mr. Styles

Part 52

Εβγαζα αργα το κολλητο τζιν πανω απο το σωμα μου. Απομακρυνα το φαρδυ μπλουζακι απο το κορμο μου και εμεινα με τα εσωρουχα μου. Κοιταξα αχνα τον εαυτο μου στον καθρέφτη. Παντα μου αρεζε να εχω απλα εσωρουχα μιας και δεν συνηθιζε καποιος να τα βλεπει. Συνηθιζε. Θυμηθηκα την πρωτη μου φορα μαζι με τον Harry. Τοσο λαθος, ολα στραβα, ολα υπο την επήρεια του αλκοολ. Αυτο που πιστευουμε οτι μας σωζει αλλα στην πραγματικοτητα μας βουλιαζει σε μια λιμνη θανατου. Ετσι ηταν και για εμενα, αυτη η αναμνηση με έπνιγε. Με εκανε να θελω να βγαλω το δερμα μου στα σημεια που με ειχε αγγιξει.

"Μην λες βλακειες" παρεμβαινει το διαβολακι οπως παντα.

Δεν ηταν βλακειες. Απλα ηταν η λεγομενη 'σκληρη αληθεια' που κανενας δεν θελει να ξερει. Ολα αυτα που βιωσα με τον Harry ηταν τοσο αξιολυπητα αλλα ταυτοχτονως τοσο μαγικα. Ηταν σαν να με σκοτωνε και μετα με ενα του φιλι να με ανακτούσε.
Αυτος κατα καποιο τροπο ηταν μια σκουρη σελιδα στο πολυχρωμο βιβλιο της ζωης μου.

Τον αγαπουσα θανασιμα αυτο ηταν σιγουρο. Ειχα παραδοσει ολα μου τα οπλα προς αυτον τον τομεα. Ειχα μεινει αοπλη πλεον και εκτεθειμένη μεσα στα αγριμια. Ολα για μια γαμημενη αγαπη. Ολα για ενα χαζο μισος. Ολα για ζηλειες και συμφέροντα. Αυτα καθομουν και σκεφτομουν τους μηνες που μιλουσα με τις σταγονες. Την καταντια μου.

Εριξα μια απλη ματια στα ποδια μου. Τα σημάδια δεν ειχαν φυγει, υπενθυμιζοντας μου καθημερινα το φορτιο με τις αμαρτιες μου. Υπηρχαν ακομα και στη κορυφη της κοιλιας μου καποια. Τα χάιδεψα στοργικα αν και ηξερα οτι μπορει να μην εφευγαν ποτε. Ηταν μικρα μοβ σημαδια πανω στο ανοιχτοχρωμο δερμα μου.

Αφησα για λιγο αυτα που με βασανιζουν και κατευθυνα το σωμα μου προς την ντουλαπα μου. Δεν πηρα καθολου ρουχα. Τα κλασικα τζιν και μπλουζακια που με συντροφευαν καθημερινα ηταν εκει ,αλλα και κατι ακομα.

Το σκουρο μπλε μου φορεμα. Τι ειχα περασει με αυτο; Γελασα ειρωνικα. Με αυτο ειχα παει πρωτη φορα στο κλαμπ. Αυτο ηταν το φορεμα που ο Harry απομακρυνε απο το σωμα μου τη πρωτη μου φορα. Αυτο ηταν το φορεμα που φορουσα μια απο τις πιο αξεχαστες μερες της ζωης μου.

Χωρις δευτερη σκεψη το ακουμπησα διπλα στην καρεκλα. Αυτο θα εβαζα σημερα. Θα φορεσω κατι που θα του θυμιζε ποσο με πονεσε, ποσο πολυ κατεληξα να τον αγαπω. Αμα με δει σημερα. Δεν εχω τη παραμικρη ιδεα για το ποιος θα βρισκεται σε αυτο το κλαμπ. Μονο για τον Zayn ξερω.