SON GÜVENİN SONU (TaMaMLAnDI.)

5.Bölüm: O Göz Yaşı Akmayacak

Gözlerimi aralamaya çalışıyordum ama ışık gözlerimi fazlasıyla kamaştırıyordu. Işığı kesebilmek için elimi gözlerimin önüne getirdim.

''Aman Allah'ım uyandı ! Beyza kızım.''

Şaşkınlıkla anneme bakıyordum. Dizlerinin üzerine çökmüş başucumda korkmuş gözlerle bana bakıyordu.

''Anne, kalkmam lazım. Üzerimden çekilir misin ?''

''İyi misin ? Kalkma bekle, başını çarptın mı? Başında bir ağrı hissediyor musun ? Beyza benim adım neydi ? Hatırlayabiliyor musun? Bir saniye kıpırdama en iyisi bir doktor çağırmak yada ambulansı arayım. '' Annem panik içinde ardı ardına  sorular soruyordu. Ama annemin ismini unutacak kadar kötü düşmemiştim. Annemin kolundan yakalayarak kalkmasına izin vermedim.

''Anne. Sakin ol iyiyim, hafızamı da kaybetmedim. Ama yardımcı olursan buradan kalkmak istiyorum. ''

Annem omzumdan kolunu geçirerek destek oldu. Böylece ayağa kalmam benim için daha kolaylaştı. Ayağı kalktığım da annem hala beni süzüyordu.

''İyiyim anne merak etme, gözlerim karardı, yere düşmüşüm sen çıktıktan sonra, bir şeyim yok.'' kolumu annemin omzuna doladım. ''TV odasına götürür müsün ?''

''Önce bir otur sonra ne olduğunu anlatırsın bence de.'' dedi annem bir şey ima edercesine. 

Yükümü anneme vermeye çalışarak malum ayağım acımaya başlamıştı, odaya yürümeye başladık. Ama kendimi  fazla sıkmış olmalıydım ki annem hemen ''ne oldu bir yerin mi ağrıyor !'' diyerek sağıma soluma bakmaya başlamıştı. Cevap vermedim ne de olsa birazdan ayağımı görünce çığlığı kopartacaktı.

TV odasına geçip  koltuğa oturmama yardım etti. Oda karşımda diz çöküp ellerimi avuçlarının içine alıp öptü. 

''Şimdi ne olduğunu anlat bana tatlım.'' dedi. Gözleri yaşarmış burnu kızarmıştı. Ağlamamak için kendini tuttuğunu görebiliyordum. O kadar korkmuş olmalıydı ki yerde ki kan damlalarını fark etmemişti. tüm dikkati benim üzerimdeydi.

''Anne seni bayılmış halde görünce çok korktum. Panikleyip ne yapacağımı bilemedim. Telefonumu da bulamayınca kimseden yardım isteyemedim. Bir an seni kaybettiğimi sandım. Anlıyor musun beni? Üstüne hiçbir şey söylemeden çıkıp gittin, bir açıklama yapmadın. Bunlar benim için yeterliydi, tabi bide..''

''Bide ney Beyza !'' diyerek elini dizimin üstüne koyması ile benim bağırmam bir oldu. Hayat ne kadar tuhaftı. Biraz önce ben annem için endişeleniyorken şimdi o benim için endişeleniyordu. 

''Bu ıslaklık da ne ? diye söylendi annem. Eşofmanım siyah olduğu için panik anında anlamamıştı kan içinde olduğunu. Eline doğru baktı. İşte o an o gıcık ses yine duyuldu. Koca bir çığlık...

''Beyza bu kan ! Beyza bu ne ?''diyerek eşofmanın paçasını yukarı sıyırmaya başladı.

''Anne yavaş olurmusun ? Canım acıyor. '' dedim ama annemden cevap alamamıştım. Daha sakince davranmaya çalışıyordu. Yavaşça sıyırmaya devam etti.

''Anne sadece bir cam parçası, korkmayı gerektirecek bir şey değil.'' annem dizimdeki bollaşmış bantları hafif asılarak çıkardı.

''Beyza bunu nasıl becerdin, derini koparmışsın. Aman Allah'ım cam dizinin içinde resmen. Ya yanlış bir yerini keserse, nasıl hareket edersin bu haldeyken.'' 

''Sana yardım etmem gerekiyordu.'' dedim yaramazlık yapıp annesi kızmasın diye masum gözlerle  annesine bakan bir çocuk gibi..

''Hepsi benim hatam. Sorumsuz bir anne gibi davrandım. Bekle sakın kıpırdama bir taksi çağıracağım.'' dedi.  Çöktüğü yerden kalkıp odadan dışarı çıktı. ''şükürler olsun arabanın anahtarını unutmuşum'' diye söylendiğini duydum kapıdan çıkarken.