Α.-Τι συμβαίνει;;;
Με ρωτάει. Στο ήχο της φωνής του διακρίνω μια αμησυχία. Νοιάζεται στα αλήθεια;;;
Σηκώνω σιγά σιγά τι κεφάλι κι προσπαθώ να τον δω. Μα δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ να κατευθύνω το κεφάλι μου προς τα εκεί που άκουσα την φωνή του. Όμως δεν τα καταφέρνω. Φοβάμαι. Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω σε κάποιον να του τα πω όλα μα όλα. Για τον μπαμπά μου κι για την μαμά μου. Αλλά δεν τον ξέρω καλά κι φοβάμαι. Όσο κοιμόμουν στην αγκαλιά του έβλεπα όνειρα. Ήταν τόσο μαγικό. Κι μόλις έχασα επαφή μαζί του ξανά φοβάμαι. Χωρίς να το καταλάβω δάκρυα εμφανίστηκα στα μάτια μου κι έκλαιγα νε λιγμούς.
Α.- Άννα;; Κλαις...;;
Αυτή την φορά πονούσα κι αντί να ήταν η μητέρα μου εδώ είναι αυτός...
Αν.-Π-π εί-είσαι;;;;
Α.-Εδώ είμαι..
Τον ακούω να λέει. Όχι όχι δεν είναι εδώ. Δεν νιώθω ότι είναι εδώ. Δεν τον ακουμπάω. Αν δεν μπορώ να τον δω θέλω να τον αγγίζω να ξέρω πως είναι εδώ...
Οι λιγμοί μου έγιναν πιο δυνατοί...
Αν.-Δεν είσαι εδώ....
Δεν ακούω τίποτα. Ένα απόλυτο κενό έτσι όπως είναι κι θα είναι η ζωή μου πάντα. Ίσως νομίζει ότι είμαι τρελή. Ναι ναι αυτό είναι. Ίσως α-
Η αγκαλιά του με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Ήταν τόσο ζεστός.
Α.-Εδώ είμαι.
Μου ψιθυρίζει στο αυτί... Είναι εδώ το καταλαβαίνω απο τους χτύπους της καρδιάς του. Ανησυχεί...
Χωρίς να το σκεφτώ γυρνάω προς το μέρος του. Τοποθετώ τα χέρια μου στο μάγουλό του. Κάνω μύτες κι τον φιλάω στο μάγουλο..
Ακούω το χαμόγελό του. Ναι τώρα είναι. Χαμογελάω κι εγώ...
Αν.- Ευχαριστώ πολύ...
Α.-Για ποιο πράγμα;;;
Αν.- Που είσαι εδώ....
Δεν μου απαντάει ακούω μόνκ την ανάσα του. Αλλά κι πάλι συγκεντρώνομαι στους χτύπους τις καρδιάς του... αποσυντονίζομαι για λίγο..
Α.- Τι σκεύτεσαι?
Αν.-Σςςςς
Δεν μιλάει. Μάλλον προσπαθεί να καταλάβει τι ακούω
Α.-Άννα τι κάνεις;
Αν.- Ακούω τους χτύπους της καρδία σου...
Α.- χαχ ωραία αλλα πρέπει να πάμε σπίτι.
Αν.- Καλά πάμε...
