Alles begint opnieuw

35. Slaapwel

Die avond kwam ze thuis. Haar vader al op haar aan het wachten aan de keukentafel. Had ze het niet gedacht. Ze had al een plan bedacht. Ze zou direct naar boven lopen, zonder iets te zeggen. Dus ze probeerde dit dan ook. Ze liep langs de keuken, naar de living en zo opende ze de deur naar boven toe. "Niet zo snel, Lise! Kom maar terug!" Langzaam en teleurgesteld sloot ze de deur en draaide haar passen terug. "Moet jij niet iets vertellen aan mij. Iets over een geheim van 5 bandleden?" Ze dacht weer aan de dreiging. Caitlin, Ghost Rockers. Wat kon ze doen? Niets. Ze antwoordde maar eerlijk. "Geesten, het zijn de geesten die hen liedjes geven om zo een nieuwe clue op te laten lossen."

"Geesten? Hahaha en van wie dan, de Free Birds of zo?" Stokstijf bleef ze staan. Hoe wist hij dat? "Eeeuhm, ja." "Dus de Free Birds hun geesten geven de Ghost Rockers liedjes waardoor die gasten het Zwarte Oog heeft kunnen opdoeken?" Schokkend knikte Lise van ja. "Prima zo, nu mag je beschikken." Lise liet dit geen twee keer zeggen. Ze besefte maar al te goed dat ze de Ghost Rockers had verraden. Ze ging meteen op haar bed liggen. Ze voelde zich rotslecht. Ze voelde zich geen vriendin meer tegenover de Ghost Rockers. Ze was een onwaardige vriend, ook voor Caitlin. Alles is voorbij. Ze kon niets meer doen voor hen. Niets. Wat kon ze zelfs doen? Het enigste wat ze zou kunnen doen, is hen bevrijden deze nacht. Maar waar zaten ze? Ze kende het adres niet van de plaats van '18 Voor Altijd'. Waar was dat zelfs? Ze kon niets doen. Ze kon niet meer helder nadenken. Haar verdriet werd groter. Haar tranen kwamen weer naar buiten hollen. Ze wiegde haarzelf alweer in slaap.

"Het is voorbij jongens." Jonas was teleurgesteld. Iedereen zat opgesloten. Ze konden niet naar buiten. Ze konden zelfs niet eens bellen naar iemand. Geen bereik. "Het kan niet gedaan zijn, het mag niet gedaan zijn. We laten ons toch niet zomaar kennen?" De stoere Mila was terug en daar kon hij alleen maar om juichen. Waarschijnlijk had zij al lang een plan in gedachten en ging ze dat nu delen met de rest. "Mila heeft gelijk. Wat is je plan"? Vroeg Alex nieuwsgierig. "Ik heb nog geen plan." Mila sloot haar ogen terwijl ze het toegaf. "We kunnen toch moeilijk uitbreken hier? Of de deur in slaan? Of zodanig hard roepen tot iemand ons hoort?" Charlie somde maar random een paar ideetjes op. Jonas schudde zijn hoofd. "We kunnen ze alle drie niet doen. Dat is het hem net. Die deur is te sterk en we zitten in 'the middle of nowhere'. Denk ik. Hier zal niemand ons horen." "We kunnen wel genieten van het samen zijn! En oefenen voor ons concert voor morgen," stelde Jimmy voor. "Oefenen voor ons concert? Hallo, wie zegt er dat wij een concert gaan ggeven? We zitten opgesloten!" Snauwde Alex hem toe.

Niet veel later zaten ze in een kring. Met een zaklamp die ze kregen van hun kidnapper, maakten ze het best gezellig. Ze praatten over de afgelopen jaren, maanden en zelfs uren. Alleen zat Charlie met haar gedachten elders. Mila had dit in de gaten. "Hey, Charles, is er iets?" "Ik zat eens na te denken," was het antwoord. "Zat jij na te denken? Over wat?" Lachte Jimmy een beetje met Charlie. "Wel, ik vroeg me af welk liedje van de Free Birds je zou opdragen aan iemand en waarom." "Dan begin ik!" Juichte Alex. "Ik draag het op aan jullie allemaal. Ghost Rockers. Omdat wij een hele leuke vriendengroep zijn. En wij zijn niet stuk te krijgen." "Dat is lief van je," was een reactie. "Ik draag Diamant graag op aan Jonas," vertelde Mila, "omdat..." Ze keek hem recht in de ogen. "...omdat hij altijd me laat stralen als een diamant." Hij lachte, nam haar hand vast en gaf er een kusje op. "Jij hebt dat effect ook op mij," fluisterde hij haar toe.

"Ik zou graag het liedje Help Mij opdragen aan iedereen die nu buiten loopt. Want zo kunnen ze ons helpen. Alle deuren zijn toch gesloten, en we hebben de sleutels niet." Iedereen proestte het uit van het lachen om Jimmy's reactie. Charlie was sneller klaar met lachen. Ze wou wel best een liedje opdragen aan hem. 'Jij was mijn vriend, want jij bent mijn vriend niet meer, want je bent mijn beste maatje. En ik hoopte eigenlijk dat het nu wat meer werd, maar ik durf het je niet te vertellen. Dus wordt het een ander liedje.' Ze dacht na. "Ik geef voor jou het liedje De Beat," wees ze naar Jimmy. "Omdat jij zo hard bent gegroeid. In het minder verlegen zijn. In voor een publiek spelen. En vooral in het drummen." Ze keek hem ook recht in de ogen. Meende ieder woord wat ze zei. 'Dankzij jou,' wou hij zeggen. Maar hij durfde nog steeds niet. Is dat echt dan zo moeilijk?

Jonas geeuwde en besloot zijn liedje dan maar uit te kiezen. "En ik draag Wat Vliegt De Tijd op aan jullie." Iedereen keek hem raar aan. "Ja, ik vind dat de tijd vliegt. Ik ben moe en wil best slapen." Hij probeerde te liggen op de grond. Ook al was het niet echt zo zacht onder hem, hij was bij zijn beste vrienden - en Mila - en dat was het belangrijkste. Hij zag hoe Mila naast hem kwam liggen en dat de anderen zijn voorbeeld volgden. 'Slaapwel,' weergalmde 5 keer doorheen de kamer. Daarna werd het muisstil.

Ze werd wakker. Een lange geeuw strompelde doorheen haar lichaam. Ze kon best wat zuurstof gebruiken. Die houten planken lagen echt niet zacht afgelopen nacht. Maar ze sliep nog best goed. Waarschijnlijk doordat ze Charlie was. Ze kon overal goed slapen. Dit kon eventueel haar laatste nacht ooit zijn geweest. Nu wist ze dat haar laatste nacht best een goede nacht geweest is. Ook Mila maakte haar ogen open, zag ze. "Ooh, Mila, ik heb gedroomd dat we opgesloten waren en dat ik overheerlijk sliep." Mila zat raar te kijken naar haar met piepkleine oogjes. "Charles, dat zijn we ook en dat heb je waarschijnlijk ook." "En ik droomde dat ik..." Charlie keek vlug naast haar, lag ze naast Jimmy? Ja. "Ik droomde ook dat ik het hem eindelijk had gezegd." Nog steeds met piepkleine oogjes antwoordde ze alweer: "Wat had je gezegd en tegen wie?" Charlie kwam klaarwakker naast Mila zitten. "Dat ik hem graag zie," fluisterde ze terwijl ze wees naar Jimmy.

"Dus toch," glunderde Mila, "Maar je hebt het wel niet gezegd gisteren, dat heb je echt gedroomd." Charlie keek wat sip. "Ik durf het hem niet te zeggen. Ik bedoel, ziet hij mij wel nog graag?" "Zeg," gaf Mila een duw, "natuurlijk ziet hij je nog graag. Misschien moet je iets doen voor hem. Iets Charlie -achtig." "Charlie achtig, wat is dat dan?" Mila dacht na. Ze dacht aan het liedje van Jimmy. Ze had al meteen een scenario in haar gedachten. Misschien zou het nog lukken ook. "Schrijf voor hem een gedicht of zo. En breng het hem voor op een 1 of ander examen." "Ja, Mila! Dat ga ik doen!" Ineens was Charlie terug enthousiast. Maar meteen ook was ze weer sip. "Als we hier toch ooit uit geraken." "Natuurlijk gaan we hier uit geraken. We gaan de moed toch niet opgeven zeker? Zolang dat we allen levend en wel zijn, is er altijd hoop." Mila gaf Charlie een bemoedigend schouderklopje.

Meteen er na hoorden ze de deur open klikken. Waren ze gered? "Jimmy, Alex, wakker worden!" Riep Charlie, terwijl Mila Jonas wekte. "Goede morgen, deze morgen." Kwam Hans binnen. Achter hem sloot hij de deur opnieuw. Zodat hij zeker wist dat ze niet zouden weglopen. "Dit wordt een mooie dag. De zon schijnt, iedereen buiten op straat lacht, je zou er direct blij van worden." De Ghost Rockers keken hem met lichte angst aan. Wat was hij van plan? Ook hij drong doorheen de gezichten van de Ghost Rockers. "Willen jullie hier uit?" Ieder knikte hevig van ja. "Dan heb ik goed nieuws," zei hij eerst vreugdevol. Maar zijn stem veranderde tot in streng. "Kom, rechtstaan," beval hij. Langzaam werd gedaan wat ze deden. Hij nam Mila stevig vast en bond haar armen vast op haar rug met een touw. Op dat moment zag Jonas een kans. Hij zou nu Mila kunnen terugtrekken en Jimmy of Alex kon de sleutel uit de zak halen van Hans. Perfect ontsnappingsplan. Maar Hans was hem te slim af. Hij nam Jonas vast en ook hem bond hij met touw de handen op de rug. Zo deed hij dit bij iedere Ghost Rocker.

Nadien bond hij ze met hetzelfde touw vast aan elkaar, zodat ze niet elk apart konden weglopen. Uiteindelijk kleefde hij een grijs plakband op hun monden. "Zo, nu mogen jullie zwijgen en meekomen." Hij opende de deur en trok hen mee in zijn bestelwagen. Ze konden er perfect in. Ze zaten neer en keken elkaar aan. De deuren van het bestelwagentje klapten toe. Charlies hoofd viel opgegeven naar beneden. Dit was haar leven. Ook de hoop van de anderen was helemaal op. Zelfs die van Mila, die net Charlie goede moed had gegeven. Ze waren uit de kamer, dat wel. Maar dit was wel wat erger, in een bestelwagentje zitten, vastgebonden aan elkaar en niet wetend waar naar toe.