MAVİ UMUT

.....

İnsan bazı acıların üzerine gitmeyip üstünü örtmeye çalıştıkça daha çok yara verir..

Bazen teselli bulacağın kimseyi bulamazsın.. bazense sadece oturur ağlarsın kime neye olduğunu bilmeden ama en acısı da hangi birine olduğunu bilmeden..

O kadar çok acı bindi ki üst üste artık nefes alamayacak hale geldim..

Sevilmeyi ve şefkati bekleyen yanım her yalnız kaldığımda kendini belli edermişcesine yanıyor..

Bazen bir "güzelim" kelimesinde belli ediyor kendini.. muhtaç küçük bir çocuk gibi..

Çok sey istedim..

Canım o kadar yandı ki kalbimi sökmek istedim..

Gözaltılarım o kadar acıdı ki bir daha ağlamayayım istedim..

İnsanların o kadar acımasız yüzleri vardı ki.. acınacak halime küfrettim..

Beni sarıp sarmalayacak kollara ihtiyacım vardı.. aslında en önemlisi beni anlayabilecek acılarımızın aynı olduğu birine ihtiyacım vardı..

Ben böyle zamanlarda önce MAVİye sonra Araf'a sığındım.. "acılarımızı paylaştığım adam"

"Acı yükümü hafifleten adam"..

Üstünü kapattığım acılarım birer damla gözyaşıyla gözlerimden aşağı iniyorlar şimdi..

"Güzelim ne oldu ? Neden ağlıyorsun ?"

O an Araf ' ın sorusuna sadece sustum , ama bu suskunluğumla ona çok sey anlattım..

Sarılması gerektigini anlattım , gözlerinin içine baktım.. gözlerimle anlattım.. Anla artık dedim ve tekrar gözlerim doldu..

Bana sarıldığında ise gözümü dolduran damlalar bir bir akıp Araf'ın tişörtünü ıslattı..

Saçlarımdan öptü ve yatağa yatırdı "uyu meleğim , uyu güzelim"..

Ben ise bu kelimelerle huzur buldum ve uykuya daldım..

Kısa oldu biliyorum ama bu bölümü yazarken ağlıyordum.. ve karmaşık bir ruh hali icerisindeyim.. ve Araf'a ihtiyacım var.. yanımda elbette bir Araf yok ama çok iyi bir arkadaş edindim.. o var .. ne diyeceğimi bilmiyorum sadece ; BAZEN OLUR ÖYLE..

bir de şunu söyleyeyim umarım hislerime karşılık bulurum sizlerden.. bunu okuyanları çok seviyorum.. öpüldünüz..