DokunMa Bana!✔

-Bölüm 10-

Bölüm Şarkısı //Eminem - Love The Way You Lie ft. Rihanna

Bazen normalliğin, bazı insanlara doğuştan verilmiş bir yetenek olduğunu düşünürdüm.

Hızlı adımlarla önümde ilerlerken ona yetişmem mümkün değildi. Her attığım adımım kısıtlıydı. Arkasında ona köstek olacaktım.

"Beni bırak, sen devam et!" diye inlediğimde kendimi filmlerden fırlamış bir oyuncu gibi görmüştüm. Lafımla birlikte arkasını döndü. Dediğim şeyin ironikliği bu kadar ortadaydı. Yüzünde ufak bir tebessüm oluştu ve ayağıma baktı.

"Vefalı arkadaş rolünde misin?"

Gülümsemeye çalıştım.

"Yürüyemiyorum. Sana köstek olmak istemem."

Aramızdaki ilişki bazen senli benliyken bazen sizli bizli oluyordu.

"Tamam, o zaman senin temponda yürüyelim. Zaten adres belli kaçacak değil ya!"

Kendini teskin edecek bir bahane bulmuş gibiydi. Beni yanında götürmesinin bir mantığı yoktu. Çünkü beni yanında götürürse o kişinin kim olduğunu öğrenecektim. Ama bunu düşünmüyor ya da bana güveniyordu.

Yavaş ve sakin kalmaya zorlayan adımlarını benimle aynı hizada tutuyordu. Sonunda asansörden inip otoparka indiğimizde cebinden kumandayı çıkarttı.

Bu arabayı araba gösteri merkezlerinde görebilirdim ama şu an karşımdaydı. Siyah spor arabanın ışıkları kendine has bir tavırla yanıp sönmüştü. Benden biraz uzaklaştıktan sonra yolcu kapısını açtı.

"Böyle bir arabaya nasıl binildiğini bilmeyen milyonlarca insandan birisin."

Ben kibarlık yaptığını düşünürken görgüsüzlüğünü belli etmişti.

"Bunu bilemezsin. Arabanın kapıları uzay mekiği gibi olması normal insanların hayatlarında alışık olmadığı bir durum. Hem hepsi bir düğmeye bakıyor. İsterse araban uçsun kapıları açmak zorlanacağım bir alan değil."

Koltuğa yerleştirdiğimde kapıyı yavaşça indirdi. Ardından sürücü koltuğuna geçti.

"Bakışların öyle demiyordu."

Son lafı söylemenin gururunu çarpık gülüşünde net bir şekilde görebiliyordum.

Susmayı yeğledim. Ağız dalaşına girmek istemiyordum. Adresi navigasyona girmişti. Sadece aramızda motorun hoş gürültüsü vardı. Araba benim evimden rahattı. Bunu kabullenmeliydik. Deri kılıflar zenginliği ifşa etmek için çabalıyordu. Bir gözüm ekrandayken bir gözüm ondaydı.

"Bana nasıl güvenebilirsin?"

Sorumu beklediği aşikardı.

"Sana dün geceden sonra güvendim. O sahneyi gördükten sonra öylece gittin."

Dün geceki sahneyi hatırlamak acıkmama neden oluyordu.

"Ne yapmalıydım? Kadının teklifini mi kabul etseydim."

Yine gülümsemişti. Tanrım gülmemeliydi.

"Kabul etmeni istemezdim. O işler dokunmadan olmuyor."

Bakışlarımı ondan taraftan aniden çevirip dışarıya bakmaya başladım. İş hukukuna aykırı bir durumdu. Özel hayatıma müdahaleye az kalmıştı.