Run

Κεφάλαιο 21

''Εva,μας κοροϊδευείς;'' λέει σχεδόν εξοργισμένος ο Shawn.

Τι;

''Τι λες;'' ρωτάω ανήξερη κι χτυπάει το χέρι του στον τοίχο δίπλα μου κάνοντας με να αναπηδήσω ελαφρά.

''Μας δουλεύεις; αυτό ειναι! Κάθομαι σαν τον ηλίθιο και πιστεύω ότι πραγματικά ξέχασες αλλά εσύ τα θυμόσουν όλα. Έτσι δεν είναι;'' ακούγεται τόσο παράλογος, δεν θα έκανα ποτέ κάνει τέτοιο.

''Δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Απλά δεν ξέρω πως-πως τώρα θυμήθηκα'' απαντάω χωρίς να πολυκαταλαβαίνω τι λέω.

''Χαχαχα, έπρεπε να δεις την φάτσα σου'' γελάει και με παίρνει αγκαλιά.

''Δεν ήταν καθόλου αστείο Shawn.'' λέω και με κοιτάει στα ματιά.

''Ω ναι, ήταν! Μια σου και μία μου..''

''Μα κατα κάποιον τρόπο έχεις δίκιο πως θυμήθηκα;'' ρωτάω

''Μα είναι απλό, προσπάθησα να φέρω στο μυαλό σου μια παλιά ανάμνηση σε μία πιεστική κατάσταση έτσι ώστε να έχει την αίσθηση ότι την έχεις ξαναβιώσει στο παρελθόν. Κάτι σαν deja vu αλλά στην δική σου περίπτωση έχεις ξαναβρεθεί σε αυτήν την κατάσταση όποτε ήταν πολύ πιο αληθινό. Δεν ξέρω αν κατάλαβες'' λέει απλά και γρήγορα ανασηκώνοντας τους ώμους του.

''Περίπου'' απαντάω.

''Νομίζω είναι αργά και πρέπει να κοιμηθούμε.'' μου λέει καθώς βάζει μία τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου.

''Πάω να ειδοποίησω τα παιδιά και έρχομαι'' λέω και φεύγω πάλι στο μαγαζί.

Εντοπίζω με το βλέμμα μου την Sevi, σηκώνω το χέρι μου και την χαιρετάω. Μου γνέφει και πάω να φύγω ώσπου κάποιος με σταματάει.

''Έφυγες πολύ γρήγορα και δεν μπόρεσα να σου δώσω τον αριθμό μου'' λέει με ένα γλυκό χαμόγελο ο Dylan καθώς μου δίνει ένα χαρτάκι.

΄''Πάρε με μέσα στην εβδομάδα να κανονίσουμε για κανά καφέ'' προσθέτει και μου κλείνει το μάτι.

Του χαμογελάω και φεύγω.

''Χέυ'' ΄λέω στον Shawn κι το μάτι του πέφτει στο χαρτάκι που μόλις έβαλα στην τσέπη μου.

''Τι είναι αυτό;'' ρωτάει

''Το τηλέφωνο του Dylan, θα κανονίσουμε για κανά καφέ'' λέω χαρούμενη.

''Το ξες πως αυτό δεν θα συμβεί έτσι;'' λέει ο Shawn.

''Γιατί όχι;'' λέω ελαφρώς ενοχλημένη

''Γιατί να βγείτε;'' ρωτάει ξανά και στριφογυρίζω τα μάτια.

''Μα γιατί είναι φίλος μου φυσικά.Βασικά θα γίνει φίλος αν πάω για καφέ μάζι του και μάθω γι αυτόν κι άλλα πράγματα'' ξαναλέω σε έναν πιο δυνατό αλλά ήρεμο τόνο.

''Είδες; δεν τον ξες!Κι αν θέλει να σε στριμώξει σε μια γωνία και...'' πάει να πει μα τον σταματάω.

''Για έναν καφέ θα πάμε!Ηρέμισε'' λέω πιο δυνατά και αρχίζω να χάνω την υπομονή μου.

''Θα έρθω κι εγώ'' αποφασίζει μόνος του τώρα;

''Όχι, δεν θα έρθεις!'' τώρα πλέον φωνάζω όπως κι αυτός.

''Δεν αξίζει να κάνω καυγά'' λέω κι φεύγω πιο μπροστά.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έχει δύο ώρες που έχουμε φτάσει σπίτι και καθόμαστε στον καναπέ χωρίς να λέμε τίποτα.

''Πάω να ξαπλώσω'' σπάει την σιωπή και γνέφω.

''Θα έρθεις μαζί μου;'' λέει χωρίς να με κοιτάει.

''Σε παρακαλώ;'' πλέον κολλάει το βλέμμα του στο δικό μου και σηκώνομαι όρθια.

''Εντάξει''.

Ξαπλώνουμε στο κρεββάτι. Η πλάτη μου ακουμπάει το στέρνο του.

Τα χείλη του τον ώμου μου.

Ο λαιμός του τον δικό μου.

''Απλά τον φοβάμαι, μου βγάζει ένα ενοχλητικά απαίσιο συναίσθημα'' δικαιολογεί την συμπεριφορά του και του πιάνω το χέρι.

''Είναι ένας απλός φίλος, αλήθεια. Κι είναι μία συνηθισμένη βόλτα.'' του λέω και νιώθω το χαμόγελο του στον ώμο μου.

''Καληνύχτα Εva''

''Καληνύχτα Shawn''