Run

Κεφάλαιο 11

  'Λοιπόν τώρα θα μου πεις;'   

'Παιδιά φτάσαμε' φωνάζει από μπροστά η Sevi με ένα πνιχτό γέλιο και θέλω να την σκοτώσω 

Ήθελα τόσο πολύ να μάθω.. 

Κάποια άλλη στιγμή.. 

Μα.. που φτάσαμε; 

'Ούπς.' λέει ο Shawn και ανασηκώνει τους ώμους του σαν αθώος.

Χασκογελάω με την κατάσταση μα θέλω πολύ να μάθω.. 

Κατεβαίνουμε από το αμάξι και ένα μικρό σπίτι στην άκρη της πόλης μας περιμένει.. Ανοίγουμε την πόρτα και ,εφόσον δεν έχουμε αποσκευές, καθόμαστε στον καναπέ.. Είναι ένα συγκρότημα που απόρω πως μας χωράει και τους τρεις.. 

'Συγγνώμη παιδιά δεν έβρισκα μεγαλύτερο και τόσο γρήγορα' απολογείται ο Luke και χαμογελάμε. 

'Δεν πειράζει μωρό μου' λέει η Sevi γλυκά στον Luke ο οποίος και την παίρνει αγκαλιά.. (D.D μου σε αγαπω το ξες ε;:() 

'Ει.. εμ ξέρετε που θα κοιμηθούμαι;' ρωτάω 

Δεν με ενοχλεί ο κλειστός χώρος.. Απλά έχω μία απορία.. 

'Κάτω, όλοι μαζί.. Θα στρώσουμε.. Θα κάτσουμε το πολύ δύο μέρες..' απαντάει δύσπιστα ο Shawn. 

-----------------------------------------------------------------------

Έχουν περάσει έξι ώρες.. 

Έξι ώρες ησυχίας. 

Καταραμένης ησυχίας.. 

Πονεμένης ησυχίας. 

Ανοίγω τα μάτια μου για εκατοστή φορά μπας και έχει αλλάξει κάτι στον χώρο. 

Η μόνη αλλαγή ειναι του ήλιου με το φεγγάρι.. 

Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει είναι ο ουρανός που απο το βαθύ γαλάζιο του πήρε μια σκούρη απόχρωση μπλε. 

Νύχτωσε. Κι είμαι μόνη σε ένα σπιτάκι στην άκρη της πόλης. 

Που πήγαν οι άλλοι; 

Δεν ξέρω. Δεν πολυκατάλαβα. 

Κάτι για όπλα. Τέλος πάντων..