Καθώς απλώνει τα μακριά του δάκτυλα στην μέση μου αναστενάζω.Θέλω πάντα αυτό το χέρι πάνω μου.Ο Harry μου ανήκει.Τα μάτια μου αλλάζουν εκατό χρώματα μόλις κοιτάνε τα πράσινα του μάτια,θέλω να πεθάνω στην αγκαλιά του.
Μόνο εκεί νιώθω ασφαλής.Θέλω να τα ξεχάσω όλα τα κακά που είχα στο παρελθόν.Αλλά με το να είμαι συνέχεια κλεισμένη μέσα σε ένα δωμάτιο πληγώνοντας το σώμα μου δεν θα ελευθερωθώ."Harry νιώθω πως εγώ ευθύνομαι για τον θάνατο της αδερφής μου" μόλις το λέει αυτό με κοιτάει με ένα σοβαρό βλέμμα.
Σηκώνεται αργά από την θέση του χωρίς να βγάλει το βλέμμα του από πάνω μου.Νιώθω άβολα με την καχυποψία στο κοίταγμα του.Τα πράσινα του μάτια γίνονται ελαφρύ πράσινο κοιτόντας με απορία τα μπλέ δικά μου μάτια."Γιατί το λες αυτό Sam;" με ρωτάει και τότε με έπιασε απροετοίμαστη για αυτή την ερώτηση.Δεν ξέρω τι με κάνει να το πιστεύω αυτό.
Σκέφτομαι λιγάκι και τα χείλι μου χωρίζονται για να βγάλω φωνή."Εμμ..αμμμ...κοίτα δεν την βοήθησα όταν την τραβούσαν.Είχα μείνει στο ίδιο σημείο κοιτόντας να την περνούν μακριά.Δεν μπορούσα να κουνηθώ."
Ο Harry λυπήθηκε που την σκότωσαν.Και εγώ λυπήθηκα για την δική του αδερφή."Δεν πειράζει όμορφη" μου λέει και μου κλείνει το μάτι καθώς με φιλάει στο κούτελο.Ένα χαζό χαμόγελο δημιουργείται στο στόμα μου.
"Έλα σήκω" μου λέει και κάνω την κίνηση για να σηκωθώ.Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ήμουν στα πόδια μου.Ο Harry άνοιξε την πόρτα του και πήγαμε κάτω.Χωρίς να πούμε τίποτα.Τα παιδιά είχαν φύγει και ήμασταν μόνοι στο σπίτι.Κάθησα στο καναπέ ενώ αυτός πήγε στην κουζίνα.Είχα μια κούπα στο τραπέζι του σαλονιού και είπια λίγο από το νερό που περιείχε μέσα.
Ο Harry έψαχνε στα ντουλάπια με μανία για κάτι.Τότε τον ρωτάω "Τι ψάχνεις εκεί;" το βλέμμα του γυρνάει σε εμένα."Την κουπ-" σταματάει όταν κοιτάει το ποτήρι που κρατάω.
Γελάει ειρωνικά καθώς με πλησιάζει.Πήγε να πιάσει την κούπα αλλά την απομάκρυνα."Δώσε μου την κούπα μου" μου λέει με γεμάτο χαμόγελο."Γιατί;" του λέω και τότε η ειρωνια μου γίνεται σπαστική."Γιατί είναι δική μου" μου λέει και κόβεται το χαμόγελο του έχοντας σοβαρό βλέμμα.
"Αλλιώς τι;" το πρόσωπο του πλησιάζει το δικό μου και είμαστε σε απόσταση αναπνοής."Αλλιώς...αλλιώς θα σε γαργαλήσω" όχι όχι δεν το είπε αυτό τα μάτια μου γουρλώνουν.Δεν μ'αρέσει όταν με γαργαλάνε γελάω σαν υστερική.Δεν πρέπει να το κάνει.Η κούπα πάλι απομακρύνεται όταν πάει να την πιάσει.
