Alles begint opnieuw

41. Liefste dagboek

Nachtelijke update.

Charlie had een blauw schriftje vast. Ze bladerde er in. "Het is een dagboek," meldde ze. Ze bladerde verder. "Niet doen, Charlie, dat is geheim," fluisterde Mila. Zij probeerde het schriftje dicht te klappen, maar Charlie trok het weg. "Het feit dat het hier op tafel ligt, wilt zeggen dat ze er in heeft geschreven. Ik wil weten wat," snauwde Charlie. Ze bladerde terug in het schriftje en kwam uit op de pagina van 13 september.

Liefste dagboek,

Ik zou eventueel een heel lang verhaal kunnen plaatsen, maar dat ga ik niet doen. Er zijn genoeg redenen om te huilen. En dat gehuil wil ik zo snel mogelijk laten ophouden.

Daarom besloot ik op een liedje te schrijven, een bestaand liedje, waarin ik me helemaal in vind. Maar voor aleer ik dat doe zou ik graag eerst Caitlin en de Ghost Rockers willen bedanken. Vooral Charlie. Ik voelde me echt welkom bij hen. Maar als ik blijf huilen, dan.. Tjah.

Laat me nu maar gaan, niets heeft nu nog zin. En herinner mij zoals ik was in het begin. Doorgaan kan ik niet, ik zou niet weten hoe. Ik heb geen wilskracht meer, ik ben gewoon zo moe.

Zo beschadigd en zoveel pijn, ik kan het niet meer aan. Dit leven is niet voor mij, ik laat me los. En laat me nu maar gaan.

Laat me nu maar gaan, het maakt me niet meer uit. Er is geen weg meer terug, ik kan niet meer vooruit. Waar is het licht dat scheen voor mij in het diepste van de nacht? Zonder die hoop heb ik niet meer de kracht.

Laat me nu maar gaan. Dit leven is niet voor mij. Ik hang me op.

Misschien, tot later.

Lise

Zowel Charlie als Mila stonden met tranen in hun ogen. Intussen was de ziekenwagen gearriveerd. De verpleger en dokter hadden Lise al op een brancard gelegd en in de wagen geduwd. "Gaat het?" Vroeg Jonas aan beide meisjes. De verpleger kwam er bij staan. "Misschien is het best dat ze ook even meegaan," stelde hij voor. Jonas knikte. Hij gaf Mila een knuffel en zei: "Hou je goed." Daarna gaf hij een kus op haar voorhoofd. Jimmy keek toe wat zn beste kameraad deed. 'Misschien moet ik dat ook eens doen,' bedacht hij. Zonder aarzelen gaf hij Charlie een knuffel. Daarbij sprak hij de volgende woorden: "Het komt allemaal wel goed." Hij liet haar los. In haar ogen stond er geschreven dat ze was geschrokken van zijn handeling, maar dat ze wel blij was met zijn aanmoediging.

"Jimmy en ik komen wel achter," vertelde Jonas aan de verpleger. Jimmy keek toe hoe zijn beste maatje werd begeleid in de ziekenwagen. Toen deze uit het zicht verdween, gaf Jonas hem een schouderklopje. "Wel bro, die zet was een goede zet, hoor." Jimmy keek hem niet begrijpend aan. "Hoezo?" "Wel je. Je gaf haar net een knuffel en sprak goede woorden in haar oor. Dat zal ze niet snel vergeten, hoor." Jimmy staarde naar de grond. Verlegen liet hij een glimlach op z'n gezicht toveren. "Ach, ik deed enkel jou wat na." Jonas trok grote ogen. "Je deed misschien wel mij na, maar je bleef wel grotendeels jezelf. En daar draait het wel om, hé man." "Njaah," was het onzekere antwoord van Jimmy. "Geef het wat tijd. Kom, we gaan Alex halen."

"Alex halen?!?" Jimmy liep achter Jonas aan. Hij wist dat Alex momenteel bezig was met een nieuwe clip van Brandon. Dat had Brandon toch gevraagd deze middag. Alex storen, was niet het ideale moment nu. "Hij is bezig met een videoclip voor Brandon." Jonas stond even stil. Het horen van de naam Brandon lag hem nog steeds wat moeilijk. Ook al wist hij dat Brandon Mila niet meer kon afpakken van hem. Brandon linkte hij altijd aan het moment dat hij Mila zag knuffelen met hem. Op het moment dat Lauren vertelde dat Brandon en Mila hadden gekust. Hij mocht gewoon Brandon niet. Maar het ging niet over Brandon nu, het ging over Alex. En aangezien Alex bezig was met een clip, wist Jonas dat Jimmy gelijk had. "Ok, dan sms'n we maar gewoon naar hem. Hij moet op z'n minst weten waar we zijn." Daarin kon Jimmy zijn beste kameraad wel in volgen. Jonas verstuurde de sms, terwijl ze samen verder wandelden naar het ziekenhuis.

Terwijl in het ziekenhuis, hadden Charlie en Mila een klein onderzoekje ondergaan. Niets ernstigs. Mila kwam snel bij haar positieve, Charlie was wat in shock. Maar met Mila bij haar, ging het wel. Dat zei ze toch, toen ze moesten wachten op Lise. Met haar werd er een groter onderzoek uitgevoerd. Een operatie ging nog net niet nodig zijn, hoopte de dokter. Het was ook zo. Een half uur. Een half uur moesten ze wachten. Een verpleegster leidde Charlie en Mila naar een kamer. Daar lag ze dan. Onder een wit laken, met piepende machientjes om haar heen. Het was een hartslagmeter. Het ging nog redelijk snel, wat niet normaal was voor een normaal mensenleven te leiden. Charlie zette zich in de zetel, vlak naast het bed. Mila plaatste een stoel, aan dezelfde kant als Charlie.

De dokter kwam op dat moment binnen. "Dames," stormde hij de kamer binnen. 2 blikken waren nogal moe, betraand en nog steeds een beetje in shock naar hem gericht. "Ik heb goed nieuws. Normaal, na zo'n ophanging, zou dit een ernstig hersenletsel kunnen veroorzaken. Maar degene die haar heeft gered, heeft niet enkel haar leven gered, maar heeft ook gemaakt dat de kans reëel gedaald is. Dat betekent dat de kans er wel nog is, maar heel minimum." Mila haalde opgelucht adem. Charlie keek de dokter bedenkelijk aan. Duidelijk had zij nog een vraag in haar gedachten. "Wanneer kan ze dan wakker komen?" Stelde ze. "Ligt ze in een coma?" Voegde ze er ook nog voorzichtig aan toe. "Ze kan ieder moment wakker komen. Ik laat jullie nog eventjes alleen." De dokter verdween uit de kamer.

Ze zat aan haar bed. Verzonken in gedachten. Net nog niet te huilen, maar wel bedroefd. Ze leek maar nu maar pas te beseffen dat ze vandaag een nicht bij kreeg en dat ze haar op dezelfde dag haar bijna ging verliezen. Ze keek bedroefd. Kon ze maar haar nichtje beter leren kennen. Ze wist niet beter dat ze Lise heette, dat ze in het DAM zat als tweedejaar en dat Lise haar vrienden heeft geholpen om Jimmy te vinden. Meer wist ze niet van haar nichtje, of het is dat ze vriendelijk is. Een eigen leven geven om de idolen te redden, niet iedereen doet haar zomaar na. Mila was haar nichtje zo dankbaar. Ze wou het haar maar al te graag zeggen. Ze wou nog meer dingen melden aan haar nicht, maar ze zweeg. Dat haar nichtje maar snel wakker werd, hoopte ze.

Ze was zodanig in gedachten verzonken, dat ze de reden niet wist waarom Charlie uit de kamer liep. Het enigste wat ze zag was een kans. Een kans om te praten, luidop. Niet tegen Charlie, haar beste vriendin. Maar tegen haar nicht. "Heey nichtje," snikte ze een beetje. "Het doet raar, jou hier te zien liggen. Ik bedoel, net redde je ons nog, en nu..." Ze durfde het woord 'zelfmoord' niet te gebruiken. Ze snikte nog een beetje. "Wat ik je eigenlijk wou zeggen, dat liedje, ik ken dat." Ze zag een tv-scherm voor zich met een tekenfilm. Spirit, de hengst van het wilde westen. Ze was toen nog jong, maar ze hield van de film. Haar mama ook. Ze keek altijd samen met haar moeder. Ze glimlachte en kwam terug in de reële wereld. "Dat is een mooie film hé. En dat liedje, het raakt me ook." Ze slikte even. Ze wist precies hoe ze het wou zeggen. "Ik weet niet of ik nu uit de verte klink of zo, maar ik denk wel dat je mijn stem hoort. Dus ik maak het liedje even af voor je. Vergeet niet wie je bent, Lise. Als je jezelf verliest, zal je ook je moed verliezen. Wees dus sterk, nichtje. Vergeet niet wie je bent. Je redde ons leven. Je bent een held. Je bent mijn nicht," Mila lachte even, "de beschermengel van Chalrie. Misschien wel ook mijn beschermengel. Ik wil je beter leren kennen. Ik krijg hier net 2 nieuwe familieleden in bij, en dan zou er al 1 uit het leven stappen. Dat wil ik niet. Dus word snel wakker." Ze beval het met tranen in haar ogen.

Ergens hoopte ze dat Lise nu haar ogen zou openen. Ze bleef haar aankijken, maar het gebeurde niet. "Alsjeblieft," smeekte Mila. Maar nog steeds opende haar ogen niet. Mila zuchtte. "Als je wakker komt, en je mag naar huis, dan," ze liet een korte pauze, "dan beloof ik je om je te helpen je vader los te laten. Ik heb me ook losgescheurd van mijn vader. Hij was zo'n slecht man. Of is hij nu goed, want wat ik hoorde van jouw vader, doet me een beetje twijfelen. Maar al jaren was hij er niet voor mij, ik weet niet wat ik moet denken. Maar ik wil jou helpen. Jou leren hoe je niet meer denkt aan je vader. Dat vraagt enige tijd. Maar dat komt goed. Maar dan moet je sterk zijn. En gauw wakker komen. Beloof je het me?"

Ze keek even uit het raam. Haar tranen die ze al die tijd inhield, kwamen uit haar ogen rollen. Al die tijd hield zij haar sterk. Maar dit was een moment van zwakte. Ze probeerde haar zwakte op zij te schuiven. Haar tranen weg te vegen. Ze draaide zich terug om. Doorheen haar laatste tranen zag ze iets gebeuren waardoor haar tranen volledig weg ebden. "Charlie," probeerde ze te roepen, maar haar stem klonk hees. Ze probeerde nog eens. "Charlie!!"

Plz, reageer. Want ik leef van reacties. Dank u wel!