mr. Styles

Part 30

Αν θελετε καθως διαβαζετε το κεφαλαιο ακουστε το τραγουδι που εχω πανω. Εγω αυτο ακουγα καθως το εγραφα.Μπορειτε να φανταστητε οτι ειναι το τραγουδι που παιζει στο τηλεφωνο.
-----------------------------------------

Το αγαπημένο τραγουδι του πατερα μου.

Το προσωπο μου πρεπει να εχει μια παγωμενη εκφραση αυτη τη στιγμη. Αυτος -ή αυτη- που βρισκεται στην αλλη πλευρα του τηλεφωνου ξερει. Γαμωτο το κανει επιτηδες, ξερει το αγαπημενο τραγουδι του πατερα μου. Τι θελουν απο εμενα; Τι τους φταιει ο πατερας μου; Ειναι νεκρος. Η περιεργια μου για το ποιο ατομο ειναι αυτο που εβαλε τη μουσικη ειναι τεραστια.

"Ποιος εισαι επιτελους;" τον ρωταω αγανακτισμένη αλλα μαλλον δεν με ακουει.

"Μιλα!" φωναζω.

Το μονο που ακουγεται ειναι η χαλαρη μελωδια η οποια απο τη μια με ηρεμει αλλα απο την αλλη μου φερνει αναμνησεις που δεν θελω.

"Πες μου ποιος εισαι" τονιζω. Γιατι; Γιατι το κανει αυτο;

Το τραγουδι φτανει απαλα στο τελος του πριν ακουστει παλι κατι να σπαει και η κληση τερματιζεται.

Το εκλεισε;

Τι παιχνιδια παιζει; Με περνει τηλεφωνο βαζοντας τη μελωδια σπαει πραγματα και μετα το κλεινει.

Ξανακαλω τον αριθμο και χτυπαει ξανα και ξανα πολλες φορες. Δεν το σηκωνει. Εγω με μανια παταω και ξαναπαταω τη κληση του κινητου αυτου αλλα δεν απαντησε ουτε μια. Στη τελευταια μαλιστα μου εβγαλε οτι ειναι απενεργοποιημενο.

"Πφφ..." ξεφυσαω.

Τα ποδια μου σερνονται μεχρι το κρεβατι μου με το κινητο στο χερι.

Ειμαι πολυ κουρασμενη για να σκεφτώ οτιδηποτε, δεν εχω ορεξη να κανω τιποτα. Η ωρα ετσι και αλλιως ειναι γυρως στις 11:30.

Εχω χασει τον υπνο μου αρκετες μερες.

Την περιοδο που ημουν μαλωμενη με τον Harry δεν κοιμομουν τα βραδυα. Τις περισσοτερες φορες καθομουν και κοιτουσα τον τον τοιχο βλεποντας τον να χρωματιζεται με εικονες του παρελθόντος.