Tamam, her şeyin başlamasına 20 dakika kalmıştı. Belki bu deftere bir daha yazamam, belki de Bendis'i nasıl kurtardığımızı yazarım. Heyecandan parmak uçlarım buz gibi olmuştu. Bacaklarım titriyordu, kendimi ölüme sürüklüyormuşum gibi hissediyordum. Fakat zaten ben Bendis olmadan ölüydüm.
Vince ile Jorge yer değiştirmişti. Brenda'ya yapılan ilaç etkisini daha ne kadar gösterebilir bilmiyordum. Thomas, Mary tedavinin kişiye göre değiştiğini söylemişti bana dediğini hatırlıyorum. Şansımız varsa Bendis'i alır çıkarız. Şansımız yoksa ise, öyle bir seçenek yok.
Şimdilik yazmayı bırakıyorum yoksa delirmeye başlayacağımı biliyorum. Eğer geri dönemezsem ve Bendis'i kurtarabilirlerse diye yazıyorum; Bendis, benim güzel meleğim. Hatırlıyor musun, ilk sen beni kurtarmıştın. Şimdi ise ben seni. Sanırım bir şekilde ödeşmiş olduk. Bir tanem, sana her şey için teşekkür ederim. Özellikle de kıçımı İSYAN'dan kurtardığın için, hem de iki defa. Şuan yüzünde ki gülümsemeyi hisseder gibiyim. Senden en çok da bana yaşattığın duygular için teşekkür ediyorum. Daha önce hiç yaşamadığım duyguları yaşattın bana. Daha fazla uzatmamam gerek, birazdan arabayı bırakıp yürümeye başlayacağız. Son olarak arkadaşlarıma benim için teşekkür et. Yani başarabildilerse. Thomas'a, Minho'ya, Tava'ya... Onlara hep yanımda oldukları için, benim en yakın arkadaşlarım oldukları için teşekkür et. Şimdi yazmayı bırakıyorum ve defteri Thomas'a veriyorum. Son kez gitmeden önce söylemeliyim ki, seni seviyorum Bendis.
Defterin üstüne düşen bir kaç damla gözyaşını kolumla dilerek defteri kapattım.
"Hey Tommy," dedim Thomas'a seslenerek. "Bunu al, her şey bittikten sonra Bendis'e okut tamam mı?"
"Bu ne Newt?"
"Ne olduğu önemsiz, sadece başaramazsam-"
Lafımı kesti. "Öyle bir seçenek yok Newtie." Dedi gülümseyerek.
Gülümsemesine karşılık verdim.
Arabanın durmasıyla gülümsemem soldu, işte başlıyorduk. Bu kelimelerden nefret ediyordum.
-
Ne acıtasyon yaparsın be yazar üf diyen bağırışlarınızı duyar gibiyimm
Ekşın şimdi başlıyor dındınsısnsınısdındındınnn
