Alles begint opnieuw

12. Het hart dat jou verslond

Hallo iedereen, dankzij sommige reacties van vorig deel, heb ik besloten om het begin iets spannender te laten verlopen. Veel leesplezier :) 

Ze liep over straat. Ze zag een schim. Een zwarte man met een zwarte hoed. Hij achtervolgde haar, dacht ze. Het viel haar wel op dat hij telkens in het zicht was. In ieder straatje, aan iedere paal. Even ver van haar verwijderd. Wat wil hij van haar? Wat is hij van plan? Wat is zijn doel? Ze voelde zich niet op haar gemak. Ze begon te lopen. Ze moest naar het DAM. Ze wou naar haar vrienden. Samen met hen was ze veiliger dan hier alleen rond te wandelen. Ze keek om. Nog steeds zag ze de schim. Gelukkig was ze nog maar 1 straat verwijderd van het DAM. Ze maakte een sprint. Keek nog vlug achter zich en zag hem ook nog een sprintje maken. Ze werd alsmaar banger. Vlakbij het DAM zag ze haar vrienden al wachten op haar. Ze stopte. Keek achter zich, alweer, voor de zoveelste keer. Hij vertraagde ook. Ze ademde een paar keer diep in en uit. Zo kon ze tot rust komen. Zo kon ze op haar gemak naar haar vrienden toe stappen.

"Hallo," zei een stem zacht achter Jonas. Hij draaide zich direct om. Het was Mila. "Oeff," zuchtte hij, "ik dacht even dat jij ook al ontvoerd was." Mila lachte met zijn gedachte. Hij moest eens weten hoe bang ze was geweest. Toch vond ze het best wel lief en schattig dat hij zich ongerust maakte om haar. Dat leidde tot het feit dat ze hem nog liever zag. "Neen," antwoordde ze rustig, "ik mocht bij mevrouw Vanderdonck de sleutel komen halen. En ze wou dan nog eventjes met me praten. Ze komt zelfs deze namiddag kijken hoe het gaat met de repetities." Ze nam de sleutel en opende de poort. Ze keek nog even in de verte. De schim zag ze niet meer. Maar ze voelde zijn aanwezigheid. In haar hart was ze aan het trillen van angst.

"Dat is super nieuws," reageerde Alex. "Waarom?" Vroeg Charlie. Ze dacht nog steeds aan Jimmy. Ze wou hem vinden. Ze had geen zin in repeteren. Laat staan dat ze zin had om te repeteren met Vanderdonck er bij. "Zo kunnen we deze voormiddag het graffiti hart onderzoeken." Alex zag het al helemaal voor zich. "Daar dacht ik ook aan," zei Mila terwijl ze de deur open zwierde. Al snel stonden de bevervrienden op de speelplaats van het DAM. Mila sloot de deur. 'Zo kan die schim niet binnen komen,' stelde ze zichzelf gerust. Haar vrienden stonden al te wachten aan het graffiti hart. "Waarom sloot je de deur?" Vroeg Jonas bezorgd. "Ach, laat maar," lachte ze weg, "kom, we gaan het hart onderzoeken."

"Heb jij de tekst bij je?" Vroeg Alex aan Jonas. Jonas nam direct de tekst er bij. Alex nam het meteen af. Ook al stonden Mila en Jonas net bij hen. Alex bekeek de tekst grondig. "Hart, hart, hart," zocht hij in de tekst. "Hier," wees Charlie. "Het hart dat jou verslond." "Ja, maar dat is toch dit hart? Dit hart, in graffiti. Van het liedje Graffiti." Alex zocht verder in de tekst. "Hier," wees Charlie nogmaals, "In de kelder van mijn hart." "Maar moeten we dan niet terug hiervoor naar de kelder?" Vroeg Jonas. "Daar vonden jullie toch ook een aanwijzing toen jullie dat lied kregen vorig jaar?" "Ja, dat wel, maar dat wilt niet zeggen, dat de geesten ons alweer naar daar sturen." Charlie was wat enthousiaster geworden. Haar vrienden waren er. En iedere aanwijzing meer, was een stap dichter bij Jimmy. Een stap dichter bij haar maatje. Een stap dichter bij haar gevoelens voor hem.

"Ja, kom, hier kunnen we blijkbaar alweer niets vinden," zuchtte Jonas teleurgesteld. Waarom kon het niet vooruit gaan? Waarom vonden ze de aanwijzingen niet in 1,2,3? Dan konden ze zo snel mogelijk Jimmy bevrijden. Dan konden zo snel mogelijk vrij zijn van de geesten. Althans, dat hoopte hij. Want met de geesten weet je nooit. Hij maakte aanstalten om naar binnen te gaan. Mila en Charlie gingen nog mee. "Guys, ik heb iets gevonden!" Even snel als dat ze weg zouden gaan, kwamen ze terug naar het hart waar Alex nog stond. Alex legde zijn vondst uit: "We moeten kijken naar de kelder van het hart. Het diepste van dit hart. Dus het hart van dit hart." Mila, Charlie en Jonas keken hun vriend maar vragend aan. Ze begrepen niet wat hij bedoelde. "Ik denk dat we het hart van dit hart moeten slopen. Er staat toch 'sloop die muren' in de tekst?" Nog steeds begrepen de 3 vrienden Alex niet. Ze lieten hem dan maar doen.

Alex schatte het midden van het hart in en voelde aan de stenen. "Hé, guys, het zit wat los," merkte hij op. Voorzichtig haalde hij de steen uit de muur. Deze was veel groter dan hij dacht. Toch kostte het hem geen moeite om de steen uit de muur te trekken. De verbazing was groot toen ze zagen wat er in de muur verscholen zat. Een kluis met een cijfercode zat in de muur verscholen. "Deze moeten we open krijgen, jongens. Iemand een idee?" Charlie liep hysterisch naar de kluis en begon random 4 cijfers in te tikken: '7830'. Deze cijfercode was verkeerd. "Charlie, wat heb je nu gedaan? Je weet toch dat je niet zomaar een kluis mag proberen openen. Je hebt meestal maar 3 kansen." Mila was verschoten van de actie van haar vriendinnetje. Al snel kon ze het haar wel vergeven, voor hetzelfde geld hadden ze net hetzelfde gedaan als Charlie net deed.

"Iemand anders een idee wat we kunnen intikken?" Jonas keek rond. Alex stak zijn vinger uit en nam even snel zijn gsm beet. Hij scrolde naar een foto. "Kijk, misschien dat jaartal van Dove Gérard?" Hij showde trots zijn foto. Jonas tikte nu het jaartal in: '1902'. Alweer biepte de kluis. Alweer was de code fout. "Dit is nu echt wel de laatste kans," zei Mila teleurgesteld, terwijl Alex de foto onderzocht. Mila wandelde naar de kluis. Ze twijfelde. Welke cijfers kon ze in gaan typen? Haar wijsvinger ging aarzelend naar de '2'. 'Tik,' was het geluid van het knopje. "Guys, wacht!" Onderbrak Alex. Charlie, Mila en Jonas keerden zich om. Wat was er nu weer met hem? "Hier, dit teken! We moeten 1902 omkeren. Het moet 2091 zijn!"

De vrienden keken op de foto. Alex had gelijk. Een teken dat een cijfer omgekeerd moest zijn, stond naast het getal. "Mila," reageerde Charlie slim, "je hebt net het eerste cijfer in getoetst, dat was juist. 2. Nu nog 091. Probeer je?" Van een slimme wijze raad naar gesmeek van Charlie, deed Mila wat ze vroeg. Haar vinger gleed traag over de toetsen. Ze wreef van de 2 over de 5 naar de 8 en uiteindelijk stopte ze op '0'. Ze drukte de toets in. Daarna wreef ze naar de 9. Drukte ook voorzichtig deze toets in. Daarna wreef ze terug over de 5 diagonaal naar de 1. Daar bleef ze even stil staan. Ze sloot haar ogen. 'Alsjeblieft, laat dit juist zijn. Voor Jimmy, voor ons, voor de Free Birds,' dacht ze. Ze opende haar ogen. Ze drukte nu ook toets '1' in. Een klik was er te horen. De kluis was open. "Het is gelukt," kreeg Jonas er opgelucht uit. Hij opende de kluis. Daar was er maar 1 papier in te vinden met volgende tekst:

Uz pq dqotfeq luf qd uqfe hmz nqxmzsduvwq immdpq.

Wat zou dit betekenen? Raden maar :)  Thx for reading x