Alles begint opnieuw

32. Brieven met sierlijke letters

Ze opende haar kluisje. Ze was vroeger dan anders en ze wist niet eens waarom. Nochtans had ze een heerlijk weekend achter de rug. Met Jonas naar de bioscoop, hij die bleef slapen, die overheerlijke nachten waar hij haar kon strelen en betuttelen zoveel hij maar wou, dat romantisch etentje met hem. Gisteren als afsluiter nog gedanst met Brandon, met toestemming van Jonas. Alles was zo perfect. Ze had geen zorgen. Ze genoot van haar leven. Misschien hadden Jonas en Jimmy toch gelijk, wilden de geesten hen zeggen dat ze verder moeten met hun leven. Dat ze alles los moesten laten. Geen mysteries meer, eindelijk.

In haar kluisje zag ze iets dat ze niet zelf er in had gelegd. Een brief. Van wie kwam hij? Van Jonas? Brandon? Of Trisha? Ze had al lang niet meer afgesproken met haar. Of kwam de brief van de gevangenis? Was dit van Rocco? Of had dit met haar vader te maken? Als dit zo was, wou ze de brief zeker niet open maken. Ze wou niets meer met haar vader te maken hebben. Niets, hij was een crimineel. Angstig nam ze de brief. Het zat in een envelop. Ze wreef met haar duim over haar naam die met sierlijke letters op de envelop was geschreven. 'Mila Santiago.' Angstig opende ze de envelop en las de brief.

Lieve Mila,

Het was een heerlijk weekend. Vergeet school vandaag.

Date, op de plaats van 18 Voor Altijd. Liefs J.

Een date, met Jonas. Dat zag ze wel zitten. Maar ze kon toch moeilijk school skippen vandaag? Hoe kon ze dit oplossen? Ze keek om zich heen. Haar medeleerlingen van het DAM stroomden langzaam toe. Ook de onderdirectrice zag ze. Mila had meteen de perfecte oplossing in haar hoofd. "Mevrouw Vermeer," sprak ze de onderdirectrice aan op een vermoeide toon. "Ik voel me niet echt zo lekker. Zou ik terug naar huis mogen?" Mevrouw Vermeer keek Mila recht in de ogen aan. "Ik zie het, Mila. Ik meld je ziek, ga naar huis en rust goed uit." Mila maakte binnenin een vreugdesprongetje. Ze had beter actrice geworden in plaats van danseres. Ze liep de school uit en ging op weg naar de plaats van 18 Voor Altijd. Nooit vroeg ze zich af hoe Jonas deze plaats wist zijn.

Jonas kwam toe in school. Hij ging naar z'n kluisje. Hoe dom kon hij zijn om z'n taak van fysica te vergeten. Meneer Verplancke zal boos zijn. Haastig nam hij zn map van fysica uit z'n lokker. Samen met de map viel er iets op de grond. Een envelop, zag hij. Met zijn naam in sierlijke letters op geschreven. 'Jonas Van Loo.' Hij nam de envelop vast, opende hem en las de brief.

Beste Jonas,

Als jij je Mila'tje nog terug wilt zien, kom dan naar de plaats van 18 Voor Atlijd.

Neen, deze brief wou hij niet geloven. Neen, deze brief had hij niet net gelezen. Waar was Mila? Waar was de plaats van 18 Voor Altijd? Hij zag Alex en liep naar hem toe. "Alex, waar is de plaats van 18 Voor Altijd?" Vroeg hij angstig. "Hoe zo?" "Dat maakt niet uit, waar is de plaats van 18 Voor Altijd?" Alex mompelde het adres. "Ligt niet zo ver van het Stadspark." Alex antwoordde zo eerlijk mogelijk. Wat scheelde er met Jonas? Waarom had hij zo een haast? "Bedankt man!" Riep Jonas nog na en snelde het DAM uit. Hij had niet eens in de gaten dat hij botste tegen Charlie en Jimmy.

Alex stond verstomd naar de deur te kijken. "Hé, Alex!" Riep Charlie. "Alex?" Ze zwaaide met haar hand voor z'n ogen. Alex kwam wakker. "Weet jij wat er met Jonas is? Hij leek zo gehaast," vroeg Jimmy wat bezorgd om z'n beste vriend. "Geen idee, hij deed raar en wou weten waar de plaats was van 18 Voor Altijd." Alex begreep Jonas nog altijd niet. "Hoe, wat? Waarom?" "Ja, weet ik ook niet. Hij kwam van zijn kluisje en..." Tijd om uit te praten, kreeg Alex niet. Charlie schoot meteen als een raket naar het kluisje van Jonas. "Hij is zelfs nog open," merkte ze op. Ze opende het kluisje en zag meteen de brief liggen. "Euhm, bevers! Kom eens kijken!"

Ze liep het gebouw binnen. Een dubbel gevoel had ze hierbij. Hier had ze Jonas terug gevonden. Verdoofd. Bijna dood. Ontvoerd. Nu was ze hier voor een date. Met hem. Het was akelig stil en alles zag er verlaten uit. "Prima zo," hoorde ze een luide mannenstem. 'Waarschijnlijk een man die in de straat telefoneert,' dacht Mila. Heel even hoorde ze voetstappen achter haar. Ze klonken als Jonas, dus besloot ze te blijven staan en te wachten op hem. "Jonas?" Vroeg ze. Ze wachtte op een antwoord. Ze kreeg ze niet. Toen voelde ze een hand voor haar ogen. Ze schrok, maar vroeg het nog eens. "Jonas?" Daarna voelde ze een hand op haar mond. Die hand had een doekje vast. Een doekje met een soort product op. Ze viel in een diepe slaap.

"We moeten spelen!" Besloot Alex. "Zonder Mila? Jaaa, succes," moedigde Jimmy hem aan. "Misschien moet jij dan nog eens zingen. Je hebt dat nog gedaan," draaide Alex zich naar Charlie. Charlie twijfelde. "Zie je, je zegt geen neen! Kom!" Hij trok zijn twee vrienden mee naar de kelder. "Zouden de geesten ons een nieuw nummer geven?" Vroeg Jimmy. "We zongen de laatste keer 'Laat Het Los', wat zelfs niet van hen is. Dus het kan zijn dat hun inspiratie op is en dat hun liedje is uitgezongen." "Jimmy, zeg zo'n dingen niet." Charlie bleef het maar cool vinden dat ze met geesten konden spelen. Dat ze aanwijzingen kregen van de geesten. Ze duwde Jimmy in de geheime repetieruimte en sloot de deur. Ze had nooit gemerkt dat er iemand hen had afgeluisterd.