İKİNCİ BİR ŞANS

47. Bölüm

Sabah'ın ilk ışıkları ile birlikte açıyorum gözlerimi.Aslında bugünü yaşamak istemiyorum.Hem de hiç istemiyorum.Murat'ın beni saran kollarının gerginliğinden O'nun da uyanık olduğunu anlamam zor olmuyor.Benim için olduğu kadar O'nun içinde oldukça zor bir gün.Dün akşam yatağa girdiğimiz andan itibaren ikimiz dede yadsınamayacak bir gerginlik vardı.Ben bugün için gerginken O ben gergin olduğum için gergindi daha çok.Bunu hissedebiliyordum.

Aslında her şeyi halledip tatlıya bağladığımız ve yolumuza devam ettiğimiz için bugünün bir önemimin olmaması gerekir ama öyle değil.Benim unutmaya çalıştığım bütün anılar bugün daha fazla canımı acıyor ister istemez.Hele ki Hakim'in sorduğu soruya "Evet" dememle birlikte Murat'ın tuttuğu soluğunu bırakması şimdi o günkünden daha beter bir şekilde kalbimi ağrıtıyor.

Sakinleşmeye ve bu olanları unutmaya çalışıyorum ama elimde değil.Sanırım nefes aldığım sürece bugün benim için oldukça kötü geçecek.Yine de yüzüme oturttuğum gülümsememle Murat'a dönüyorum.Daha fazla sessiz kalmak hem bana hem de O'na iyi gelmeyecek biliyorum.

Murat'a döndüğümde ise O'nun yüzünde gördüğüm ifadeye hiçbir şekilde hazırlıklı değilim.Ben ne kadar acı çekiyorsam O yüz kat fazlasını çekiyor.Bu o kadar belli ki.Yine kendi derdimi unutup O'na yoğunlaşıyorum elimde olmadan.Elimi yanağına götürdüğümde avucuma kısa ama sert bir öpücük konduruyor.

"Yapma Begüm.Bu kadar iyi olma.Hele ki bugün hiç olma"

Niyetim iyi olmak değil ki benim.Sadece ne benim ne de O'nun daha fazla acı çekmemesi tek gayem.Ama O bunu anlayacak halde değil.Aslında O'nun bu durumda olması da gayet normal.Yaptıklarının yadsınamaz bir gerçeği bugün ve O da bunu aşamıyor.Murat sessizce yataktan kalkınca kıpırdamıyorum yattığım yerden.Bir süre yalnız kalmaya ihtiyacı olduğunu biliyorum.Benim de yalnız kalmaya ve hissettiğim duygularla savaşmam lazım.Yola devam edelim demekle her şey öyle kendiliğinden hallolmuyor.Bunu bugün daha iyi anlıyorum.Belki bir şeyi değiştirmeyecek biz yolumuza devam edeceğiz birlikte ama bugünü ve bütün acılarını da kaçınılmaz olarak yaşayacağız.

Murat'ın duşa girdiğini anlıyorum içeriden gelen su sesi ile.Ben de kalkıp acele tarafından kahvaltı hazırlamaya başlıyorum.Bugünün sor olacağını bildiğimden çekimleri normalden fazla tuttum ve birkaç görüşme ayarladım kendime.Yalnız kalmayayım ve düşüncelerin içinde boğulmayayım diye.Aradan geçen on dakikada Murat tan ses gelmeyince merakla banyoya yöneliyorum.Banyo kapısına elimi uzattığımda açılınca rahatlıyorum.Bizim evimizin en önemli kuralıdır banyoda kapı kilitlememek.Ata'ya hamileyken başıma gelen o küçük kazadan sonra bunu huy edindik kendimize.

Banyoya girdiğimde buhardan neredeyse göz gözü görmüyor.Gözlerim buhara alışınca O'nun

Duvara dayanmış bedenini görüyorum silik bir şekilde.İçimin cız ettiğini hissediyorum.O kadar savunmasız görünüyor ki o an ve o kadar yalnız ki.Hiç düşünmeden duşa kabini açıyorum ve üzerimde ki gecelikle içeriye giriyorum.

Beni fark edince kocaman açılıyor gözleri ama bir şey demiyor.

"Murat" diyorum fısıltı halinde O'nun yüzünü avuçlarken.O an fark ediyorum gözlerinde sıcak sudan olmadığı belli olan kızarıklıkları.

Hissettiklerim o kadar karışık ki kendimi anlamakta zorlanıyorum.O'nu böyle yıkık görmeye alışık değilim.Hele ki sesince ki o bezgin tonla "Begüm" dediği an onu sonsuza kadar affettiğimi anlıyorum.O'nu tıpkı bir bebekmiş gibi kucakladığımda ilişkimizin bambaşka bir yöne kaydığını kavrıyorum...

.....................

Sıcak duşun altında öylece dikiliyorum.Gözlerimden akan yaşların farkında bile değilim.Begüm ile geçirdiğim her gün O'na ne kadar acı verdiğimi daha iyi anlıyorum.Birlikte geçirdiğimiz zaman dilimlerinde gözlerinin bulutlanmadığı hiç olmuyor.Öyle ya da böyle bir nedenle Begüm'ün bakmaya kıyamadığım kahveleri bulutlanıyor ve ben yaptığım hatanın ağırlığı ile baş başa kalıyorum.Kolay değil hiçbir şey.Her şeyi geride bırakıp devam dedik demesine ama demekle olmuyor hiçbir şey.Bunu bugün daha iyi anladım.Yatakta uyandığım an Begüm'ün uyanık olduğunu fark ettim ve O'nun hissettiği acıyı kalbimde hissettim.Oyuyorlar kalbimi sandım.O nefes alamadıkça ben de alamadım ve bunun tek sorumlusu da benim.Bunun ağırlığını yaşamak O kadar zor ki.Bugün için O'na oldukça büyük bir sürpriz hazırladım ama şimdi anlıyorum ki bu bile bugünün üzerinde ki kara lekeyi geçiremeyecek...