Tale of a Badass Couple

TBC Chapter 36: Just Carry On

TBC Chapter 36.. Just Carry On

"It's so good to finally see you again!" Bigla akong natulos sa aking kinatatayuan nang may babaeng bigla na lang umakap sa akin.

She smell so good. Parang mga rosas na naglalaro sa aking isipan.

She held me at arms length at ara bang bigla siyang nagtaka hanggang sa lumungkot ang kanyang mga mata.

"You poor girl." She tucked the loose strands of hair behind my ear and softly stroked my cheek with the back of her hand.

"I heard about your accident, at hindi mo alam kung gaano ko kagustong dumalaw sa iyo. But Rhaven here said that I shouldn't. And I will just stress you out!"

Napatingin naman ako sa direksyon kung asaan si Rhaven. Kasalukuyan siyang nakasandal sa poste ng malaking pintuan nila.

Ang sabi kasi ni Rhaven kanina ay may pupuntahan daw kami. Hindi ko naman akalaing sa palasyo pala kami pupunta at makakaharap pa ako ng isang prinsesa. Well yun ang tingin ko sa babaeng kaharap ko ngayon.

Her skin is silky smooth na para bang inaaraw araw niya ang pagligo ng gatas. She smell so divine na parang ayoko nang humiwalay sa kanya. She flaunts her dress na para bang kahit anong suotin niya ay babagay sa kanya. She's so simple yet she looks so elegant.

Bigla itong bumusangot hanggang sa magmukha itong nagulat. At palagay ko ay may ginawa ako para umakto siyang ganyan. Pero wala naman talaga.

"Now you can't even remember your mommy Melinda!"

"Mommy?" I queried. I thought Tessy is the name of my mother?

"See? You don't remember at all!"

"Will you stop that. Para ka na namang bata." Bigla na lang akong nagulat ng biglang may humigit sa akin at napahakbang ako patalikod.

"Whoah, Rhaven dear. Did I just hear you speak.. "

"Is it that a big deal to you guys?" Nakakunot noo nitong tanong sa babae at saka tumingin sa akin. "You know mom, just bake her a cake or something." Utos nito na parang prinsipe and I just had the urge to ask.

"Mom!?"

Napatingin ito sa akin. Yung pinakasupladong tingin na nakita ko sa kanya. "Is there a problem with that?" Ani nito at bigla na lang naglakad paakyat sa malaking hagdanan.

"Tsk, huwag mo nang pansinin yun. Supladito minsan pero he can be so sweet minsan." Miss Melinda, I mean his mother winked at me bago ako itulak ng malakas na halos maubo na ako.

"Ahy napalakas ata yung tulak ko." She covered her mouth with her hand at mahinhing natawa. Sa tingin ko sa kanya nagmana si Rhaven. Hmm.

"Go after him. Just like what he said, I'll bake you a welcome cake. Di man lang kasi nagpasabi na pupunta ka pala dito. Tsk. Anyway his room is the last door in the left. Have fun!" She blasted me a mischievous smile and winked at me.

Ang weird lang nun.

Anyways I did what she just said.

Pagkaakyat kong second floor ay isang pintuan na agad ang sumalubong sa akin. Hindi ko na iyon masyadong pinansin at tumungo sa kaliwang direksyon.

Dalawa lang palang magkatabing kwarto ang naroon. Last door she say, ito na siguro yun. All the stickers on his door shout only one thing. NO INTRUDERS ALLOWED.

Am I an intruder? Not, that I think about it? I'm his fake girlfriend anyway. My hand that almost reached the knob suddenly froze.

Yeah, narealized ko na yan nung asa hospital ako. That first conversation we had when he said that we were just faking everything just before I had the accident. And then, why? Bakit pa siya nagpapagod na puntahan ako araw araw? Bantayan ako kahit gabing gabi na? Is he still faking it?

I had to ask him. Well pero bakit pa ba ako nag-aabala pag-isipan ang bagay na tulad nito?

I think it's not right. It's not right for him to be shackled with me.
To spend all his time watching after me.

I've mustered all my might and gripped hardly on the doorknob.

Mabilis kong binuksan ang pintuan at hindi na nagpaligoy ligoy pa. Only I regret not knocking first.

My whole body froze to where I was standing. My hand that was fixed on the knob limply fell on the side of my body.

My jaw dropped. Nilibot ko ang mga mata sa paligid ng malaking kwarto.

Towering shelves, a humongous sofa bed, flashing with different kinds and sizes of bears.

My eyes dropped to the king sized bed and saw Rhaven hugging a life sized teddy bear. His legs swung over it as he snores big time.

Napatakip na lang ako sa aking bibig. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa gulat o dahil sa gusto kong pigilan ang nangangamba kong tawa.

Nilibot ko ang buong kwarto. Ang laki talaga nito. Kaya naman ang daming teddy bears ang nagkasya rito. Lumapit ako sa kama at naupo sa dulo nito.

Pinagmasdan ko ang mukha nito habang natutulog. Ano kaya ang magiging reaksyon ko pag nakita ko siyang ganito sa ganitong lugar nung hindi pa nabubura ang aking alaala?

Just then ay bigla na lang akong napatingin sa side table niya. He got this miniature sized bears, love bears na nakaupo lang at mistulang pwedeng paglaruan ng mga baby.

When my attention got suddenly pulled away by a mere photo. Kinuha ko ito ag tinitigan saglit.

There were three kids in the picture. One with a black hair, another with a white snow like hair and the other got a chocolate brown hair. 

The two were smiling except for the kid with the black hair. Si Rhaven siguro itong may itim na buhok. Ang cute cute niya dito oh. Pero bakit hindi siya nakasmile? Well I guess gaya ng sabi ng mama niya ay supladito siya at simula pa nung kabataan niya. A smile suddenly broke free from my lips.

Hmm sino kaya tong dalawa pa? Ang bata naman nitong isa para magkulay na agad ng buhok.

Ibabalik ko na sana ang picture frame nang biglang may kamay na humawak sa braso ko.

"What do you think you're doing here?" Seryoso ang boses niya at para bang galit.

I instinctively pulled my hand away pero malakas siya.

I tried to explain. "Sorry pumasok ako ng walang paalam. Tulog ka kasi tapos."

"Tapos kaya ka nangingialam?" He said menacingly. At ako naman na pakiramdam ay nagmukhang tanga, nakaramdam na lang na parang may biglang tumulong luha mula sa aking mata.

"Sorry. Hindi ko sinasadya. Sorry." I closed my eyes and felt na ang laki laki ng naging kasalanan ko.

I can't remember anything and that made me feel stupid. And now, mas lalo kong naramdaman na wala akong kwenta.

"Uhm, Rhaven..." I blinked  for how many times. I was pulled by the arm and got encaged in Rhaven's heat.

Akap akap ako nito at naramdaman kong lalong humigpit ang yakap nito sa akin.

"I should be the one who should be sorry." He whispered into my ear.

Nanlaki ang mga mata ko at hindi ko alam ang ikikilos ko. "Just let me hold you. I promise I will protect you."

And then an ice breaker came in.

"Babies, ready na yung merienda niyo. Oh my God!"

Parehas kaming natulos ni Rhaven sa kinalalagyan namin. Him with his naked upper body. Na ngayon ko lang narealize. Kaya pala mainit.

Habang ako ay nanlalaki pa rin ang mga mata ko.

"Well," she coughed dramatically. "Well you kids carry on with whatever you have there." At saka niya sinara ang pinto.

Narinig pa namin ang pagtatalon niya sa labas habang sigaw sigaw ang, "Magiging mommy lola na ko! Mga kasambahay! Magiging mommy lola na ako!"

Bigla kaming nagkatinginan ni Rhaven at naitulak ang isa't isa, poor me, deretso ako sa sahig. Naiyak na lang ako sa sakit ng katawan na tinamo ko.