Alles begint opnieuw

18. Twee foto's

Dit deel is kort, maar krachtig. Veel leesplezier. :) 

Ze werd meegetrokken door een groepje van vier jongeren. Ze wou kijken wie het was, maar had er geen tijd voor. Alles ging zo immens snel. Ze werd meegesleurd tot buiten, tot op een boot. Haar valies nam één iemand van de vier mee. Ze plaatsten haar op een bank ergens aan de achterkant van de boot. Ze hijgde en zuchtte: "Wat gebeurt er?" vroeg ze in shock. Pas nu herkende ze de jongen die naast haar op het vliegtuig zat. Ze vond hem nog steeds wat lijken op Alex.

De vier jongeren glimlachten naar haar. "Het is ons gelukt, kabonga!" Hoorde ze Charlie zeggen. Ze vond het vreemd. Ze zag er helemaal niet uit als Charlie. "Charlie?" Vroeg Lise verbaasd. Ze keek haar aan. Charlie, op haar beurt, haalde haar pruik en haar bril van haar hoofd. "Juist," wees ze enthousiast naar Lise. Ook de anderen maakten zich bekend. Lises verbazing werd nog groter. Toch was ze trots op haar zelf. "Zie je wel, ik wist dat je Alex was," vertelde ze fier. "Maar," voegde ze er aan toe, "Wat doe ik hier? Wat doen jullie hier? Waar is Jimmy?"

De boot vertrok. Mila begon het verhaal te vertellen. Dat ze onderweg waren naar Isla Angel de la Guarda, dat ze via verschillende aanwijzingen zijn te weten gekomen dat Jimmy was verdwenen, dat hij is ontvoerd door De Zwarte Magie, dat het een zekere Billy Mertens nu aan het hoofd zou kunnen staan en nog veel meer. Behalve de geesten, dat liet ze bewust achterwege. "Zo creepy," reageerde Lise gauw, "mijn achternaam is ook Mertens." "De die van mijn moeder ook," voegde Mila er voorzichtig aan toe. Het was bijna niet hoorbaar voor Charlie en Alex. Jonas legde bewust een hand op Mila's schouder. Het was een gevoelig onderwerp, wist hij. "Creepy," was de reactie van Lise alweer. Ze stak haar beide handen tussen haar billen en rilde helemaal. "Maar hé," Mila trok zich los van Jonas en legde een hand op Lises arm, "we zijn hier samen, alles komt goed." Dat hoopte ze diep van binnen echt wel. Het rillen ebde weg en Lise werd wat rustiger. De boot vertraagde z'n koers. Het eiland was in zicht.

Niet veel later zaten ze allen in een huisje. "Dit is waar we moeten zijn." Charlie bewonderde de mooie ruime woonkamer met katoenen oranje zetels. Zelfs zonder de kachel was er een gezellige warme sfeer. Vooral omdat de muren in hout waren en dat er wandlichten gingen. Alex inspecteerde de keuken. Hij trok de groene lades en kasten open en zocht er eten. Hij vond ook eten. Veel eten. "Woooow, guys! Er ligt hier eten genoeg voor een heel leger voor een 3 tal weken!" Riep hij richting de woonkamer. Mila en Jonas zaten in de zetels, met hun handen in elkaar. "Waar is Lise?" Vroeg Jonas zich plots af. "Ze is boven aan het kijken," gaf Charlie het eerlijke antwoord.

Zaterdagochtend. Ze was zenuwachtig. Vooraleer ze vertrok wou ze toch een bezoek brengen aan hem. Wat meer uitleg, dat wou ze. Ze wist dat ze hem kon zien, want ze stond op de gastenlijst. Toch vond ze het eng. Ze kreeg het altijd wel wat benauwd om een gevangenis te betreden. Zeker omdat haar vader ergens in dit gebouw zat. "Hé, het komt goed, ik blijf hier." Jonas gaf haar alle steun van de wereld. Wat was ze zonder hem? Niets. Dankzij hem voelde ze zich sterker. Kon ze zelfzeker de ruimte binnen stappen. Kon ze naar Rocco Kent gaan.

"Mila," hij was verbaasd, "dit is onverwachts. Wat brengt jou hier?" "De Zwarte Magie," begon ze direct haar verhaal. Rocco trok grote ogen. "Hoe? Wat weet je daarvan?" "Ze hebben Jimmy. We weten precies waar we naar toe moeten." Ze voelde geen woede, geen haat tegen over Rocco. Ze werd zelfs rustig om dit verhaal te vertellen aan iemand. "De aanwijzingen hebben jullie gevonden?" Mila knikte. "Hoe dat?" Vroeg Rocco. "Dat houden we liever geheim." Rocco knikte begrijpend. Hij stak z'n hand in zijn gevangeniskostuum en haalde 2 foto's uit. "Hier, ga hier naar op zoek. De sleutels liggen onder de mat aan de achterdeur." Voor het eerst zag hij Mila met een brede glimlach kijken naar hem. "Dank je," meende ze oprecht. Ze stond op en liep naar de deur. "Oh ja, Mila," ze draaide zich om. "Wees voorzichtig, alsjeblieft." "Beloofd."

Toen Lise terug beneden was, vertelde Mila over de twee foto's. Ze toonde deze aan de rest van de bende. Op de ene foto was een hemelblauwe muur met witte wolken te zien, met een rode cirkel ongeveer in het midden. Op de andere foto was hetzelfde te zien. Alleen was het meer ingezoomd.

"Ik herken het," reageerde Lise, "Ik weet waar dit is."

Laat reactie achter ofzo, ik dank je :) vriendelijk :) liefs, Bieke xx