Run

Κεφαλαιο 4

Ή θερμοκρασία του δωματίου ξεπερνάει τους 20 βαθμούς πράγμα που μέσα στο μαύρο φουτερ μου δημιουργεί μια ανηποφορη ζέστη την οποία το σωμα μου αντιλαμβάνεται και ανοίγω τα ματια.

Πόση ωρα κοιμομουν?

Αρχίζω να θυμάμαι τις σκέψεις μου.
Μετα την υπενθυμιση του Shawn σχετικα με την φιλια μας ενιωσα την αναγκη για λίγη ξεκούραση.

Λογικό,παραλίγο να με σκοτώσουν.

Βρήκα συντροφιά στο κρεββάτι του δωματίου που είχα όλη την καλοσύνη να μου δώσουν. Άρχισα να σκέφτομαι τι κανουν οι υπηρέτριες μου.. ηταν φίλες μου ή καλυτερα ο μόνος κόσμος που μιλούσαν σε όλη μου την ζωή χωρια απο τα άτομα που έχω γνωρίσει τις τελευταίες τρεις μέρες.

Μου λείπουν υποθετω.

Ηταν κάτι σαν οικογένεια.

Ίσως και η οικογένεια που θα ήθελα μα έχω.

Η πόρτα ανοίγει και ευχαριστώ τον θεο που είμαι ξυπνια. Αν δεν ήμουν θα έπρεπε να με είχαν ξυπνήσει

Είμαι ενα φρικιό όταν με ξυπνάνε

"Έχω σχολή" λέω απότομα.

"Μην μου πεις οτι θες να πας" λέει ο Shawn και σηκώνω τους ώμους μου.. "Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο Eva, ανηκεις σε άλλον κοσμο" μου λέει και φεύγει.

Δεν μπορω να αφήσω την σχολή.

Είχα ξοδέψει πόσα καλοκαίρια για το διάβασμα!

Είχα ρίξει τόσο άγχος.

Μονη μου.

Χωρίς στήριξη.

Μα είχα ρίξει δουλεια.

Ηταν ενα ακόμη πράγμα..

Που εκανα χωρίς βοήθεια.

Χωρίς να πληρώσουν γι αυτό.

Ηταν κάτι αληθινό στην ψεύτικη ζωή μου.

Θα έπρεπε να το ξέρω πριν μπλεχτω σε όλο αυτό.

Κοιταω το πάτωμα και αντιλαμβάνομαι πως μόλις ο Shawn είχε αφήσει φαγητό. Έχω να φάω αρκετή ωρα. Μα δεν πεινάω ακόμα. Νυσταζω. Νιώθω μια ανεξήγητη κούραση που πιθανών οφείλεται σε όλη την απότομη αλλαγή.

Ξεκοβω απο όλα.

Όχι οτι είχα τίποτα.

Στριφογυριζω τα ματια μου και ξανακοιταω το πιάτο στο πάτωμα. Έχει μέσα ρύζι και μια φετα ψωμιου. Αποφασιζω να σηκωθω απο το κρεββατι και παίρνοντας στο χέρι μου το πιατο να το στριμωξω στην γωνια

Ίσως πεινασω και δεν μου δώσουν να φάω.

Ανοίγω την πόρτα και ακούω φωνές. Δεν ξεχωρίζω τι λένε και αρχίζω να κατεβαινω κάτι.

"Καλώς την" λέει ειρωνικά ο Luke και ο Shawn στριφογυρίζει τα ματια του.

"βουλωσε το λίγο Luke"

Γέλιο

Αμηχανία

Νιώθω ξένη.

Είμαι ξένη.

"Παιζουμε το 'έχω κανει ποτε';" λέει Luke και τον κοιτάμε με γουρλωμενα τα ματια.

"Τι?" Ρωτάει "Το έχει διαβάσει κάπου. Το έχω παίξει και με την... Αφήστε το"

Ώστε κάποια κοπελα υπάρχει στην ζωή του Luke. Χμ..

"Ας παίξουμε" λέει ο Shawn και γνεφω θετικά. Βγάζει μια σακούλα με ζελεδακια και χαχανιζω.

"Εχω κοιτάξει στα ματια" λέει ο Shawn και όλοι τρώμε.

"Έχω κανει ερωτα" λέει ο Luke και τρώνε και οι δυο εκτός απο μένα.

Περίμενα σχόλια αλλά ευτυχώς τίποτα τέτοιο δεν ακούστηκε.

"Έχω φιλισει άτομο του ιδιου φύλλου" τρώω μονο εγώ και στριφιγυριζω τα ματια μου "Είπαμε να λέμε αλήθεια" γελαω όταν βλέπω τον Luke να τρώει ενα,ζελεδακι και στην συνέχεια τον Shawn αφού αφήνει ενα 'Γαμωτο'

"Ενιωσα ποτε ολοκληρωμένος" έρχεται παλι η σειρά του Shawn και η ερώτηση του με βάζει σε σκέψεις.

Ενιωσα ποτε γεμάτη με αυτά που είχα?

Έχει νιώσει ποτε κάποιος ευχαριστημένος με όσα είχε?

Θα νιώσει ποτε?

Ίσως, αν πνίξει τον εγωισμό μέσα στην λίμνη των συναισθημάτων. Αν αφήσει τους φραγμούς της ανασφάλειας να καταρρεύσουν και ζησει για ενα λεπτο στον κοσμο μας.

Κανεις δεν τρώει ζελεδακι και γελαμε αμήχανα. Θέλω να νιώσω γεμάτη. Να νιώσω κάτι, οτιδήποτε. Απλα να νιώσω μετα απο αρκετό καιρό.

Ένιωθα πόνο και τρόμο επι χρόνια, είχε ξεχαστεί. Μα αρχίζω να επανερχομαι σε αυτά τα συναισθήματα. Νιώθω τρόμο, όχι πόνο. Σε καμμία περίπτωση δεν νιώθω πληγωμένη. 

Πληγωμένος άλλωστε είναι αυτός που στο βάθος ακόμα ελπίζει. 

Δεν έχω κάτι να ελπίζω.

Έχω αποτύχει παταγωδώς στην αποστολή αυτή που μου έδωσαν.

Αλλά πρεπει να μάθω γιατί είμαι εδώ.

Και γιατί όχι η οικογένεια μου.