Alles begint opnieuw

29. Kijk goed uit er is niemand te vertrouwen

Zijn jullie klaar voor een stevige portie spanning? Veel leesplezier alleszins!

Ze wilden hun repetitie starten met 'Ghost Rockers.' Maar Jonas was nog geen eens goed en wel begonnen, of hij begon een deuntje te spelen die hij niet kende. Charlie viel bij en ook de drums van Jimmy bleven niet lang stil. Niet veel later begon Mila te zingen.

Na een lange val, klim jij weer uit het dal

Kijk naar de tijd die komen zal

Hoe vul jij die in, je weet het even min

Je krijgt niet alles naar je zin

Maar je hoofd vol zorgen houdt je lichaam in zn macht

Er komt altijd een morgen, ook na de langste nacht

Kijk omhoog, naar de zon

Zoek niet naar een antwoord

Laat het los, hou je vast aan mij.

Deze weg wijst zichzelf

Hij leidt je naar de toekomst

Deze wolk drijft snel voorbij.

"Waarom geven de geesten ons een liedje van Nick & Simon?" Wist Jimmy. "Zijn zij dood of zo? Zijn het nu hun geesten?" "Neen, Jimster. Zij zullen niet dood zijn. Dat is gelijk Samson & Gert ook niet dood zijn, maar dat Charlie toch een medley zong van hen," ratelde Alex zijn antwoord. Jimmy begreep het niet goed. "Heb jij gezongen Charlie?" Vroeg hij. "Goh ja, ik wou weten waar je precies zat. En had toen een medley gekregen. Maar wat willen de geesten bedoelen met dit nieuw liedje?"

"Wel, ik denk dat we doormoeten met ons leven," Jimmy begon zijn verhaal, "de geesten vragen ons om naar de toekomst te kijken. Dat is onze carrière, hier op het DAM. Er zullen wel moeilijke momenten komen, maar daar slaan we ons wel in door. We moeten vooruit kijken en de geesten loslaten." "Gaan we dan nooit meer kunnen spelen met de geesten?" Vroeg Charlie teleurgesteld. "Wel euhm," Jimmy was even verslaan door deze vraag, "ik denk het, of toch, dat zongen ze toch."

De bel ging. "Laat ons dan nu beginnen met naar onze toekomst kijken. De lessen beginnen." Jonas ging door naar zijn vak muziek. De anderen volgden hem naar de klassen.

Na de dag, bleef hij nog eventjes praten met Mila. Ze was er voor de rest van de dag niet echt bij met haar gedachten, zag hij. "Wat scheelt er?" "Ik kan dat liedje niet uit mijn hoofd zetten." "Hoe zo?" "Wat als de geesten iets totaal anders willen mee zeggen? Ik wil niet nog eens meer gevaar." Een traan kon ze niet meer bedwingen, en liet ze maar los. "Rustig Mila. Er zal ook geen gevaar komen. Laat het los, Mila. Laat het los." Hij nam haar in stevige omhelzing. "Alles komt goed. Shhht," suste hij haar. Na een tijdje maakte Mila zich los uit de omhelzing. "Ik ga naar huis," besloot ze. En ze verdween langs de groene poort van de school. Jonas bleef alleen achter.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Hij zat aan tafel. Te telefoneren. Wat hij hoorde, geloofde hij voor geen meter. Maar hij moest wel. Het was zijn vader. Hij moest zijn vader wel geloven. Zijn vader en hij waren altijd al twee handen op één buik geweest. Dat is nog steeds zo. Alles wat zijn vader zei, geloofde hij. Dus wat hij nu vertelde ook.

"Wat!?!?" Reageerde Hans. Aan de andere kant van de lijn werd er iets uitgelegd. Het duurde zeker een vijftal minuutjes voor aleer Hans weer iets kon zeggen. "Ok," antwoordde hij, "ik zal met haar praten en haar pushen. Het gaat ons lukken papa." Met nog veel liefde voor zijn vader legde hij af. Hij keek rond en zag haar boekentas staan. Hij hoorde water stromen. 'Ze zit in de douche, ideaal,' dacht hij. Vastberaden stond hij op, nam de boekentas en snuisterde er in. Pennenzak, ringmap van wiskunde, partituren, een agenda. Toen viel er iets, iets dat van tussen de agenda kwam. Hij werd er even stil van. Wat was dit? Het waren 2 kleine papiertjes, van zo'n 18 cm breed en 10 cm hoog. Hij las wat er op stond: 'Ghost Rockers concert, Antwerpen, 13 september.'

Hij kreeg een koele blik. Zijn ogen schoten vuur. Hoe kwam ze aan die toegangstickets? Dat mocht hij niet toelaten. Hij moest haar zo snel mogelijk overhoren. Hij luisterde doorheen het huis. Het water stroomde niet meer. Dat betekent dat ze snel beneden zou staan. Haastig stak hij alles terug in haar boekentas. Behalve de twee tickets. Hij sloot haar boekentas en plaatste hem terug. Oef, net op tijd, zijn dochter kwam beneden. Fris gewassen. Klaar om haar taak van wiskunde te starten.

"Lise, kom eens?" Vroeg hij vriendelijk. Hij zat terug aan tafel. Met zijn armen plat op tafel met daaronder de tickets. Niet veel later stond zijn dochter in de keuken. "Wat is er papa?" Heel voorzichtig opende hij zijn armen, nam de tickets vast en zwaaide ze in de lucht. Hij zag haar lachend gezichtje veranderen in een verbaasd gezichtje. "Hoe kom je hier aan?" Vroeg hij haar, nog steeds zo vriendelijk mogelijk. Hij had een plan in zijn hoofd en dat plan ging ook werken. Dat plan moest werken.

Lise op haar beurt stelde dezelfde vraag: "Hoe kom jij daar aan?" Ze was zo verbaasd. "Ik vroeg het eerst, dus antwoord ook maar eerst." Zijn stem veranderde van liefdevol naar streng. Ze schrok. Zo had ze haar vader nog nooit gezien. Ze wou niet gaan zeggen dat ze de tickets van de Ghost Rockers zelf had gekregen. Ze dacht terug aan het avontuur. Ze dacht terug aan de knuffel met Charlie. Ze dacht terug aan haar woorden op het eind van de vakantie. 'Ons geheim,' hoorde ze Charlie zeggen. Ze glimlachte.

"Wel?" Alweer die strenge stem.

"Ik kreeg ze van een..." ze moest een smoes verzinnen. "...van een vriend. Uit mijn klas!" "Nou nou," nog steeds zo streng. Ze verstond het niet. "Ghost Rockers concert. In Antwerpen. Binnen 2 weken. Die vriend moet je toch heel erg graag zien. Wat zou je moeder daar van zeggen?" Wat voor een vraag stelt hij nu, dacht ze. "Mama zou blij zijn dat ik eindelijk goede vrienden heb," reageerde ze vlug.

"Fout!" Uh? Fout? Haar moeder is zo lief en zou juist Lise koesteren om meer vrienden te hebben.

"Je moeder zal niet veel zeggen. Ze ligt in het ziekenhuis. Vliegtuigcrash." Zijn stem veranderde. Hij klonk geniepig. Lise hoorde geen stukje verdriet in zijn stem. Terwijl haar wereld tegelijk instortte. Haar mama, in het ziekenhuis? Ze slikte. Ze wou vragen waar haar moeder ligt, maar hij hield haar tegen. "Oh trouwens," zei hij terug vriendelijk, "dat is heel lief van jou dat jij je opa een bezoekje bracht in Amerika."

Ze dacht dat haar wereld al in gestort was, maar het stortte nog dieper naar beneden. Haar vraagtekens verdwenen. Alles was plots duidelijk. Haar vader en haar grootvader waren lid van De Zwarte Magie. Haar vader zat achter de vliegtuigcrash van haar moeder. Haar grootvader was verantwoordelijk voor de ontvoering van Jimmy. "Waarom?" Vroeg ze met tranen in haar ogen.

"Nu niet, Lise. Nu niet. Maar," hij liet een korte stilte. "Wil jij deze tickets helemaal terug?" Daarover moest ze niet lang over nadenken. Die tickets waren het meest waardevolle dat ze ooit van iemand had gekregen. Of het was die persoon die zo belangrijk was, van wie ze de tickets kreeg. "Ja, natuurlijk," antwoordde ze vlug.

"Goed. En wil je de Ghost Rockers heelhuids zien optreden?"

"Ja natuurlijk!" Ze zou niets liever willen! Maar wat was hij van plan? Vroeg ze zich af.

"Prima zo. Dan ga jij voor mij hen bespioneren. Ik wil hun geheim weten. Als je dit niet doet, is het mogelijk dat je de Ghost Rockers niet kan zien optreden binnen 2 weken." Hij bedreigde haar. Ze werd bang. Haar vrienden verraden? Dat wou ze niet. Ze vond dit zo fout van haar vader! In haar hoofd had ze ook een plan. Ze ging het aan haar nieuwe vrienden zeggen en samen met hen een ander geheim verzinnen. Op die manier was haar vader tevreden en moest ze haar vrienden niet verraden.

"En waag het niet om het aan hen te zeggen! Of er gebeuren knallende dingen. Niet enkel met de Ghost Rockers. Maar ook met jou en met Caitlin."

Haar hart brak. Haar plan viel al meteen in het water. De tranen stroomden in haar ogen.

"Wat ben jij van plan?" Vroeg ze uiteindelijk huilend aan haar vader. Hij voelde zelfs minder en minder aan als een vader voor haar. Het deed haar zo ontzettend veel pijn. Ze kon niets doen. Ze mocht niets doen om de Ghost Rockers te redden.

"Wel, langzaam aan zal het DAM Ghost Rockers vrij zijn."

Haar mond viel open van verbazing.

"Jij lokt ze één voor één in mijn handen. Door middel van hun zwakke plek. Jij gaat dit uitpluizen, Lise. En laat ons zeggen. We beginnen met," Hans dacht even na. "Met die Santiago. Mila Santiago."

Wow, dit tweede deel ligt al klaar sinds eind januari om het met jullie te delen. Laat weten wat je er van vindt, thanks. xx