mr. Styles

Part 64

Τα δακρυα του συνεχιζαν να λουζουν τα ομορφα ζυγωματικα του. Ο πονος ειχε ξεχείλησει ολος εξω του. Δεν μπορει να φανταστει ποσο τον αισθανομαι, πως καταλαβαινω οτι οι αναμνησεις των πρηγουμενων χρονων τον σκοτωνουν σε καθε λεξη του αρθρωνει σε σχεση με αυτο. Ειναι σκληρο, το να νιωθεις οτι δεν μπορεις να αλλαξεις τιποτα απο ενα δυσκολο παρελθόν που επηρέασε εντονα το μελλον σου.

Χαιδεψα τις απαλες του μπουκλες, νομιζω του αρεζε αυτο. Παντα του αρεζε να ακουμπαω τα μαλλια και τον σβερκο του. Ηταν σαν το αγγιγμα μου να ξεθολωνε το μυαλο του. Προσπαθησα να του χαμογελασω αχνα αλλα δεν τα καταφερα. Δεν ειναι ευκολο.

Μαζι με αυτον αρχισα να ποναω και εγω. Το στηθος μου ειχε σφιχτει και το να αναπνευσω ηταν κατι το σχετικα δυσκολο. Γυρισε να με κοιταξει. Το πρασινο των ματιων του ειχε γινει τοσο σκουρο, τοσο βαθυ που που δεν μπορουσα να ξεχωρισω την κορη μεσα τους. Γυρω απο το περίγραμμα του πρασινου χρωματος το ματι του ηταν κοκκινο, τα χειλια του ηταν χωρισμενα και ξερα. Το ειχα δει αλλες δυο φορες να κλαιει. Οταν ηταν μεθυσμενος και μιλουσε για την μητερα του και αλλη μια οταν ημουν εγω μεθυσμενη στα γενεθλια μου και τον φανταστικα λογικα.

"Θες να φυγουμε;" λεω χαμηλοφωνα για να προσπαθησω να απαλυνω την κατάσταση. Το βλεμα του σοβαρεψε. Αφησε εναν ελαφρυ αναστεναγμο πριν σκουπισει βιαστικα τα ματια του με τη μπλουζα του.

"Συγνωμη" ξεφυσαει. Κοιταζει ψηλα τον συννεφιασμενο ουρανο και ανασαινει βαρια.

"Συγνωμη για τι;" ψιθυριζω.

"Συγνωμη που κλαιω μπροστα σου, συγνωμη για τα σκατα που εχω κανει, συγν-" τον διακοπτω βαζοντας το δαχτυλο μου μπροστα στο στομα του.

"Ειναι ενταξει Harry, ειμαι μαζι σου τωρα" αναφωνω και προσπαθω αργα να του πιασω το χερι. Η μελανιες πανω στις αρθρωσεις του εχουν εξασθένισει αλλα οχι εξαφανιστει. Αρχιζω να αφηνω απαλα φιλια στη καθε μια απο αυτες. Τα ματια του κλεινουν σφιχτα και συνεχιζω κατα μηκος του χεριου του μεχρι να φτασω στον ωμο του και τον λεμο του. Του δινω ενα γρηγορο φιλι στο μαγουλο και αμεσως επιστρεφω στη προηγουμενη θεση μου.

"Πως γινεται να εισαι τοσο καλη μαζι μου;" προσπαθει να αφησει ενα χαμογελο να εμφανιστει αλλα αποτυγχάνει. Γιατι εκανε αυτη την ερωτηση;

"Δεν ξερω" γελαω σιγανα.

"Ισως ξερεις τον λογο." καθομαι και ακουμπαω τον σβερκο μου πανω στο κορμο δεντρου που ακουπαω και τον κορμο μου. Ξερει το λογο, δεν μπορει. Ηταν η απλη φραση που ειπα οταν αρχισε να γελαει. Ηταν η αφορμη για να φυγω για την Νεα Υορκη. Ειναι αυτο που με εχει στιγματισει. Λεγεται αγαπη.