Alles begint opnieuw

6. Jij bent mijn ruwe diamant

Voor de Jila - fans, een klein vervolg in dit hoofdstuk. Veel leesplezier. :) 

"Hier ben ik geboren, hier voel ik me fijn," al zingend maakte Mila bedenkingen. "Ja, wat is er daar mee?" Vroeg Jonas lief. "Misschien weer een geboortehuis ofzo?" Ze stelde maar wat voor. Totaal nutteloos volgens haar. "Van Dove Gérard dan wel?" Gooide ze er nog eens bovenop. Jonas nam vliegensvlug zijn gsm en zocht op.

"Bingo," zei hij snel. "Dove Gérard z'n geboortehuis is in de Diamantwijk." Daarbij vertelde hij het precieze adres. "Diamant," reageerde ze bedenkelijk, "dat liedje wijst ons daar naar toe!" Ze vlogen elkaar om de armen. Alweer een nieuwe clue bij. Ze waren goed samen. Twee knappe bollekes.

"En dan nu dessert!" Riep Mila enthousiast. Ze had duidelijk nood aan een aanwijzing meer. Ze liep naar de keuken, nam de chocomousse en plaatste zich in de zetel. "Kom dan," lokte ze Jonas. Met een brede glimlach toonde ze de dvd. "Wij kijken vanavond deze film." Jonas kwam naast Mila zitten. Toen hij de cover van de dvd zag, was zijn teleurstelling groot. "Oh neen, een romantische dramafilm," pruttelde hij tegen. "Oh jawel, lekker romantisch." Mila was echt dolenthousiast. Doorheen haar hyperactief gedoe, gaf ze Jonas nog een zoen. Ze legde de dvd op en zette zich knus tegen Jonas aan. Onder een dekentje, met de grote kom chocomousse – waar ze wel aan gedacht had – keken ze beiden naar 'The Vow'.

"Kon je niet zeggen dat dit een bleitfilm is?" Vroeg Jonas wat triest. Hij leefde zich helemaal mee in het verhaal. "Ach, maar dat is zo schattig als jij zo meeleeft met een film. Moet je een lepel chocomousse hebben?" Ze plaagde hem alleen maar wat, maar nam toch de lepel vast en baande een weg naar z'n mond. "Vroem, daar komt het bruine autootje gevlogen," grapte ze nog meer. Jonas liet dit al te graag gebeuren. Hij hapte naar de lepel en genoot van de chocomousse. De zachte luchtige dessert viel hem echt in de smaak. Mila nam zelf een hap van haar zelfgemaakte toetje. Ze voelde zelfs nog een klein beetje hangen aan haar neus, omdat ze wat onhandig deed. Dit viel ook op bij Jonas. "Euhm, je hebt nog wat hangen aan je neus," lachte hij. "Wel, lekt het af," reageerde Mila droog. Hij nam dit echter serieus en kwam dichter bij Mila. En nog wat dichter. Hij stak z'n tong uit en lekte het beetje chocomousse van haar neus. Ze waren wel echt dicht bij elkaar. Ze kon het niet laten om hem te kussen. Ze zag hem zo graag.

Na de film bleef hij toch slapen tot grote vreugde van Mila. Ze hadden misschien wel afgesproken om elk in een aparte kamer te slapen, maar ze voelde zich wat veiliger met hem in haar buurt. Ze stond in haar kamer te wachten tot zij haar kon omkleden. Ze stond te staren naar een foto van haar moeder. Ze keek in de spiegel. Zoveel gelijkenis had ze nog nooit opgemerkt. Ze leek ook wel wat op haar moeder. Verdriet overheerste haar gevoelens. De tranen kwamen naar boven en rolden over haar wangen. Wat zou ze zo graag de tijd willen terugdraaien. Wat zou ze zo graag haar mama nog eens een stevige knuffel geven.

"Klaar!" Jonas stond in het deurgat van haar slaapkamer met een brede glimlach. Maar deze verdween snel toen hij de tranen van Mila zag. "Hé, wat is er?"

"Gewoon, mijn moeder," antwoordde ze stotterend. Ze begon zelfs wat harder te huilen. Jonas wandelde naar haar toe en nam haar in omhelzing. Als steun. Om te tonen dat ze er niet alleen voor stond. Na een periode in omhelzing, trok ze zich los. "Mag ik bij jou slapen? Heb liever dat je bij me blijft." "Maar natuurlijk." Zijn hart maakte een sprongetje. Hij was zo verliefd. Zij was zijn ruwe diamant. En alles wat hij meemaakte met haar, bewaarde hij in de brandkast van zijn hart. Dat hield hij voor altijd bij zich.

"Slaapwel," zei hij zacht eenmaal ze in bed lagen.

"Slaapwel," en ze gaf hem nog een nachtzoen.

Klaarwakker was ze. Na een lange nacht liggen woelen in haar bed, liep ze over straat. Met een glimlach deze keer. In haar hoofd had ze de gedachte gestoken om absoluut niet op te geven. Om haar hoofd niet te verliezen. Om niet constant te denken aan Jimmy. Ze ging er tegen vechten en doorzetten met zoeken naar hem. Ze ging hem vinden, al moest zij haar leven er voor geven. Ze zou verder zoeken. Met haar vrienden.

"Charlie!!" Een onbekende stem haalde haar uit haar dromerig gedoe op straat. Ze draaide zich om. Een vrouw van middelbare leeftijd stond in een deurgat te roepen. "Charlie!!" "Euhm, hoe ken jij mijn naam?" Vroeg Charlie nieuwsgierig. Ze liep vastberaden naar het mevrouwtje. "Jij bent toch Charlie, van Ghost Rockers?" Vroeg deze bedenkelijk. Charlie kon enkel hevig knikken. "Ik heb al veel over je gehoord. Enkel positief hé." Charlie keek haar vragend aan. Ze verstond het niet. "Mijn zoon,' vertelde de vrouw verder, "Jimmy heeft al veel over je verteld." Charlie keek verbaasd. De vrouw was de mama van Jimmy? 'Dus in dit huis woont Jimmy,' dacht Charlie. Ze was er nog nooit geweest.

"Maar ik dacht dat jullie op reis waren?" Charlie fronste haar wenkbrauw. Alweer begreep ze het niet. De vrouw toonde een kaartje. "Hier, deze zat in de post," zei ze. Ze las het voor.

Lieve ouders,

Na een prettige zondag besloten m'n vrienden van Ghost Rockers en ik om nog een paar weken naar de Ardennen te trekken. Ik zie jullie snel terug.

Ik zie jullie graag. Liefs, Jimmy

"Mag ik het eens zien?" Vroeg Charlie. Nog voor de moeder kon antwoorden, had Charlie het kaartje al vast. Ze zag enkel getypte letters. Verder was er niets aan de hand. Ze gaf het kaartje terug met een glimlach, terwijl ze bedacht wat ze daarop ging zeggen. Ze wou zijn moeder niet onnodig ongerust maken. "Euhm, Jimmy," stotterde ze, "Jimmy is, euhm." 'Snel, een smoes,' dacht ze. "Jimmy is... enkel met Jonas en Alex weg. Zijn vrienden, niet met zijn vriendinnen." Ze wou dat ze dit zelf kon geloven.

"Oh, ok. Geen probleem. Bedankt. Nog een fijne vakantie verder." Jimmy's moeder wuifde nog naar Charlie, die op haar beurt verder wandelde. Charlie wandelde naar het kerkhof. Daar waar Mila en Jonas al aan het wachten waren. "Eindelijk, Charles. Je bent er." Voor die paar minuutjes te laat, werd Charlie al aangewezen. Ze vond dat niet zo leuk. "Alex is ook te laat," verdedigde ze zichzelf. Net op dat moment kwam Alex hijgend aangelopen. "Guys, jullie geloven nooit welk nieuws ik heb!"

Laat je me alsjeblieft weten wat je er van vind? Ik weet dat graag. Dank je wel om te lezen alleszins!