Part 62

2.8K 313 34
                                    

Η μερα ειχε πια ξημερωσει. Ο ηλιος δεν εμφανιστηκε αλλα ο ουρανος ηταν ενα εντονο γκρι χρωμα. Συννεφα γεμιζαν τον οριζοντα του ουρανου δημιουργοντας μου μια μικρη μελανχολια. Προσπαθησα να μετακινησω τα χερια του Harry. Το ενα ηταν μπλεγμενο στα μαλλια μου και το αλλο ακουμπουσε απαλα τον γοφο μου. Μετα την μικρη συζητηση μας στη βροχη αποφασισαμε να παμε να κατσουμε στον καναπε γιατι δεν ηθελε να με βλεπει να τουρτουριζω απο το κρυο.

Απομακρυνα χαλαρα το σωμα μου απο το δικο του. Αυτος συνεχιζε να κοιμαται ηρεμα. Εγω δεν κοιμηθηκα σχεδον καθολου, δεν ειχα μεγαλη ορεξη να κλεισω τα ματια μου. Ολα αρχιζαν να μάχονται μεσα μου και το στομαχι μου ειχε δεθει σε εναν αλυτο κομπο.

Κατευθυνθηκα προς το μπανιο αφηνοντας τον Harry μονο του να ξαπλωνει στα μπερδεμενα σκεπασματα. Επιασα με τα χερια μου τον νεροχυτη, δεξια και αριστερα αφηνοντας μια βαθια ανασα, αντικριζοντας το προσωπο μου στον καθρέφτη. Ειχα μαυρους κυκλους κατω απο τα σκουρα ματια μου. Γιατι; Φαινομουν τοσο ταλαιπωρημένη, τοσο στεναχωρη, ενω τον ειχα διπλα μου. Τον αγαπω, ειναι κοντα μου μετα απο ολους αυτους τους χαλασμους. Δεν θα επρεπε να χαιρομαι;

Ξεπλενω το δερμα του προσωπου μου με χλιαρο νερο. Βουρτσιζω γρηγορα τα δοντια μου και πιανω τα μαλλια μου σε εναν προχειρο κοτσο.

Γυριζω το σωμα μου για να βγω απο το μπανιο και αφηνω μια πνηχτη τσιριδα τρομου. Εβαλα το χερι μου στο στηθος μου μολις ειδα τον Harry μπροστα μου.

Το μακρυ, μισογυμνο σωμα του στεκόταν στηριγμένο πανω στο περιγραμμα της πορτας ενω τα ματια του με εξερευνουσαν. Μετακινηθηκα αβολα απο το εντονο βλεμα του. Οι πληγες στο προσωπο του σχεδον ειχαν φυγει.

"Καλημερα" λεει και το προσωπο του στολιζεται με ενα χαμογελο. Ειχα τοσο καιρο να δω τα λακακια του που μου ερχεται να βαλω τα κλαματα.

Δεν μπορουσα να κανω τιποτα αλλο απο το να χαμογελασω και εγω αδυναμα πισω σε αυτον. Ειχε καιρο να μου συμπεριφερθει ετσι. Στοργικα και με τοση κατανοηση στα λογια του.

"Θες να φαμε πρωινο καπου εξω;" με ρωταει ενθουσιασμενα. Τα χειλια μου χωριζονται ελαφρα. Αρχιζω να θυμαμαι την τελευταια φορα που μου ειπε κατι τετοιο. Ηταν πριν αρκετους μηνες οταν ειχε πλακωσει στο ξυλο τον Εd μεσα στη μεση του δρομου.

Του εχω δωσει μια δευτερη ευκαιρια να επανορθωσει για τα λαθη του. Να με κανει να τον εμπιστευτω μετα απο ολα αυτα τα σκατα. Να μου δειξει οτι πραγματικα λυπαται που μου δημιουργησε τοσο πονο. Μου ειπε οτι θα μου πει την αληθεια, το παρελθον του, οτι το αξιζω. Οτι με νοιαζεται και οτι με θελει κοντα του. Ολα αυτα ειναι επαρκη, αλλα οχι αρκετα. Τον πλησιαζω αργα, ακουμπαω διστακτικα τα χερια μου στον σβερκο του.

mr. Styles Where stories live. Discover now