Akkira’s POV
Gusto ko lang magmukmok sa kwarto ko, kasi wala namang magandang mangyayari ngayon, except nalang kung may magandang pasalubong si ate Dawn.
Haaay!! Ganda rin ng sounds ko.
Now Playing: Just Give Me A Reason~
Trip ko ngang sabayan yung kanta eh, tsaka singer naman ako, di tulad ni Qhim.
“Just give me a reason,
Just a little bit’s enough,
Just a second, were not broken just bent and we can learn to love again…”
Di ko na natuloy kasi may kumatok sa pinto. Lakas din ng pandinig ko noh, kahit naka-headset na ako, naririnig ko parin yung mga ingay.
“Uhh. Pasok.”
“Hiiii ! MY DEAR AKKIRAAAA!!”
“ATEEE DAAAWN!!! Oops! No pasalubong, No hugs”
“Super! I won’t give your pasalubong if you won’t hug me.”
“SO MADAYAAA! Sige na nga lang.”
At hinug ko na din siya. Di ko akalaing namiss ko rin pala tong topakin kong sister… Bestfriend ko kasi to si ate Dawn eh, noon mabait pa ako, 13 years old pa ako noon eh, nagsimula ang malditang Aki nung 14 years old ako, at bumalik na sa states nun si ate Dawn, dahil kasi yun sa isang PANGYAYARI.
“You should teach me Tagalog ulit ha, I forgot na kasi eh. So, here’s your pasalubong. Hope you like it!”
Pagbukas ko sa pasalubong ni ate Dawn, sobrang laki ng tuwa ko kasi, binigyan niya lang naman ako ng latest iPad mini na may style na mustache sa likod. ERMERGEEEEEEEERD!!!! Dahil sa tuwa ko, ay nayakap ko siya ng sobra sobra at nagtalon talon. Ngayon lang ulit ako naging masaya. Napapaiyak nalang tuloy ako.
Naman kasi eh, dahil lang …… Aish! Sabihin niyo mang ambabaw nang tuwa ko, pero kasi, nagiging Masayahin lang ulit ako kapag kasama ko si Ate Dawn.
“Thank you po talaga ate Dawn.”
“Your father didn’t buy you like this?
“Ano namang paki niya sakin?!”
“Are you still mad at him?”
“Sobra! Di ko na mawawaglit sa isipan ko yung ginawa niya.”
“You know Aki, there are things that should be forgotten. You should not always live in the past. Learn to move on, okay?”
