mr. Styles

Part 2

6 μηνες πριν

Πρωτη μερα στο Λονδινο. Για καποιο λογο ειμαι πολυ ενθουσιασμενη και στεναχωριμενη την ιδια στιγμη. Δεν ειναι οτι καλυτερο να τους αφηνεις ολους πισω.

Παιρνω τηλεφωνο τον ιδιοκτητη του σπιτιου για να τον ρωτησω για ακριβη τοποθεσια του και για να μου φερει τα κλειδια, ομως βγαζει οτι δεν ειναι διαθεσιμος.

Βγαινω απο το αμαξι μου. Η πολη του Λονδινου φαινεται μικροσκοπικη μπροστα στης Νεας Υορκης ,αλλα και παλι θα χαθω αρκετα ευκολα. Δεν προσανατολιζομαι καθολου και αυτο ειναι ενα απο τα κουσουρια που εχω κληρονομήσει απο τη μητερα μου. Εχω μελετησει τους χαρτες και τα σχετικα ,αλλα μου φαινεται δυσκολο να βρω το σπιτι που ειχα νοικιάσει. Θυμαμαι μου ειπε ο κυριος που εχει το σπιτι οτι ειναι σε αυτο το δρομο, αλλα που ακριβως; Το σπιτι το εχω δει μονο στην αγγελια.

Ενας.. κυριος πλησιαζει προς το πεζοδρομιο και τυχαινει και ειναι ο μονος σε αυτο το στενο οποτε επιλεγω να τον ρωτησω.

"Εε συγνωμη μπορω να σας ρωτησω κατι;" λεω ευγενικα.

Τον παρατηρω προσεχτικά. Δεν φαινεται για κυριος , πρεπει να ειναι γυρως στα 22-25. Εχει σκουρα καστανα μαλλια και η μεγαλη του φιγουρα με κανει να νιωθω κοντη, ενω ειμαι 1,70.. ενταξει δεν με λες και ψηλη.

"Οριστε" λεει με μια βαρια αγγλικη προφορα. Το γρεζι στη φωνη του με κανει να ανατριχιασω.

Παιρνω αμεσως τα ματια μου απο πανω του και εστιαζω το βλεμα μου στο πατωμα, μετα ομως τον ξανααντικριζω.

"Ξερετε πως λεγεται η οδος αυτη;" λεω και του δειχνω με το δαχτυλο γυρω τη περιοχη.

"Δεν γνωριζω" λεει και φευγει περνώντας στο απεναντι πεζοδρομιο παντελως αδιαφορος.

Τι αγενης. Ηταν πολυ ψυχρος ενω εγω προσπαθουσα να του φερθω ευγενικα. Μου εχουν πει οτι ετσι ειναι οι Αγγλοι αλλα δεν περιμενα και τοσο πολυ. Βαζω στοίχημα οτι ηξερε πως λεγεται η οδος αλλα δεν ηθελε να μου πει. Τελος παντων, ενας αγνωστος ειναι ετσι κι αλλιως.

Ξανακοιταζω το χαρτη. Δεν ξερω αν βρίσκομαι στη σωστη οδο ή δρομο και δεν προκειται να ξαναρωτησω αλλο περαστικο, αμα ειναι ολοι σαν αυτον τοτε δεν θα βγαλω ακρη.. ισως ρωτησω καποιον που μενει εδω γυρω, δεν υπαρχει περιπτωση να μην ξερει που μενει.

Παω σε ενα ψηλο σπιτι στο απεναντι πεζοδρομιο απο αυτο που καθομουνα. Φαινεται ομορφο και αρκετα παλιο σχεδον τρομαχτικο μεσα στο μουντο και συνεφιασμενο καιρο. Ξερω οτι ειναι παραλογο αυτο που κανω, το να χτυπαω κουδουνια ξενων ανθρωπων, αλλα δεν εχω αλλη επιλογη.