Alles begint opnieuw

26. Druk op het knopje van de lift.

Ze trok, ze sleurde, ze zweette nog harder dan nooit te voren. Ze haalde al haar kracht uit om Jimmy toch te kunnen redden. Ze hoorde Charlie roepen. "Lise, we hebben de lift gevonden!" 'Nu niet,' dacht ze. Maar ze riep terug, terwijl ze nog steeds keihard trok: "Wacht, we komen!" Ze zette al haar kracht in om Jimmy uit de klauwen van de man te halen. Ze moest Jimmy meekrijgen naar beneden. En dat zou haar ook lukken. Ze hoorde nog de echo van de vraag 'Hoe, we?' klinken door de traphal. Maar ze luisterde er niet naar. Ze wou er weg. Ze wou naar de anderen. Met Jimmy. Ze stond nu zo dicht bij de redding van Jimmy.

Haar kracht werd uiteindelijk toch beloond. Jimmy kwam los. Haastig liep ze de trap af. Ook Jimmy deed hetzelfde. Ze keek achterom. Vlak achter Jimmy liep de man. Als ze gewoon de trap af zouden lopen, haalden ze het nooit. Ze dacht na. Ze zag de trapleuning. Ze ging er op zitten en liet haar glijden naar beneden. Even leek het eng, ze had dat nog nooit gedaan. Maar het gaf haar een kick. Het ging sneller. "Jimmy, doe het zelfde. Voor het te laat is. Hij heeft je bijna te pakken!" Riep ze hem na. "Maar ik durf niet," antwoordde hij gevreesd. Alweer voelde ze zich sterker dan Jimmy. "Komaan, zeg, je kan dit wel. Je gaat nu niet moeilijk doen. Vlucht voor je leven." In een ooghoek zag ze Jimmy op de leuning springen.

"Druk op het knopje van de lift, we zijn er bijna!" Ze hoorde Lise roepen. Nog steeds was ze verbaasd dat ze 'we' zeiden. Zou die andere Jimmy zijn? Had Lise hem gevonden? Ze had hem zo hard gemist, dat ze met tranen in de ogen stond te wachten tot dat ze beneden stonden. Ze zag wel Mila op het knopje drukken. De lift ging open. Niet veel later gebeurde het geen wat ze nooit had gedacht. Lise stond samen met Jimmy beneden. "Je bent terug!" Ze wou Jimmy een knuffel geven. "Daar hebben we geen tijd voor. We moeten die lift in. Die man zit achter ons aan." Lise duwde Charlie en Jimmy de lift in. Ook zij sprong er in. Jonas en Mila stonden hen daar al op te wachten. Dat de lift maar nu maar snel dicht ging.

De man kwam dichter en dichter. Op de voorlaatste trede sprong hij over de leuning. Hij gromde een paar woorden. "Het is niet dat het van buiten lelijk is, dat het van binnen niet mooi kan zijn!" Lise dacht even na over de woorden. Veel tijd om daar over na te denken had ze niet. Recht voor haar neus kwam de man staan. Hij grijnsde breed. "Haha, nu heb ik jullie." Zijn ogen kwamen haar nog steeds bekend voor. Toch had ze wat bang. Op dat moment schoof de lift dicht, op tijd. Lise en de anderen trokken nu zelf een glimlach. De man had hen toch niet.

De glimlach duurde niet lang. In een ruk vloog de lift naar beneden. Pijlsnel daalde hij en daalde hij. Het leek alsof hij viel. Lise en de Ghost Rockers moesten hen vast houden aan de rand van de lift. Het ging allemaal zo vliegensvlug. Bruusk stopte de lift. Exact 10 seconden duurde de rit. De lift ging open. Allen wat versufd en geschrokken keken ze elkaar aan. Wat was dat nu? Waar waren ze? Ze stapten uit de lift.

Elk op hun manier keken ze rond. Alles was zo blauw. Helder hemelblauw. Alsof het een ijskasteel was van Elsa uit Frozen. Er was een groot hol midden in de rotsen. Daar waren aan de randen kleurrijke ballen: geel, rood, groen, donkerblauw, roze, oranje, paars, zilver en nog veel meer. Ontelbaar veel kleuren. Iedereen bewonderde de magische wereld. "Ik heb iets gevonden!" Stoorde Mila de bewondering. In 123 stonden de rest bij haar. Ze las een tekst voor op de wand van de muur:

Om hier uit te geraken heb je een magische steen nodig: één van de ballen uit deze kamer.

Maar let op! Je hebt maar 1 kans om een bal te kiezen.

Na de keuze legt elk een van jullie groep een hand op de bal. Wat er dan gebeurt, zie je dan wel weer.

U heeft maar één kans. Één kans. Succes. Verpest het niet.

"Als ik het goed begrijp, moeten we een bal kiezen en dan geraken we hier uit. Maar we hebben maar 1 kans," herhaalde Jimmy wijselijk wat er in de tekst staat.

"Welkom terug, bro," gaf Jonas hem een schouderklopje. Best opgelucht dat hij zijn beste kameraad terug had. Charlie was ook blij, dat ze haar maatje terug had. Maar wat moest ze zeggen aan hem? Ze had hem zo hard gemist. Ze wist in de periode dat hij weg was, hoe hard hij voor haar betekende. Ze besefte nu maar pas dat ze echt verliefd op hem was. Maar ze durfde het hem niet te zeggen. Zeker niet met de anderen in de buurt.

Ook Jimmy had het moeilijk om contact te maken met Charlie. Had Charlie hem ook zo hard gemist als hij haar? En wie is dat meisje die hem redde? Hij herkende haar, van school. Maar meer kon hij zich niet herinneren.

"Wie ben jij nu?" Hij stapte op haar af en vroeg het haar. "Ik ben Lise, uitgekozen om te helpen," lachte Lise verlegen. Ze wist niet hoe ze daarop moest reageren. Ze wou liever verder zoeken naar een bal. Een magische bal die hen uit dit magische hol kon leiden. Ze dacht terug aan de woorden van de man. Wat had hij nu weer gezegd? 'Het is niet dat het van buiten lelijk is, dat het van binnen niet mooi kan zijn.'

Ze richtte haar ogen naar de ballen. Roze, groen, geel, blauw, rood, goud, glitterballen, zoveel ballen in dezelfde kleuren. Hoe konden ze hier ooit uit geraken? Haar oog bleef hangen op een bepaalde bal. Hij hing 2 meter hoog aan de ander kant van waar ze stond. Hij was anders dan de andere ballen. Zwart, was zijn kleur. Maar hij fonkelde, alsof het een ster op klaarlichte dag was. Ze keek goed om haar heen, nergens anders zag ze nog een andere zwarte bal. Ze dacht na: zwart is donker, donker wordt meestal gezien als lelijk.

Het is niet dat het van buiten lelijk is, dat het van binnen niet mooi kan zijn.

"Maar dat is hem!!"

Alweer was het veel luider dan dat ze had verwacht. Maar dat kon haar niet schelen. "Kabonga, heb je de bal gevonden?!" Hysterisch kwam Charlie op Lise afgestormd en botste tegen haar rug. De anderen kwamen er ook bij staan. Lise legde hen uit dat ze de man de zin had horen zeggen. Dat ze dankzij de zin denkt dat het die bal is. "Hij is anders dan de andere ballen. Zwart, donker. Meestal lelijk. Maar dat maakt dat we die magie nodig hebben, dat dit het mooie is van binnen." "Ik ben het met je eens," vastberaden maakte Mila aanstalten om de bal te pakken. Jimmy stond met een bang gezicht te staren naar de bal. "Ik weet het toch niet, hoor." "Zeg," plaagde Charlie hem, "weet jij dan iets beters?" Ze was best blij dat ze haar maatje weer kon plagen. Wat had ze dit zo hard gemist. Wat had ze hem zo hard gemist.

Mila nam de bal. Ze was misschien klein, maar met een goede sprong kon ze gemakkelijk de bal nemen. "Komaan jongens, leg jullie hand er op, dan kunnen we naar huis," glunderde ze. Ze keek Jonas aan. Haar felblauwe ogen waren nog mooier als ze schitterden. Hij kwam naast haar staan en legde zijn hand op de bal. Ook Charlie legde haar hand op de bal. En ook Jimmy deed hetzelfde. Lise schuifelde naar achter. 'De Ghost Rockers zijn compleet,' dacht ze. 'Mij hebben ze niet meer nodig. Ik hoor toch niet bij de groep.' Ze staarde naar de grond, haar tranen kwamen in haar ogen staan. "Kom Lise, wij gaan niet weg zonder jou," hoorde ze Mila zeggen. Lise hief haar hoofd op. Ze zag de groep kijken naar haar met liefdevolle en dankbare ogen. "Neen, absoluut niet," vulde Charlie aan, "na alles wat jij voor ons hebt gedaan, laten we jou niet in de steek. Na alles wat jij voor mij hebt gedaan, zeker niet." Charlie was haar echt dankbaar. "Alsjeblieft, leg je hand er vlug op?" Smeekte Charlie.

Ontroerd door hetgeen wat Charlie zei, stapte ze toch vastberaden naar de groep. Ook zij legde haar hand er op. Nu kon de magie starten. Een fel, wit licht flitste door de magische kamer. Heel even aan en uit. Ieder van de groep voelde zich zwak worden. Alsof er een slaapmiddel in het licht zat. Langzaam werd het zwart voor hun ogen. Tegelijkertijd zakten ze door hun knieën en vielen ze op de grond. Betekende dit het einde van hun leven?

React, like and react. Dank je voor te lezen. xx Bieke