Run

Κεφάλαιο 22

Κρύο, 

το μόνο που  μπορώ να πω για σήμερα. 

Τσουχτερό κρύο. 

Σταγόνες που από τον ουρανό πέφτουν με ταχύτητα στην γη. 

ή καλύτερα στα πλακάκια πάνω στην γη. 

Ανοίγω τα μάτια μου, το χρώμα του ουρανού ειναι μαύρο. 

Όχι το μαύρο της νύχτας.

''Πρέπει να σηκωθούμε'' αναφωνώ στο σώμα δίπλα μου. 

''Μμμμ'' παίρνω ως απάντηση και σηκώνομαι όρθια. 

Το μάτι μου πέφτει σε ένα χαρτάκι στο πάτωμα. 

Το τηλέφωνο του Dylan. 

Αμέσως αρχίζω και πληκτρολογώ το νούμερο του. 

''Παρακαλώ'' λέει με αγουροξυπνησμένη φωνή. 

''Εμ Καλημέρα, η Eva είμαι, αν με θυμάσαι'' λέω απαλά και καταλαβαίνω πως σηκώθηκε όρθιος. 

Ένα 'άουτς' ακούστηκε από μέσα αλλά δεν έδωσα σημασία. 

''Eva'' λέει έκπληκτος και χαμογελάω, εφόσον δεν μπορεί να με δει. 

''Λοιπόν ισχύει η πρόταση για αυτόν τον καφέ που λέγαμε;'' ρωτάω.

''Ναι, ναι'' λέει γρήγορα το άτομο της άλλης γραμμής. 

''Σε δυο ώρες στα Starbucks?'' ρωτάει ο ίδιος και γνέφω.

Μα δεν με βλέπει οπότε ξαναλέω ενα απλό 'Ναι'. 

Το τηλέφωνο κλείνει και μένω να κοιτάω τα πάτωμα. 

Ύστερα τα ρούχα μου. 

Και μετά εναλλάξ.

Πηγαίνω στην ντουλάπα του ξενοδοχείου.

Ένα μαύρο κολάν, μια άσπρη μακρυμάνικη μπλούζα και ένας γκρι σκούφος ασορτί με τα σταράκια που βρήκα καλύπτουν την γυμνιά μου. 

Δεν το πιστεύω πως επιτέλους μετά από καιρό θα συμπεριφερθώ σαν κανονικός άνθρωπος. 

Είναι παράλογο. 

''Για που το βάλες;'' ρωτάει ο Shawn καθώς σηκώνεται από το κρεββάτι. 

''Θα πάω μία βόλτα, με τον Dylan.'' ανοίγει το στόμα του ''Πριν πεις οτιδήποτε, θα πάμε σαν φίλοι.'' δηλώνω και κλείνει το στόμα του. 

''Το καλό που του θέλω'' μουρμουρίζει αλλά τον ακούω.

Δεν απαντάω και απλά ανοίγω την πόρτα. 

''Θα σε πάω εγώ'' δηλώνει και πάω να αρνηθώ μα θυμάμαι τι είχε γίνει την προηγούμενη φορά που με άφησε μόνη. Γνέφω και παίρνει το μπουφάν του καθώς βγαίνουμε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. 

221 διαβάζω τον αριθμό της απέναντί πόρτας δωματίου που ανήκει στον Luke  και στην Sevi.

Μπαίνουμε στο αμάξι και οι κουβέντες μας είναι ανύπαρκτες αντίθετα από τα βλέμματα που ρίχνω έξω από το  παράθυρο.

''Θα σε αφήσω εδώ, θα ερθώ να σε πάρω από εδώ επίσης..'' λέει απαλά και γνέφω. 

Τα starbucks είναι ακριβώς απέναντι. 

Όσο διασχίζω τον δρόμο κοιτάω τον Dylan που έχει καθίσει στο πρώτο τραπέζι κοντά στο παράθυρο. Χαμογελάω και προχωράω πιο γρήγορα. 

Τα μάτια μου μπερδεύουν τις εικόνες και στο μυαλό μου έρχεται η σκηνή στο αμάξι. 

Ο Luke χάνει το τιμόνι από τα χέρια του. 

Βρίσκομαι ανάμεσα στην πραγματικότητα και γεγονότα που έγιναν παλιά. 

Ακουμπάω τον πρώτο περαστικό που βρίσκεται μπροστά μου. 

Τα μάτια μου θολώνουν και τα κλείνω. 

Όταν πλέον τα έχω ξαναανοίξει όλα επανέρχονται στο κανονικο. 

Μαζί και η μνήμη μου. 


----------------------------------------------------------------- 
ΙK Ik εχω χαθει, κι δεν ανεβαζω συχνα, αλλα πιστευω πως με το που επιστρεψω απο τις διακοπες μου τελη Αυγουστου ολα θα επανερθουν στο κανονικο. 

Θα εχουν ανεβει σιιιγουρα 2-3 κεφαλαια σε αυτο το διαστημα και λυπαμαι πραγματικα αλλα ειναι καλοκαιρι και καταλαβαινετε. 

Πιστευω να μην σταματησετε να την διαβαζεεετε. 

Ilysfm guys.