Alles begint opnieuw

17. De brief

Het is 8u, maandagochtend. - voor wie het nog niet door heeft, ook in mijn verhaal. Veel leesplezier. ☺

Ze stond op. Het was 8u 's ochtends. Normaal kon ze blijven liggen en nog een tweetal uurtjes slapen. Maar haar blaas hield haar tegen. Na het bezoek aan het toilet, probeerde ze nog eens te slapen, maar dit lukte helemaal niet meer. Klaarlicht was het buiten. Ze besloot maar naar beneden te gaan. De ontbijttafel stond helaas nog niet klaar. Dit kon ze ook moeilijk verwachten. Haar ouders waren al twee dagen vertrokken op reis. Ze namen het vliegtuig naar een warm land. Italië of Spanje. Ze mengde zich liever niet in het plannen van hun reis. Dat maakte haar alleen maar jaloers. Ze moest hier blijven. Ze mocht niet mee. Ze moest op het huis passen.

Na haar ontbijt ruimde ze de tafel op, toen ineens de deurbel klonk. Ze keek door het raam. De postbode stond voor de deur. Ze haastte zich naar de deur en deed hem open. "Dag juffrouw," sprak de postbode, "ik heb een brief voor een zekere Lise. Ze zou hier moeten wonen." Verschoten dat ze post kreeg, toverde er toch een glimlach op het gezicht. "Dat ben ik, dank je wel." Ze nam de envelop aan en keek nog toe hoe de postbode zijn ronde verder zette. Ze sloot de deur en wandelde terug naar de keuken. Ze scheurde de envelop open. Daarin zat een handgeschreven brief.

Beste Lise,

Wij weten dat je er alles zou voor geven om onze vriend te helpen. We weten dat je er alles zou geven om eens op reis te gaan, met ons bijvoorbeeld. Wij weten dat je toch niets te doen hebt deze week. Maar wij brengen er verandering in. Wij verzoeken je om nu onmiddellijk je valiezen te pakken. Steek er een sportbroek, shortjes, topjes, T-shirts, dikke truien, jeansbroeken en wie weet wat nog allemaal in. Hou er rekening mee dat het weer nogal wisselend kan zijn.

Alsjeblieft, pak zo snel mogelijk in. Want onze vriend is in gevaar. Om 9 uur komt er een taxi voor je deur staan om je op te halen. Wij hebben al alles geregeld. Tot straks

GR

Eventjes staarde ze nog wat naar de brief. Ze begreep hem niet zo goed. Wie is GR? Of moest ze er een groep van maken? Ze vond dat het woordje 'wij' en 'we' er vaak in voorkwamen. GR. Ze dacht even na. De enigste initialen dat ze gebruikte met GR waren de Ghost Rockers. 'Maar wat weten zij nu van mijn leven?' Dacht ze. Dus haar hoop dat ze op reis zou gaan met de Ghost Rockers kon ze al gauw vergeten. Ze las nog eens de brief. 'Pak zo snel mogelijk in.' Ze schoof haar stoel naar achter en liep naar boven. Snel maakte ze haar valies klaar. Al gauw was het 9 uur. Nog geen minuut later klonk de deurbel alweer doorheen het huis. Ze snelde naar beneden, trok haar schoenen en jas aan en opende de deur. Daar stond een taxi te wachten op haar. Hij opende de deur en liet haar instappen. Na het inladen van haar valies, startte hij de auto. Waar ze naar toe ging, daar had ze geen flauw idee van.

Ze stapte het vliegtuig in. Nog steeds geen flauw benul van wat haar te wachten stond. Naast haar zat een oude grijze meneer. Wel een vriendelijke, want hij zag dat ze bang was. Bang om te vliegen. Bang voor hetgeen wat er nog zal afkomen. "Het komt wel goed, deze luchtvaartmaatschappij is heel veilig tijdens het vliegen. Wees gerust." Aan de andere kant zat nog niemand. Maar deze werd al snel ingepalmd door een jongen, niet veel ouder dan haarzelf. Op een één of andere manier herkende ze die ogen. Alsof het Alex was van de Ghost Rockers. Maar ze zei niks. Ze wou die jongen niet gaan storen.

Het vliegtuig steeg op. De vlucht duurde lang. Zelfs 's nachts vlogen ze. Ze probeerde die nacht te slapen. Maar ze was nog steeds wat angstig. Ook al vlogen ze al een goede 8 uren heel hoog en veilig. Ze was zenuwachtig en wist nog steeds niet wat er haar te wachten stond. Ze wist zelfs nog niet wie de brief geschreven had. Gelukkig dat daar het vliegtuigticket bij zat, anders kon ze niet op het vliegtuig stappen. Amerika, nooit had ze gedacht dat daar haar eerste vlucht ooit naar toe zou gaan.

Achter haar werd er gefluisterd. Charlie, Mila en Jonas zaten naast elkaar. "Zouden we het haar nu vertellen?" Vroeg Charlie fluisterend. Ze kon niet wachten om haar bekend te maken. Ze was daarvoor veel te hysterisch. Ze besloten om zich vermomd naar Amerika te begeven, zodat Lise hen niet zou opmerken. Hopelijk is dat ook gelukt. "Ik weet dat je het niet kan laten, maar wacht tot we het vliegtuig uit zijn. Ik zie dat ze wat angst heeft. Laat haar eerst die angst overwinnen." Jonas knikte meestemmend met Mila. Licht teleurgesteld draaide Charlie zich om en probeerde wat te slapen in het vliegtuig.
Lise dacht aan een rustig liedje. Zo kon ze zichzelf beter in slaap wiegen. Het leek haar te lukken. Ze werd rustiger en kon zo meteen naar dromenland vertrekken. Na een paar minuten waren haar ogen alweer wagenwijd open. Dit werkte toch niet. Ze keek om haar heen. Iedereen lag te slapen. Ze draaide zich en sloot haar ogen opnieuw. Het leek alsof er een magische golf door haar heen stroomde. Alsof ze aanvoelde dat haar idolen om haar heen waren. In 1,2,3 was ze in dromenland aangekomen. Ze zag Charlie lachen naar haar. Jimmy zwaaide en gooide een zoen naar haar. Ze gaf een knuffel aan Mila. En ze trok een selfie met Alex en Jonas. Dit waren haar grootste goals. Dit wou ze al heel lang eens beleven.

"Dames en heren, over enkele ogenblikken starten we de landing. Gelieve je zetels recht te zetten en je vast te klikken met de riemen. We danken u vriendelijk voor de medewerking." Ze werd gewekt door een stem doorheen de luidsprekers van het vliegtuig. Haar droom pal in het midden onderbroken. Ze keek om haar heen. De andere passagiers waren bezig met hun stoelen en klikten hun vast. Ook de 2 passagiers naast haar. Ze deed dan maar hetzelfde. Het vliegtuig begon al snel aan zijn landing.

Eindelijk kon ze uit het vliegtuig stappen. Het was een veilige vlucht, met hier en daar een turbulentie. Maar dat was vrij snel voorbij. Toch was ze blij dat ze met haar beide voeten op de vaste grond stond. Het weer was warm, tot zelfs bijna snikheet. Snel zette ze haar zonnebril op haar hoofd. De zon scheen te fel voor haar. Ze werd meegezogen met het volk naar de plaats waar ze kon wachten op haar valies. Deze lag al op haar te wachten. Waar ze dan naar toe moest, daar had ze geen idee van. Het enigste wat ze wist, is dat ze in Amerika was. Een hevige ruk aan haar arm haalde haar uit haar gedachten.

Ik ben nog steeds benieuwd: is - volgens jullie - Lise een goed of een slecht persoon? 📝👍