσωπο μου αρχιζει για φθειρει το δερμα μου. Και ναι ειμαι μονη μου. Οχι επειδη δεν ειναι διπλα μου ατομα, απλα επειδη δεν μπορουν να καταλαβουν τον εσωτερικο μου κοσμο. Ποσο πολυ ποναω, ποσο βαθια κοψίματα μου προκαλεσε με τον σουγια του.

Εκλαψα πολυ τον πρωτο μηνα. Εκλεγα παντου, εκλεγε η καρδια μου, εκλεγε το μυαλο μου, ακομα και το διαβολακι μεσα μου, εκλεγε και αυτο με τη θληψη μου. Αυτος, αναροτιωμουν, στενοχωρήθηκε καθολου που εφυγα; Που πηρα το πρωτο αεροπλανο και απλα εφυγα, πεταξα μακρια γιατι ανεχτηκα αρκετα. Πιστεψα οτι μαζι με εμενα θα πεταξουν και οι αναμνησεις μου μαζι του. Η καλη πλευρα του, το χαμογελο του. Οτι θα τον ξεχνουσα εντελώς. Αλλα οχι, με ακολουθει παντου. Ειναι εκει για να μου υπενθυμιζει τη μιζερια μου και την απελπισια μου για λιγη απο την αγαπη του. Αν υπηρχε.

"Αφου με μισεις φυγε λοιπον. Θα ειναι καλυτερα και για τους δυο μας. Γιατι να συνεχιζεις να εισαι ερωτευμενη με τον δολοφονο του πατερα σου;"

Δεν προσπαθησε να δικαιολογήσει τον εαυτο του. Να προσπαθησει να με κρατησει. Δεν ηθελε. Αφου δεν με αγαπουσε και δεν θα με αγαπησει  ποτε. Τα κοκκινα ματια του απο το κλαμα και οι λιγμοι του την ωρα που ελεγε αυτα τα λογια δεν βοηθουσαν σε τιποτα. Μπορει αν ηταν ολα ενα θεατρο ξανα. Να δειξει οτι νοιαζεται εστω και λιγο, για αυτα που νιωθω.