11.BÖLÜM
Havaalnında anneme sevgiyle sarılırken hala onu ikna etmeye çalışıyordum.
"Anne,ben gerçekten iyiyim.Lütfen endişelenmeyi bırak."Hüzünlü gözlerle bana baktı.
"Davetiyeler için endişelenme,ben her şeyi ayarlarım.Ama seni burada tek başına bırakmak...Bu doğru gelmiyor."Ellerini sevgiyle sıkıp ona gülümsedim.
"Anneciğim,artık o evde değilim.Biliyorsun,düğünden sonra Jane'nin anneside İzmir'e döndü ve Jane'ler balayından gelene kadar onların evinde kalacağım,bu sürede kendime bir ev bulurum ve ..."Sözümü tamamlamama fırsat vermedi.
"Senelik iznini en kısa zamanda alıp yanımıza geliyorsun.Çeşme'de yazlıkta olacağız."Ona bakıp gülümsedim.
"Söz veriyorum anne.En kısa zamanda.Şu anda yalnızca biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var ve işime odaklanmalıyım."dedim kendimden emin bir tonda.Ellerini yanaklarıma koydu ve sıktı.Sanki küçük bir kızmışım gibi.
"Seni çok seviyorum tatlım,sen güçlü bir kızsın."dediYanaklarımdaki ellerini tuttum.
"Çünkü senin kızınım anne."dedim.Bana bakan gözleri titredi.Yeni bir ağlama krizine girmeden önce uçağın anansu duyuldu.Babam birkaç adımda yanımıza yaklaştı.Gözlerini bana dikince annem yavaşça kenara çekildi.Yakışıklıdır babam,beyaza dönmüş sarı saçları ve maviye çalan yeşil gözleri ile oldukça yakışıklıdır.Onun kollarına bıraktım kendimi.Sıkıca sardı beni.
"Sen küçük bayan,her ne olursa olsun seni seven bir ailen olduğunu unutma."dedi.Babam böyleydi.Ben uyuduğumda - yada öyle olduğunu sanmasını sağlardım - gelir beni severdi.Sevgisini dolaylı yollarla söyler babalık otoritesini korumak için arada mesafe bırakmaya çalışır ama ben ağladığımda yelkenlerini suya indirirdi.Ne kadar sert gözüksede pamuk gibi bir kalbi vardır babamın.Kollarından uzaklaşıp yanağına kocaman bir öpücük kondurdum.
"Bende seni seviyorum babacığım."dedim gülümseyerek.Oda bana gülümseme ile karşılık verdi.
"Bu kadar duygusallık yeter.Hanım,bu uçağı kaçırırsak otobüste beynimi yersin.Hadi gidelim."dedi.Annem gönülsüzce babamın uzattığı elini tuttu ve sürekli arkasına bakarak ilerledi.İnsanın sevgi dolu bir ailesi olduğunu bilmesi harika.
16 Ağustos 2012 - İstanbul Planoner Şirketi saat: 08:00
Şirketin kapısından girerken rüzgarın savurduğu saçlarımı düzenlemeye çalıştım.Çantamı gerekli olan bölmeye koydum ve güvenlikten geçtim.
"Günaydın Samet.Nasılsın?"Güvenlikteki genç çocuk bana bakıp gülümsedi.
"Günaydın Pelin hanım,yine tam zamanında burdasınız."Bu imayı biliyordum.Kim yaydı bilmiyorum ama nişan atma olayım son hızla yayılmıştı.
"Geç kalmayı sevmediğimi bilirsin."dedim ve aban uzattığı güvenlik kartımı alıp yakama taktım.Sonrada kendimden emin adımlarla asansöre ilerledim.
Asansörden indiğimde odamın olduğu yere giderken sekreterimi yerinde göremenin şaşkınlığını yaşadım.Benden 5 yaş büyük olan sekreterim Buse her zaman dakikti.Etrafa baktım ama onu görünürde bulamayınca odama girdim.
İlk şaşkınlığı üzerimden atamadım.Odam boştu.Yani tabiki mobilyalar vardı ama özel eşyalarımın yerinde yeller esiyordu.Elimi belime koydum ve dikkatle etrafa baktım.Masam,kütüphanem,laptopum...yerinde yeller esiyordu.Tam arkamı dönüp bunun hesabını soracakken kapı açıldı.Buse nefes nefese içeri girdi.
