Alles begint opnieuw

30. Met gesloten ogen voor altijd

Ze huilde. Ze nam haar fiets vast en vertrok. 'Het algemeen ziekenhuis,' gaf hij na lang zagen uiteindelijk toe. Ook al wist ze dat ziekenhuis niet liggen, ze baande zich op de juiste wegen er naar toe. Ondertussen gaf ze haar tranen de vrije loop. Iedereen mocht zien dat ze verdriet had. Iedereen mocht zien dat ze pijn had, in haar hart. Iedereen mocht zien dat ze bang was. Zij kende iedereen niet, iedereen kende haar niet, dus het kon haar niets schelen.

Ze gooide haar fiets in de fietsenstalling. Vluchtig ging ze het ziekenhuis binnen. Afdeling Spoed. Haar moeder zou hier binnen zijn gebracht eergisteren. Haar laatste traan dat Lise liet, veegde ze weg. Ze stapte naar de balie. "Juffrouw," zei de baliebediende vriendelijk, "waarmee kan ik u helpen?" 'Mijn mama,' dacht Lise. Ze staarde voor haar uit. Ze kon geen woord over haar lippen krijgen. 'Mijn mama,' herhaalde haar tong, maar haar stemgeluid kwam er niet uit.

*Kom, rustig aan, ik leid je naar de kamer van je moeder." De baliebediende nam haar vast bij schouder en arm. Lise bleef voor zich uit staren. Stilaan werd ze zich bewust van de omgeving. Dat ze onderweg was naar een kamer, dat ze geleid werd door de baliebediende. *Hier is het." Langzaam stapte Lise de kamer binnen. Alles was wit. De muren, de lakens, de tegels onder haar voeten, het plafond boven haar hoofd. Ze zag haar moeder, roerloos liggen onder de witte lakens, met haar ogen gesloten. Alsof ze sliep en elk moment kon wakker komen.

"Ze heeft een groot wervelletsel en ligt in een diepe coma. De dokters vrezen er voor dat ze voor de rest van haar leven verlamd zal zijn en een blijvend hersenletsel zal hebben als ze uit de coma ontwaakt." De tranen kwamen terug binnen in Lises ogen. Ze nam een stoel, die aan de kanten stond, en plaatste die bij het bed. "Mama," huilde ze zacht. "Doe maar, meiske, ze zal je wel horen. Ik laat je even alleen." De baliebediende verdween uit de kamer.

"Mama," herhaalde ze. "Waarom, waarom is... papa... van de Zwarte Magie?" Ze had moeite om papa te zeggen aan iemand die haar leven gruwelijk kapot wou maken. "Waarom liet hij jouw vliegtuig crashen? Waarom zijn hij en Billy zo slecht? Wat hebben ze nog meer in petto?" Allerlei vragen waarvan ze hoopte dat ze nu beantwoord werden door haar moeder. Vol verwachting keek ze haar mama aan. Maar zij bleef roerloos liggen. "Ze zijn iets van plan met de Ghost Rockers. Dat zijn mijn nieuwe vrienden." Eventjes glimlachte Lise. Haar mama zou trots zijn op haar dat ze vrienden had. "Ik wil ze beschermen, redden uit hun klauwen. Maar hoe? Hoe, mama, zeg je me alsjeblieft hoe?" De tranen kwamen volop uit haar ogen. Ze legde haar hoofd op de arm van haar moeder. "Hoe," smeekte ze. Jankte ze.

Na een stilte en wat janken, werd ze verstoord door een hoog piepgeluid. Het kwam vanuit de kamer waar ze in zat. "Mama?" Haar hoofd hief ze op. Verplegers en dokters stormden de kamer binnen. Lise werd geleid naar de gang. "Wat gebeurt er? Mama?" Haar tranen vloeiden nog harder over haar wangen. "Shhht, zet u, meiske. De dokters doen er alles aan om haar leven te redden." Lise nam plaats op de wachtbank in de gang. De vriendelijke baliebediende nam plaats naast haar en als troost legde ze een hand op Lises shouder. Lise keek angstig de kamer in. Ze was er nog niet klaar voor om afscheid te nemen van haar mama.

Niet veel later hoorde Lise een constant piepgeluid. Ook al wist ze dat dit slecht nieuws betekende, ze wou het niet geloven. Ze wou dat de dokter met goed nieuws naar buiten kwam. Met: 'het was nipt, maar we hebben haar kunnen redden.' Ja, de dokter kwam buiten. Met een ijzige, neutrale, iets wat droevige blik schudde hij z'n hoofd van neen. Lises moeder was er niet meer. "Neen, mama!" Begon Lise hard te wenen. De baliebediende nam haar in omhelzing, waardoor Lise nog harder huilde. "Mama," snikte ze.

Na een kwartier snikken en huilen in de armen van de baliebediende, veegde ze haar tranen weg. Door haar vader, die ze niet meer haar vader wou noemen, was haar moeder dood. Door die persoon zijn de Ghost Rockers in gevaar. Ze werd kwaad. "Godverdomme!" Riep ze en ze klopte met haar vuisten op de borstkas van de baliebediende. "Ho, rustig," probeerde zij op haar beurt Lise kalm te houden. "Dat gaat niet. Godverdomse klootzak dat ie is!" Ze maakte haar los van de baliebediende, spurtte naar buiten en fietste snel terug naar huis.

Thuis aangekomen, schreeuwde ze het uit tegen Hans. "Je eerste slachtoffer heb je. Mama is dood. Je hebt wat je wou. Godverdomme." "Ho, rustig liefje, is mama gestorven?" "Doe maar alsof je neus bloedt. Het is godverdomme jouw schuld! Jij bent mijn vader niet meer!" Van een troostende stem, begon hij weer te dreigen. "Je zal doen wat ik je gevraagd heb, anders je weet wat de gevolgen zijn. Ghost Rockers, Caitlin, jezelf..." Van Caitlin moest hij van blijven, dacht Lise. Teleurgesteld antwoordde ze: "Je krijgt je zin, omdat ik mijn leven, en die van Ghost Rockers en Caitlin, nog niet beu ben. Maar jij bent mijn vader niet meer." Ze liep de trap op, recht naar haar kamer. Daar besefte ze dat ze haar moeder niet meer had. Opnieuw begon ze te huilen. Ze ging op haar bed liggen en huilde zichzelf in slaap.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

Ze kwam de volgende morgen toe op het DAM. Het besef dat ze haar moeder kwijt was door haar eigen vader, werd alsmaar groter. De tranen stonden in haar ogen toen ze aankwam op school. Caitlin was er nog niet, wist ze. Zij kwam met de bus en die bus kwam altijd nipt op tijd. Lise keek om zich heen. Allemaal vierdejaars en derdejaars, geen een klasgenoot waarbij ze kon schuilen en huilen. Toen zag ze Charlie aan haar lokker staan. Mila stond met haar te praten. 'Misschien mag ik niet laten tonen dat ik haar ken, maar dit is een noodgeval. Ik heb het nodig.' Ze spurtte naar de meisjes en gaf spontaan een knuffel aan Charlie.

Charlie verschoot en keek vol onbegrip naar Mila. "Euhm, Lise, wat scheelt er?" Troostend legde ze haar armen rond Lise en wreef ze met haar hand over haar rug. Lise begon terug te snikken. "Mijn mama, is, gisteren, gestorven en..." Ze beet op haar lip. Als ze nu verklapte dat haar vader slecht is, kon dit het einde van Ghost Rockers zijn. Dat was wel het laatste wat ze wou. Dus zweeg ze en bleef verder huilen in de omhelzing van Charlie.

"Wat is er Lise?" Caitlin kwam er bij staan. Ze begreep niet goed wat Lise deed in de armen van Charlie. Dat Lise met hen omging alsof ze haar beste vrienden waren. Maar toen dat ze Lise zag huilen, wou ze weten wat er slecht ging met Lise. "Jij bent de beste vriendin van Lise?" Charlie maakte de knuffel los en glimlachte naar Caitlin. Caitlin knikte. "Zorg goed voor haar vandaag." Charlie duwde Lise in de armen van Caitlin. Als afsluiter gaf ze Lise nog een aanmoedigend schouderklopje.

Terwijl Lise ook aan Caitlin meldde dat haar moeder is gestorven, zag ze Mila en Jonas in de verte kussen. Ineens wist ze wat Milas zwakke plek was: Jonas. Want waarschijnlijk zou ze er aan kapot gaan, moest Jonas er niet zijn. Bij die gedachte voelde Lise zich direct schuldig. Ze wou de Ghost Rockers niet verraden. Ze wou hen niet in het gevaar drijven. Laat staan dat ze iets wou van heel dit gebeuren. Maar ze had geen andere keus. Ze wou Caitlin beschermen. Zij mocht niets weten over gevaar, over De Zwarte Magie, over haar vader, over de dreiging. Caitlin mocht niet in dat gevaar lopen. De Ghost Rockers ook niet. Maar wat kon ze doen? Ze had geen bewijzen en haar vader stond zoveel machtiger boven haar. Ze kon niets doen. Ze moest hen verraden. Haar schouders zakten teleurgesteld naar beneden.

Ik ben zo zothard benieuwd wat jullie vinden van mijn verhaal. Het belooft nog heel spannend te worden. We zitten heus nog niet op het einde. Ik zal proberen wat meer Jila er in te steken - en Chimmy - maar het verhaal moet ook door, dus ja. Please, zet reactie. Ik dank jullie.