Run

Κεφάλαιο 17

Έχω προθεσμία να το σκάσω 5 μέρες.. 

120 ώρες.. 

72.000 δευτερόλεπτα.. 

Είτε με την βοήθεια του Shawn είτε οχι..  

Θα τα καταφέρω, ίσως μου πάρει πέντε χρόνια απο την ζωή μου.. 

Μα δεν είμαι ούτε σκλάβα, ούτε έχω συνηθίσει να είμαι. 

Ο Luke δεν ξέρει τι του γίνεται. 

Μου λείπει ο Shawn, 

το γέλιο του.. 

το παιδικό του στοιχείο.. 

όλο αυτό το δικό του..

Έκανα χαζομάρα, έπρεπε να τρέξω. 

Η πόρτα χτυπάει και μέσα στο δωμάτιο μπαίνει μία σαραντάχρονη στρουμπουλή κυρία με ένα περιοδικό στο χέρι της. Το χαμόγελο της είναι το μόνο που έχω δει εδώ και τόσες μέρες. 

''Γεια σου όμορφη, είμαι η Magnet'' το όνομα της και η προφορά της μαρτυρούν την ξένη καταγωγή της. 

''Θα διαλέξουμε μαζί το νυφικό σου.Η  κυρία Miller, η ράφτρα σου, είναι πολύ χαρούμενη που έχει αυτην την τιμή'' τα μάτια της είναι τοσο γουρλωμένα και φανερώνουν πραγματική συμπόνια. 

Δεν θέλω ένα ηλίθιο νυφικό, δεν θέλω αυτόν τον γάμο. 

Έπρεπε απλά να είχα πεθάνει. 

''Το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο, μα όλα μπορούν να ανατραπούν την τελευταία στιγμή γλυκιά μου'' μου δίνει θάρρος και χαμογελάω. 

''Αυτό θα σου πηγαίνει'' μου δείχνει ένα κατάλευκο νυφικό. 

Είναι τελείως άσπρο  και το μόνο σχέδιο που διαγράφεται στο ύφασμα είναι ένα τριαντάφυλλο στην μέση μου. Τα μανίκια απλώνονται λίγο πιο κάτω από τον αγκώνα μου και ένα πρόσθετο ύφασμα σκεπάζει τους ώμους μου. 

Είναι πραγματικά υπέροχο, αλλά όχι γι αυτόν τον γάμο. 

''Ναι, είναι πραγματικά καλό. Αυτό θέλω'' λέω με ένα παράπονο στην φωνή μου και την κοιτάω για μία ακόμη φορά. 

''Θα πάνε όλα καλά κόρη μου'' με προετοιμάζε για τελευταία φορά και γνέφω. 

Το τηλέφωνο του μαγαζιού χτυπάει και η πωλήτρια μας αφήνει μόνες. 

''Θα μου πηγαίνει λέτε;'' την ρωτάω για να ανοίξω κουβέντα και μου χαμογελάει 

''Ναι, θα σου πηγαίνει και σταμάτα να μου μιλάς  στον πληθυντικό'' λέει γλυκά και γνέφω πάλι. 

Κοιτάω έξω από το παράθυρο και παρατηρώ το τζίπ. 

Είναι εδώ, είμαι στο απέναντι μαγαζί αλλά δεν μπορώ να τους μιλίσω. 

Κοιτάω την κυρία Magnet και το βλέμμα της είναι αλλού. 

Ο Luke, η Sevi και ο Shawn βγαίνουν από το μαγαζί με καφέδες. 

Γελάνε. 

Δεν μπορεί να γελάνε.

Με ξέχασαν; 

Γιατί τόσο εύκολα; 

Η ζωή μου καταστρέφεται κι αυτοί απλά γελάνε;

Τότε το βλέμμα μου πιάνει αυτό του Shawn. 

Μετά από τόσες μέρες με κοιτάει.. 

Το βλέμμα του σοβαρεύει και.. 

αλλάζει βλέμμα; 

Γιατί το κάνει πιο δύσκολο; 

Αναφωνώ και η κυρία Magnet με κοιτάει. Την καθησυχάζω με ένα γνέψιμο και κοιτάω ξανά έξω από το παράθυρο. Όμως δεν είναι κανείς εκεί.. 

Ούτε το τζιπ ούτε οι ίδιοι. 

Δεν το πιστεύω ότι μπορεί να με ξέχασαν. 

Δεν θέλω να δεχθώ κάτι τέτοιο..

Όχι ο Shawn δεν θα με ξεχνούσε ποτέ.. 

Μου έδωσε το πρώτο μου φιλί,

 με κοίταξε με το -όχι και τόσο συνηθισμένο- βλέμμα,

 με προστάτεψε απο πολλά,

Με έψαξε, 

με έσωσε, 

με έκανε τον ερωτευτώ, 

να μου λείπει, 

και τώρα απλά τι ; 

με ξέχασε; 

και οι υπόλοιποι; έκαναν το ίδιο.. 

Η όραση μου θολώνει και τα μάτια μου δακρύζουν.. 

Προσπαθώ να μην κλάψω εδώ μέσα, μπροστά σε όλους τους πελάτες ή και μονο στην πωλήτρια. 

Ένα απόλυτο σκοτάδι καλύπτει το μαγαζί μέρα μεσημέρι και δεν έχω κλείσει τα μάτια μου. 

Ένας δυνατός κρότος και γυαλιά σκορπίζονται παντού. 

Κάποιος έσπασε την τζαμαρία.