Alles begint opnieuw

22. De tijd tikt alsmaar door en door

Ze koos voor een kamer te delen met Mila. Ze voelde er zich best wat ongemakkelijk bij. Na afgesnauwd te worden door haar, moest ze nog eens met haar in een kamer slapen. Veel liever lag ze met Charlie op een kamer. Maar zij had er voor gekozen om alleen te slapen. En de regel die de anderen maakten was om meisjes en jongens gescheiden te houden. Ze had geen andere keus. Rustig maakte ze haar bed op, trok haar slaapkledij aan en ging al liggen in bed. Ze las nog een boek. Maar het geraakte niet vooruit. Bij iedere zin dat ze probeerde te lezen, spookte de woorden van Mila door haar hoofd. Bij ieder woord dat voor haar ogen danste, dacht ze aan de woorden van Mila. Iedere letter zag ze wat wazig doordat de tranen bij haar in de ogen stonden.

Mila leek dit te merken. Ze vond Lise best wat stil het laatste uur en hoorde geen bladzijde omslaan. Dat maakte het al vanzelf vreemd. Mila keek haar aan. Een traan rolde over Lises wangen. Waarom? Mila dacht terug aan de voorbije dag. Ze waren alweer wat stappen dichter. Met de tv die magische glitters tevoorschijn toverde. De rotsen die boven zee uit kwamen. De foto's. De brief met letters op, in citroensap. Ze geloofde het niet dat er daarop woorden gingen komen die hen verder zouden leiden. Ze had zelfs bot gereageerd tegen Lise. Natuurlijk, daarom lag Lise te huilen!

"Sorry," zei ze zacht, "ik had zo niet mogen niet uitvliegen daarstraks." Ze probeerde oogcontact te maken met Lise. Het lukte niet. Hoe kon ze het haar vertellen dat ze het niet zo bedoelde? Misschien moest ze dat echt letterlijk vertellen. "Lise," probeerde ze nogmaals. Nu zag ze dat Lise de tranen van haar wangen veegde en haar boek opzij legde. Lise keek Mila aan. "Ik weet niet meer precies wat ik heb gezegd, maar als je het gekwetst heeft, bedoelde ik het absoluut niet zo. Sorry." Mila keek haar recht in de ogen. Ze meende ieder woord wat ze zei. Het enigste wat ze terugkreeg was een glimlach en 'het is je vergeven.' Daarna draaide Lise zich om en probeerde te slapen. Mila deed dan maar hetzelfde.

Ze lag nog steeds wakker in bed. Te wachten tot het 5 uur was. Ze durfde niet te slapen want ze wist dat ze gemakkelijk doorheen het uur '5 uur' kon slapen. Ze wou zich niet verslapen. Het was waarschijnlijk nu middernacht. Ze luisterde naar de omgeving. Muisstil was het. Zo zou het juist gemakkelijker moeten zijn om te slapen. Ze sloot haar ogen en probeerde nog eens. De oordovende stilte werd direct er na onderbroken door gestommel in de kamer naast haar. In de kamer van Charlie. Ze hoorde een rits open en toe gaan. Was dat een rugzak? Zachtjes besloot ze uit bed te stappen. Ze zette de deur op een kier en bleef daar verder luisteren.

Ze hoorde de kamerdeur van Charlie opengaan en met een gepiep weer dicht getrokken worden. Ze zag Charlie. Ze zag Charlie lopen langs de trap naar beneden en hoorde als laatste nog een 'boenk' van de voordeur. 'Dit is niet goed,' wist ze. Ze keek naar Mila die lag te slapen, als een roos. Zonder er bij na te denken, wekte ze haar kamergenoot. "Mila," fluisterde ze. Een zachte kreun kreeg ze als antwoord. "Mila," zei ze wat harder, "Charlie is net vertrokken, alleen. Dit is niet goed, denk ik." Vulde ze direct aan. In een wip was Mila klaarwakker. "Ga jij achter haar aan en wacht op ons," beval ze Lise. "Hé?" Lise begreep het niet zo goed. "Gaan we dan nu al vertrekken dan?" "Ja, ik wek de rest. We laten Charlie niet alleen." Lise deed wat haar opgedragen werd. Ze spurtte naar beneden, opende de voordeur, zag Charlie enkele meters voor haar en maakte een sprintje naar haar.

"Charlie," hijgde ze, "Charlie, wacht!" Volledig buiten adem probeerde ze Charlie te stoppen. "Waarom zou ik?!" Riep Charlie haar toe terwijl ze verder stapte. "Omdat we je niet alleen laten gaan, we gaan samen," zuchtte Lise. Het zweet droop van haar hoofd. Ze glimlachte toen ze Charlie zag stoppen. "Echt?" Charlie draaide zich om, het was Lise gelukt. Al knikkend gaf Lise het antwoord. "Maar waarom vertrok je nu zonder ons?" Bezorgd stelde ze de vraag. "Twee weken," begon Charlie na wat te nadenken. "We hebben 2 weken gekregen om hem te redden. Dan kan er iets ernstigs gebeuren. We zijn de tweede week, woensdag. De tijd tikt alsmaar door en door. We moeten hem redden, voor het te laat is." De tranen vloeiden langzaam uit Charlies ogen, terwijl ze het vertelde.

Heel even hoorde ze Mila zingen in haar hoofd.

Help mij, kom hier en help mij. Ik vraag je doe iets voor mij, doe iets voor mij. Voor het te laat is.

Maar de tranen die ze zag in Charlies ogen, lieten het liedje snel weer verdwijnen in haar hoofd. Charlie huilde om Jimmy. Dat betekende iets, wist Lise. Iets dat in haar hart zou kunnen breken, maar waar ze niet over zou gaan piekeren. Ook Mila en Jonas lieten haar niet verder denken aan het liedje. Ze kwamen er bij staan, zonder Alex. "Waar is Alex?" Vroeg ze random.

"Alex? Die wou letten op het huisje," kreeg Lise het antwoord terug van Jonas. 'Ok dan,' ze stelde er zich geen vragen bij. "Zijn we dan?" Vroeg Charlie best ongeduldig. Dankzij die vraag vertrokken Charlie, Mila, Jonas en Lise naar een onbekende wereld voor hen. Met een lift, dat de magische glitters toverde, vlogen ze naar boven. Toen ze uitstapten was het nog donkerder dan beneden. Ook al zagen ze de maan en de sterren nog steeds helder aan de blote hemel staan. "Natuurlijk," reageerde Mila verbaasd. Ze keek Charlie aan. "Het zijn de sterren, het is de maan. Die elke nacht aan jouw droomhemel staan. Die jou vertellen waarheen je moet gaan. Als op een dag alles stil lijkt te staan," zong ze. Ze begreep opeens veel beter waarom Charlie nu vertrok en niet wachtte tot 5 uur.

Mila keek rond. Ze zag dat ze hoog op de rots stonden. De enigste weg dat ze zag, waren de bruggen over zee. "We moeten daarover," besloot ze. Benauwd keek Charlie naar de bruine bruggen. Ze waren zo breed als 4 voeten naast elkaar als je ze recht plaatste. Zonder iets om je vast te houden. Je zou gemakkelijk naar beneden kunnen vallen. "In het donker? Kabonga neen, ben je zot?" "Geen nood, Charles, we hebben zaklampen mee." Jonas gaf ieder een zaklamp. "Klaar?" Mila keek achter zich. Jonas knikte overtuigend. Charlie en Lise knikten nog wat twijfelend. Mila zette als eerste een voet op de brug. Wat er toen gebeurde, lieten vier monden tegelijk openvallen.