Twee weken voor het nieuwe schooljaar begint, repeteren de Ghost Rockers opnieuw voor een concert. Maar pas als Jimmy niet afkomt, stellen ze zich vragen. Al snel krijgen ze een clue dankzij de geesten. Gaan ze op zoek naar antwoorden. Willen ze mee...
Omdat mijn verhaal 500 reads heeft bereikt gisteren, besloot ik om jullie allen te tracteren met hoofdstuk 7. Ik dacht eerst om dit volgende week te plaatsen. Maar jullie zijn allemaal zo lief en te goed om nog een weekje te moeten wachten. Veel leesplezier. :)
Alle ogen waren op Alex gericht. Wat was er aan de hand? Welk nieuws had hij? Hij zwaaide met een kaartje. "Post! Van Jimmy!" Jonas ristte het kaartje uit z'n handen en las voor wat er op stond.
Beste vrienden,
Sorry dat ik niet kan komen naar de repetities. Ik ben met mijn ouders op reis naar het zonnige, warme Spanje. Ik zie jullie graag terug op 1 september!
Zonnige groetjes, Jimmy.
"Dus Jimmy is op reis. Naar Spanje. Dus helemaal niet ontvoerd." Teleurgesteld liet Jonas het kaartje zakken.
Charlie kwam meteen naast Jonas staan. Ze keek op het kaartje. Getypte letters. Ze wist het. Ze wist dat er iets niet klopte aan de kaartjes. Ze had de moeder gezien, ook met een kaartje. En getypte letters. Ze liep rond de groep en sloeg haar arm alsof ze een klas streng toe wees. "Iemand wil ons persé laten geloven dat Jimmy op reis is," vertelde ze. Haar vrienden keken haar vragend toe. Wat wilde ze daarmee zeggen? "Ik heb de moeder van Jimmy gezien, ook met een kaartje," legde Charlie uit. "Daarin werd er verteld dat hij met ons naar de Ardennen is."
Dit was de bevestiging. Jimmy is echt ontvoerd. "Geef een keer het kaartje?" Vroeg Mila aan Jonas. Ze kreeg het gauw en bekeek het grondig. De voorkant was een afbeelding van Spanje. Dat leek volkomen normaal. De achterkant was iets vreemder, vond ze. Naast de getypte tekst en het adres van Alex, stond er een zwart pentagram. "Zou dit het teken zijn van De Zwarte Magie?" Ze toonde haar vrienden de tekening van een ster in een cirkel.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Wel, daar kunnen we maar op één manier achter komen," zei Jonas wijs. Iedereen keek geboeid naar Jonas. "Verder zoeken. We beginnen met het kerkhof." Vol zelfvertrouwen stapte hij het kerkhof op. De anderen volgden hem. Ze liepen blindelings naar de muur met urnen. Jonas en Mila liepen naast elkaar, Alex en Charlie achter hen.
"Ze hebben gisterenavond afgesproken," fluisterde Alex tegen Charlie. Zij reageerde dolenthousiast. "Echt?! Kabonga! Dat is keileuk! Ze zijn zoooo een mooi koppel. Ze horen bij elkaar. Ze zijn voor elkaar geboren!" Dolenthousiast was ze, of eerder helemaal hysterisch. Dat waren haar vrienden al van haar gewoon. "Net zoals jij en Jimmy bij elkaar horen?" Probeerde Alex voorzichtig te vragen. Hij raakte een gevoelige snaar bij haar. Van dolenthousiast veranderde haar blik in een serieuze en eerder verdrietige blik. Iets wat haar vrienden minder van haar gewoon waren. Ze had liever niet willen denken aan Jimmy. Ze miste haar maatje nog steeds heel erg veel. Ze kon niet blij blijven. Ze wist dat ze alweer met het gemis in haar hart ging zitten vandaag. En dat gemis kwam er sneller aan dan dat ze had gehoopt.
Alex voelde dat hij het beter niet had gevraagd. "Sorry," excuseerde hij zich, "maar je weet toch dat Jimmy al een heel jaar verliefd op je is?" Hij vroeg het nogmaals voorzichtig. Charlies ogen werden groter van verbazing. "Echt?" Al snel sloegen haar ogen weer toe. Het gemis dat ze voelde werd nu groter. 'Waar zit hij? Waar is Jimmy nu?' Vroeg ze zich in stilte af. 'Is dit een teken?' dacht ze er bij, 'betekent dat ik hem ook graag zie? Dat ik....?'
Haar gedachten werden onderbroken door Mila: "We zijn er!" Ze wreef over een plaatje. De letters D-O-V-E G-E-R-A-R-D stonden er op. "Bingo," zei ze trots. "1902," las Jonas de cijfers voor die onder de naam stonden gekerfd. Alex nam zijn gsm beet en trok vliegensvlug een foto van het plaatje. "Alex, waarom doe je dat?" Vroeg Jonas. Hij vond dat het niet echt nodig was om er iets van te onthouden. "Ja, je weet nooit dat we dit gaan nodig hebben," antwoordde Alex. De vier vrienden bleven nog een paar minuutjes staren naar het doodsplaatje van Dove Gérard.
"Ja, hier zijn we niet veel mee," besloot Jonas. "Misschien een ander graf?" Bedacht Mila. 'Ach,' dacht Jonas, 'waarom niet?' "Naar iemand van de Free Birds?!" Vroeg Alex nogal hysterisch. Jonas dacht direct aan zijn opa. Hij was de gitarist van de Free Birds. Hij leerde Jonas gitaar spelen. Jonas' ogen zagen er verdrietig uit. Hij miste zijn opa, ook al kende hij hem amper. Dit viel in het oog van Mila. "Hey, gaat het een beetje?" Vroeg ze al troostend. Jonas knikte traag. Hij twijfelde. Langs de ene kant ging het niet en moest hij aan zijn opa denken. Langs de andere kant ging alles prima. Mila was bij hem. Dan voelde hij zich zeker en zat hij vol met zelfvertrouwen. Met haar in de buurt was alles glashelder. Zij was zijn engel. Reddende engel.
"We gaan naar het graf van je opa," besloot Mila. Ze trok Jonas mee. Alex en Charlie volgden zoals hondjes achter hun baasje. Bij het graf aangekomen werd hun teleurstelling nog groter. 'Alweer niets wat tot Jimmy leidt,' jammerde Charlie in haar hoofd. Jonas daarentegen dacht aan zijn opa. Hij vertelde hoe ver zijn vrienden stonden in de zoektocht. Ook al hoorde zijn vrienden hem niet praten. Hij praatte met z'n hart, met z'n hoofd en gedachten. Mila had z'n hand vast. Als steun en toeverlaat. Dat maakte hem wat beter.
Lieve opa,
Hoe gaat het? Goed?
Met mij gaat het wel. Mila is echt zo perfect. Ze is zo lief voor mij. Haar wil ik absoluut niet kwijt geraken. Dan heb je nog Alex, die zo een hyperactief en enthousiast persoon blijft. Dat siert hem wel. Jimmy, mijn beste vriend, is verdwenen. Ooh, opa. Ik wil hem niet verliezen, opa. Zonder hem was ik niet op het DAM geraakt. En zonder mij bestond Ghost Rockers niet. Dus zonder hem was er geen 'wij'. Ik hou me nu sterk, zonder hem – dankzij Mila. Maar Charlie is er kapot van. En dat raakt mij ook van binnen. Opa, we geraken niet verder hier. Vertel met, wat moet ik doen?
Jonas sloot zijn ogen. Een lichte wind streek door zijn gezicht. Alsof dit een teken was. Alsof z'n opa contact met hem maakte. 'Doorgaan naar Diamant?' hoorde hij de wind vragen. Dit was echt een teken. Hij hoorde het nogmaals. "Doorgaan naar Diamant?" Verstoord door Mila. Alweer knikte hij traag. Hij wou nog geen afscheid nemen. Maar hij moest door. Voor zijn beste vriend, Jimmy.
Zo gingen de Ghost Rockers verder naar de Diamant wijk.
"Hey, begon Mila te praten tegen Charlie. "Ik weet niet precies waarom je zo verdrietig bent om Jimmy, maar als je eens wilt praten. Ik ben er." Een glimlach verscheen op Charlies gezicht. "Dank je," reageerde ze, "maar ik red me wel." Ze wou haar vrienden nog niet vertellen dat ze eventueel verliefd is op Jimmy. Dat ze haar maatje mist, is normaal. Maar verliefd? Ze twijfelde zelf nog aan dat gevoel. "Ok, maar ik ben er voor je hé," probeerde Mila nogmaals dieper te kruipen in de gevoelens van Charlie. Zij bleef zwijgen en liep door. Vlak achter Jonas en Alex.
Zij, op hun beurt, waren ook aan het praten. "Weet je," vertelde Alex, "ik kwam gisteren rond 17u Lauren tegen. Ze zei me dat Brandon gisterenmiddag heeft gedanst. Je raadt nooit met wie." Jonas gaf niet veel aandacht aan Alex. Wat kon hij Brandon en Lauren nu schelen? Niets. "Met Mila!" Riep Alex. Jonas had plots heel veel aandacht voor Alex. "Hoe weet je dat?" Vroeg hij verward. "Wel ja, van Lauren. Ze vertelde het me gisteren." Jonas stapte boos af naar Mila.
"Waarom lieg je tegen mij? Je mocht gisteren gerust vertellen dat je met Brandon hebt gedanst! Hebben jullie dan alweer gekust?" Telkens als hij boos was, floepte hij alles wat hij dacht er meteen uit. Zelfs de verkeerde dingen. Mila voelde zich ook grimmig worden. "Jij doet altijd zo moeilijk als het om Brandon gaat. Ik wou geen ruzie gisteren. Daarvoor zie ik je te graag." Ze werd echt prikkelbaar. "Je mocht gerust de waarheid hebben verteld!" Hij was nog steeds kwaad. "Brandon heeft ons gered met het busje. Weet je nog? Ik ging dit absoluut niet erg gevonden hebben." Hij liep een eindje verder. Mila liet haar hoofd vallen. Ze voelde zich zo schuldig. Een traan liep over haar wangen. Zelfs dat kon ze niet meer inhouden.
Ik ben benieuwd wat jullie er van vonden, dus laat iets achter in reacties ofzo. Ik heb dat zo graag. Hoofdstuk 8 is nog in de maak. Dus daar zal je even geduld voor moeten hebben. Veel liefs, Bieke.
