İKİNCİ BİR ŞANS

15. Bölüm

Veeee!!!! Yeni bölüm geldi...

15. Bölüm

Kapıda Murat ile karşılaşmanın verdiği sarsıntıyı belli etmemeye çalışarak hızlı bir şekilde eve girdim.Kapıya vardığımda Murat'ı hemen ardımda hissetmek beklediğim en son şey ama gerçeğin de tam kendisi.Kapıyı çalıyorum ama bir türlü açılmıyor.Arkamı dönüp Murat'a "Açsana" demek istiyorum ama bir adım ardımda olduğunu bildiğimden buna cesaretim yok.En sonunda kapının ardında ki hareketlenmeden açılmak üzere olduğunu anlıyorum ve rahatlıyorum.O sırada bunu fark eden Murat ta bir adım geriye gidiyor.

Mevhibe annem , kucağında Kerem ile kapıyı açtığında bir an şaşkınlıkla bize bakıyor.Hemen ardından "Aaa beraber miydiniz siz?" diye soruyor gözlerinde ki umut ışıltılarıyla.

Ben "Hayır kapıda karşılaştık" derken Kerem benim üzerimden babasına atlıyor çığlık çığlığa.Çocuklarımın babalarına ne denli düşkün olduklarını bildiğimden bu sahne içim parçalıyor ve kendime söylene söylene içeriye giriyorum.

Tam da tahmin ettiğim gibi masa hazır ve biz yine yemek saatinde evde beraber bulunuyoruz. Ama bu akşam yemeğe kalmaya hiç niyetim yok.Evdekileri selamladıktan sonra halıda boya yapan Ata'nın yanına eğiliyorum.Beni görünce hemen boynuma sarılıyor ama O da babasını görünce soluğu O'nun yanında alıyor.Bu görüntüyü izlemek benim için o kadar acı ki...

....................

Kapı açıldığında sabrımın son demlerindeydim adeta.Milim milim Begüm'e çekilirken ve kafamı O'nun saçlarının arasına gömmeye saniyeler kalmışken annem kapıyı açıyor.Bir adım geri çekilmeme rağmen oldukça yakınız birbirimize ve bu yakınlık şahin bakışlı annemden kaçmıyor.Gözleri bir umut parlarken Begüm'ün cevabı o pırıltıları söndürüyor.Tabi ki benimkileri de.Ama Kerem'in üzerime atlaması biraz olsun kendimi iyi hissetmemi sağlıyor. O'nu yüzünü öpücüklere boğarak içeriye yürüyorum.O da küçük elleri ile yüzümü dövüyor. İçeriye girdiğimde ise Ata atlıyor kucağıma büyük bir coşku ile.Bir elimde Kerem eğilerek Ata'ya sarılıyorum.Çocuklarımı her gün görecek kadar şanslı bir babayım biliyorum ama bunun yetmediğinin de farkındayım.Ne kadar yakın olursa olalım gecenin üçünde kalkıp onların üstünü örtememek beni deli ediyor.Ben ailemden uzaklaşıp , boşanma kararı alırken nasıl oldu da bunları hiç düşünmedim aklım almıyor.Sırf çocuk için evlilik yürümez biliyorum ama bunu sadece çocuklarımı düşünerek söylemiyorum.Belki çok geç biliyorum ama ben hala karımı seviyorum.

Bunu kendime itiraf etmenin verdiği rahatlıkla kafamı kaldırıp Begüme baktım.O kadar şeffaf ki hiçbir duygusunu saklayamıyor.Bana karşı kırgınlıklarının derinliği ilk defa gözümü korkutuyor. Ve tabi ki gözlerinde ki acı...Ben bunu neden daha önce görmedim.Neden yaşadığım sorunları karımın desteği ile çözme yolunu seçmedim.Neden O'nu artık sevmediğimi düşündüm...Yoo hayır bu doğru değil.O'nu sevmediğimi bir an bile düşünmedim aslında ben.Aklımın ucundan bile geçmedi bu benim.Ben sadece....ben sadece....İşte burada tıkanıyorum.Ben sadede diyorum ve gerisini getiremiyorum.O an bile biliyorum bunu kendime itiraf etmem beni ucu bucağı belli olmayan bir iç hesaplaşmaya götürecek ve ben bunun altından kalkmayı başaramayacağım.

...................

O'nu eskisi gibi çocukları ile bir arada görmek hala alışamadığım bir durum.O anlarda sanki hala evliymişiz gibi hissetmekten nefret ediyorum.Ama kendimi de engelleyemiyorum. Aslında hiçbir zaman evlenme meraklısı olmamışımdır ve genç kızlığımda bana sorduklarında hep "Asla otuzumdan önce evlenmem.Önce kariyer" derdim.Büyük konuşmuşum.Yirmi birimde evlendim , Yirmi iki de anne oldum.Pişman mıyım hayır asla.Her ikisi içinde pişman değilim.Dün gece yaşadığım o kötü anlarda belki başka türlü düşündüm ama şimdi daha sakinim ve Murat ile yaşadığım hiçbir anımdan pişman değilim.Sonu hariç elbette ama hayatın her zaman mutluluk getirmediğini bilecek kadar büyüğüm.Farkında olmadan sesli bir şekilde iç geçiriyorum ve o an kafasını kaldırıp bana bakan Murat ile göz göze geliyoruz.O kadar senenin verdiği alışkanlıkla o an O'nu açık bir kitap gibi okuyorum.O da kendimi bana kapamayan gözlerle bakıyor farkındayım.Tıpkı delice bir pişmanlığın içinde olduğunu anladığım gibi. Bu beklemediğim bir şey.Her şeye o kadar hakimdi ki dün geceye kadar bunu O'nun gözlerinde görmek beklemediğim ve istemediğim bir şey.Şimdi O'nun böyle hissediyor olması beni rahatlatmıyor aksine korkutuyor.Korkuyorum çünkü Ondan gelecek bir atağı kaldıramayabilirim.Bunu istemiyorum...Kesinlikle pişman bir Murat görmek istemiyorum.Çok geç...Artık çok geç...