Alles begint opnieuw

25. 123 Ghost Rockers Magie

Een trilling. Dat voelden ze. Een aardbeving. Een angst ging doorheen hun lichamen. Ooh neen, de wereld gaat er aan! Schrok Charlie. Bang kwam ze naast Jonas en Mila zitten en trok ze Lise mee. In een rijtje keken ze naar de grond. Weer een aardbeving. Wat is dit, wat gebeurt er? Vroeg Lise geschrokken. Niet ver van hen kwam er iets naar boven. Wat konden ze niet direct zien. Schokkend en bevend zagen ze dat er een huis boven de grond kwam. Een huis? Mila klonk verward. Meteen stond ze recht en ging dichter kijken. Jonas volgde. Euh, jongens, kom eens gauw kijken! Riep hij naar Charlie en Lise. Hij legde zijn hand op een schouder van Mila, die er nog steeds wat geshockt bij stond. Wat was er net gebeurd? Hoe kon dit? Wat hadden ze gedaan, waardoor dit huis tot leven kwam? Hoe kon dit? Zoveel vragen die voor haar maar onbeantwoord bleven. Ze werd zich bewust van Jonas in haar buurt. Van zijn hand op haar lichaam. Haar ademhaling werd rustiger. De shock ging uit haar lijf. Ze voelde zich ook rustig met Jonas in haar buurt. Al altijd zo geweest. Neen, niet altijd, maar 2 jaren of zo. Maar het voelde aan als altijd.

Technisch gezien zijn wij meisjes, riep Charlie. Ze kwam samen met Lise rennend naar het huisje. Vlak voor de deur, waar de andere twee stonden, bleven ze stokstijf staan. Ze keken allen naar een tekst die op de deur was gegraveerd.

Zoek de lift die je verder in de magie duwt.

Wat willen ze daar nu mee zeggen? Vroeg Charlie als eerste. We moeten naar binnen, was het serieuze antwoord van Mila, we moeten ergens een lift nemen. Maar wees voorzichtig, die Billy kan hier ergens rondlopen. Waarschijnlijk was dit ook allemaal magie. Hielp de magie hen vooruit? Dit was positief, volgens haar. Voorzichtig nam ze de klink vast en duwde hem naar beneden. Met een piepend gekraak vloog de deur open. Vervolgens stapten ze allen naar binnen. Het enige wat ze zagen waren vele trappen. Een stuk of 10 naar beneden en maar 2 naar boven. Ze waren allemaal verbonden met 1 lange kronkelende felrode leuning. Verder zagen ze geen andere uitgangen of deuren. Best vreemd, dacht Mila.

We gaan opsplitsen. Jullie gaan beneden zoeken, Lise en ik zoeken boven, besloot Charlie. Ze duwde Lise de trap op naar boven.

Wel, dan gaan wij maar naar beneden kijken, stelde ze wat verlegen voor. Ze schaamde zich dat ze wat in shock was, maar dat glimlachte ze wat weg. Hij legde een arm rond haar schouder. Ik snap dat je bang bent, maar we zijn nu al zo ver. Ik blijf bij je. Hij nam haar hand vast en sleurde haar mee naar beneden.

Ze tilden zichzelf naar boven voet voor voet. Trede per trede. De eerste trap ging vlot. De tweede trap wat trager. Naast hen was er een muur tot helemaal boven doorgetrokken. Op die muur zagen ze allerlei tekens en tekstjes. Lise las er één voor:

Blijf altijd jezelf en je komt er wel uit.

Charlie proestte het uit bij het volgend tekstje dat zij voorlas:

Spendeer niet te veel tijd aan het lezen van deze tekstjes.

We zijn goed bezig, vulde ze ironisch aan. In stilte gingen ze verder. Lise las toch nog een zin.

Het is niet dat er gevaar is, dat de oplossing er niet ligt.

Op dat moment hoorden ze een luidde klap. Een slag van een deur die dicht kapte. Oh neen! Gilde Charlie angstig. Ik vind het te eng, ik ga naar beneden. Ze holde naar beneden. Nee, Charlie, laat me toch nu niet al maar Charlie was al uit het zicht verdwenen, leen. Teleurgesteld bleef Lise staan op de trede. Nog drie te gaan. Zou ze ook naar beneden gaan? Alleen is maar alleen. Het laatste tekstje spookte tijdens haar twijfel in haar hoofd.

Het is niet dat er gevaar is, dat de oplossing er niet ligt.

Het gevaar. Wat zou dat zijn? Vroeg ze zich af. Als ze goed nadacht, zou dat die deur zijn die toe sloeg. Dan zou de oplossing daar ook moeten liggen. Dan zou Jimmy daar misschien zijn. Ze ging door.